Πολλά έχουν αλλάξει στις ζωές μας την τελευταία πενταετία είναι η αλήθεια. Πέρα όμως από το γενικότερο τρόπο ζωής, από τη σχέση με το χρήμα που μοιάζει με ερωτική επαφή με φάντασμα, από τη σχέση πάθους-πόθου-προδοσίας-μίσους με πολιτικούς και πολιτικά κόμματα, από την άυλη πλέον σχέση με την καριέρα, άλλο ένα στοιχείο που έχει αλλάξει είναι η σχέση μας με το φαγητό.

Η πιο ανθηρή επένδυση την τελευταία πενταετία στην Ελλάδα πρέπει να είναι οι επιχειρήσεις εστίασης. Εστιατόρια που ανοίγουν και κλείνουν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, δείχνοντας πως αναγνωρίζουν την πείνα μας χωρίς όμως να γνωρίζουν πώς να μας ταΐσουν. Η τηλεόραση έχει γεμίσει από εκπομπές μαγειρικής, στις οποίες ακόμα και οι τηγανιτές πατάτες μετατρέπονται σε fusion πιάτο μίας άλλης εποχής. Οι νέοι τηλεοπτικοί αστέρες είναι chef στων οποίων τα πιάτα βλέπουμε τον ψυχολόγο που αναζητάμε, αφού μπορούμε να του μιλάμε με τις ώρες σαν να είμαστε ξαπλωμένοι σε ντιβάνια-εξαγνιστήρια ενοχών και παραλείψεων.

Η τροφή όμως έχει περάσει και σε ένα νέο επίπεδο τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια. Η τροφή της σκέψης γίνεται μέσα από ένα αδυσώπητο μενού ελπίδων από πολιτικούς που παχαίνουν σε εποχές που οι ψηφοφόροι τους αδυνατίζουν. Οι ελπίδες σερβίρονται άλλοτε με λαχανάκια Βρυξελλών που είναι γνωστό πως είσαι στυφά, αλλά αν μαγειρευτούν με βούτυρο και όχι ελαιόλαδο, τότε μετατρέπονται σε πιάτα ευδαιμονίας. Κάποιες άλλες φορές σερβίρονται ως ξαναζεσταμένες σούπες με μπόλικο κόκκινο πιπέρι ώστε να σβήσουν επίμονες μνήμες γεύσεων που δε μας άρεσαν. Υπάρχουν πάλι στιγμές που το φαγητό μπαίνει στο σπίτι μας σαν προτηγανισμένο γεύμα που έμενε βαθιά κατεψυγμένο για δεκαετίες και βγαίνει τώρα στο τραπέζι θέλοντας να κερδίσει τις εντυπώσεις, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται πως κάθε πατάτα που δεν τρώγεται ζεστή και στην ώρα της, μοιάζει με πουρέ νοσοκομείου.

Υπάρχουν όμως και νέα πιάτα που έχουν μπει στη ζωή μας και φαντάζουν ενδιαφέροντα. Εκτός από τα αραβικά φαλάφελ που κάποιοι τα συνδυάζουν με σαμπάνια για να δείξουν την άνεση τους απέναντι στην πολύπολιτισμικότητα, υπάρχουν και ψητοί Μαροκινοί σύμφωνα με τις προτιμήσεις καλοφαγάδων πολιτικών. Εκτός από τη γαλοπούλα των Ευχαριστιών που έκανε ένα υπερατλαντικό ταξίδι και προσγειώθηκε στα πιάτα έντρομων Ελλήνων που νόμιζαν πως τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίτερα, υπάρχουν και τα μελομακάρονα που μπορούν να αποτελέσουν γέφυρα ασπίδας ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ελλάδα, την εποχή που ρώσικες αρκούσες και τούρκικοι σκορπιοί κάνουν επίδειξη δύναμης πάνω από ένα βάλτο που ένα ελληνικό βατράχι έχει μάθει να τρώει ότι του σερβίρουν για να μη χρειαστεί να εκτεθεί κυνηγώντας την τροφή της αρεσκείας του.

Η πείνα μας φαίνεται να έχει μεγαλώσει τα τελευταία χρόνια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως χορταίνουμε κιόλας. Ίσως όμως αυτό που ζητάμε, είναι να φάμε για να θάψουμε ενοχικά κατοχικά σύνδρομα ασιτίας, να καταναλώσουμε γλυκά όνειρα για να ξεχάσουμε πως χωνέψαμε πικρά ψέματα, να γεμίσουμε το στομάχι για να αδειάσουμε το μυαλό μας. Πάντα όμως ζητάμε να χορτάσουμε με έτοιμη τροφή, με συνταγές άλλων, με υλικά τρίτων. Μήπως τελικά δε χορταίνουμε γιατί τρεφόμαστε με λάθος τροφή; Μήπως είναι ώρα να αδειάσουμε το στομάχι μας από τροφές που δεν αφομοιώνονται και το μυαλό μας από προτάσεις χωρίς περιεχόμενο;  Μήπως η καλύτερη τροφή είναι η σωματική και πνευματική νηστεία ώστε να καταλάβουμε επιτέλους αν πεινάμε και όχι πώς πρέπει να τραφούμε;  

* Ο Γιώργος Αθανασέλλης είναι Χημικός ΕΚΠΑ, Δρ. Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News