4/10/2009 – 5/7/2015. Δύο κομβικές ημερομηνίες στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Γιατί αυτό; Γιατί τότε άρχισε να γράφεται η ιστορία της μεγαλύτερης ίσως κρίσης που βιώνει η χώρα μας. Κρίσης οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής. Το πώς φτάσαμε σ' αυτή την κρίση είναι κάτι το οποίο για πολλούς ανθρώπους είναι γνωστό και δεν είναι της στιγμής να συζητηθεί, χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση να αθωώσω ή να δικαιολογήσω όλους αυτούς που ευθύνονται. Αυτό που πρέπει να δούμε τώρα, την ώρα που έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν, έχει να κάνει με τον τρόπο διαχείρισης της προσπάθειας εξόδου από την κρίση.

Στο χρονικό αυτό διάστημα κυβέρνησαν 4 πρωθυπουργοί, έγιναν κυβερνήσεις αυτοδύναμες και κυβερνήσεις συνεργασίας στις οποίες συμμετείχαν εκλεγμένοι και μη υπουργοί. Όλοι αυτοί προσπάθησαν να βρουν λύση. Σ' αυτή την προσπάθεια αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι έγιναν λάθη! (Άλλωστε, αυτό είναι αυταπόδεικτο από το αποτέλεσμα.) Λάθη που έγιναν από τους κυβερνώντες της χώρας και φυσικά από τους εκπροσώπους των θεσμών-κρατών. Αναφέρομαι σε λάθη και όχι σε καθοδηγούμενες πολιτικές από διάφορα κέντρα εξουσίας γιατί πιστεύω ότι οι περισσότεροι από αυτούς που συμμετέχουν σ' αυτές τις διαδικασίες έχουν ειλικρινείς προθέσεις στην άσκηση της εξουσίας οι οποίες όμως διαφοροποιούνται ανάλογα με τα ιδεολογικά πιστεύω του καθενός.

Μ' αυτά και με κείνα φτάσαμε στο σήμερα, στο σήμερα και χωρίς να έχω καμία διάθεση να κινδυνολογήσω, να ζούμε πραγματικά πάρα πολύ δύσκολες στιγμές. Καλούμαστε λοιπόν να συμμετέχουμε σε μια διαδικασία ψηφοφορίας για να αποφασίσουμε σαν λαός αν θέλουμε τι; Η απάντηση είναι μία, φίλοι μου, ας μη γελιόμαστε. ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΕΥΡΩΠΗ. Στην προσπάθειά τους πολλοί από τους συμμετέχοντες σ' αυτή τη διαδικασία να υποστηρίξουν τη θέση τους, από οποιαδήποτε θέση και αν συμμετέχουν, ακόμα και από αυτή τη θέση τού απλού ψηφοφόρου, είτε άθελα είτε ηθελημένα, δημιουργούν μια ένταση που το μόνο αποτέλεσμά της είναι ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας. Ένας διχασμός που σε τέτοια περίοδο κρίσης θα έχει ολέθρια αποτελέσματα.

Ας συμμαζευτούμε λοιπόν, φίλοι μου, όλοι αυτοί που έχουμε πιστεύω μας τη διάθεση για συνεργασία με τη συμμετοχή μας (γιατί, δυστυχώς, υπάρχουν και αυτοί που πιστεύω τους είναι η ρήξη) και ας κοιτάξουμε την επόμενη μέρα. Δεν θέλω να παίξω τον ρόλο τού ήρεμου, πράου νοικοκύρη που αποδέχεται με καρτερικότητα ό,τι του συμβαίνει. Υπερασπίζομαι την άποψή μου, κάνοντάς τη δημόσια, γνωστή, με πείσμα, αλλά με επιχειρήματα, βλέποντας όμως την επόμενη μέρα. Μια επόμενη μέρα που πρέπει επιτέλους να βάλουμε το κεφάλι κάτω και με πολλή δουλειά να βοηθήσουμε τη χώρα να βγει από την κρίση! ΝΑΙ ψηφίζω, ΝΑΙ στην ΕΥΡΩΠΗ. Με αξιοπρέπεια. Με γνώση ότι το ΝΑΙ δεν είναι από μόνο του λύση! Με υπόσχεση για έναν αγώνα για ένα καλύτερο αύριο! Με την ανάλογη δύναμη και κουράγιο!

ΝΑΙ ψηφίζω, ΟΧΙ στην ΠΟΛΩΣΗ και τον ΔΙΧΑΣΜΟ της κοινωνίας μας!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News