Μεσημέρι σε μια ελληνική παραλία και εγώ αντιμέτωπος με το τέρας. Να με κοιτά με το κιτσάτο του εξώφυλλο, ένα τεράστιο υπνωτιστικό θεριό 650 και βάλε σελίδων, με το λιμπιστερό του οπισθόφυλλο σε ρόλο τρέιλερ και τον πολλά υποσχόμενο πολύχρωμο τίτλο. Ξεχασμένο πάνω στην ξαπλώστρα, διαβασμένο, φθαρμένο από το χώμα και το θαλασσινό νερό, περιμένει το επόμενο του θύμα. «Διάβασέ με αρνητή της παραλογοτεχνίας, χάσου στις πρώτες 100 σελίδες μου και μετά να δούμε αν μπορείς να με αφήσεις στη μέση». Γελά.

Ένα ξεφύλλισμα και πιάνομαι στα δόντια του. Παλεύω λίγο αλλά η μάχη είναι άνιση. Ο εγκέφαλός μου παραδίδεται καθολικά στην εναλλαγή χαρακτήρων. Χρησμοί, θεοί, δαίμονες, απλοί άνθρωποι σε περιπέτειες τύπου Κώδικα Da Vinci, αγωνία σελίδα με σελίδα. Ονόματα πέφτουν βροχή, έρωτες, μεταφυσικές συνωμοσίες και ένα μεγάλο αναμενόμενο φινάλε, όλα τουρλού καλά μιξαρισμένα με χαρακτήρες που μοιάζουν εκ πρώτης όψεως καθημερινοί, όπως εμείς. Καταλαβαίνω ότι το βιβλίο γράφτηκε σε ρυθμό προφορικής διήγησης, αδούλευτο όπως μια κακή ταινία. Εθιστικό όπως το κακό απολαυστικό φαγητό. 

Υπάρχει λόγος που η φτηνή, ογκώδης, σαπουνοπερική λογοτεχνία έχει την τιμητική της το καλοκαίρι. Ξεκούραστα, εύκολα, απαίδευτα, γίνεσαι αναγνώστης χωρίς να πρέπει να ανεχτείς τις φουτουριστικές ιδιαιτερότητες του Jacobson, την κοπιαστική αυτοβιογραφική μανία του Knausgard ή τίποτα στοχαστικά ποιήματα και «έλα μωρέ τώρα». Οι μεγάλες Ελληνίδες κυρίες της ελληνικής παραλιο-λογοτενίας, μεγάλα βιβλία γράφουν και με την πατούσα στον ήλιο σερβίρουν φραπέ τηλεταινία στο χαρτί και σε μορφή βιβλίου. Έτσι που να λες και «έριξα πολύ διάβασμα και φέτος» πλάι στους ρακετοπαίχτες που ουδόλως ενοχλούν τη χαλαρή αυτή ανάγνωση.

Έπεσα και εγώ λοιπόν στην παγίδα αφήνοντας στη μέση το πολύ “Seiobo There Below” για να διαβάσω ένα πακέτο χαρτί μέσα σε λίγες ώρες και μέρες. Και μετά έπεσα για μια βουτιά να ξεπλυθώ από τα αλάτια και τη γλίτσα, ευχαριστημένος και ξεκούραστος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News