Αν και πέρασαν 42 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, τα συνθήματα που πρωτοστάτησαν τότε, εξακολουθούν να συνιστούν αδιαμφισβήτητα ζητούμενα για την παροντική ελληνική , και όχι μόνο, κοινωνία.

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα, αφήνοντας πίσω το βεβαρυμμένο της παρελθόν που συνέθεσαν οι βιαιοπραγίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου πολέμου και του παρακράτους με τις πολιτικές δολοφονίες, η πολιτική αστάθεια και η περίοδος της Επταετίας, συγκρότησε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο βασιζόμενο στις αρχές της δημοκρατίας και του σεβασμού των ατομικών ελευθεριών. Η ανάγκη της πολιτικής ηγεσίας αλλά και του έθνους να προβεί σε ριζικές αλλαγές και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας, αποτέλεσαν θεμελιώδη στοιχεία για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας  και την προσήλωσή της στις αρχές του ανθρωπισμού και του ευρωπαϊκού διαφωτισμού που κατοχυρώθηκαν συνταγματικά τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών με κύριο εκφραστή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο εθνικός μύθος που έζησε η Ελλάδα τις δύο κυρίως πρώτες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, προσέδωσαν στη ζωή των πολιτών την επιζητούμενη κοινωνική σταθερότητα, την οικονομική ευημερία, το δικαίωμα στην εργασία και μια αφειδώς παρεχόμενη δημοκρατία σε όλα τα πεδία του κοινωνικού βίου, σε σημείο μάλιστα που ορισμένες εκφάνσεις της ταυτίστηκαν με την υπερβολή, την ασύδοτη χρήση των ατομικών ελευθεριών που πηγάζουν απ’ αυτή, και σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και με την αναρχία.  

Η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα στην ταλανιζόμενη Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και των δημοσιονομικών δεσμών, θα περίμενε κανείς να διαφέρει κατά πολύ από εκείνη του Νοέμβρη του 1973. Το Ψωμί, όπως δείχνουν και τα στατιστικά στοιχεία για την ανεργία, κάθε άλλο παρά αυτονόητο και δεδομένο θεωρείται. Η Παιδεία, με τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία, την απουσία σταθερής και εμπνευσμένης εκπαιδευτικής πολιτικής, την μείωση των δαπανών, τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, την μισθολογική απαξίωση των εκπαιδευτικών και την άνθηση του «φροντιστηριακού έθους» για την εξασφάλιση της επιτυχίας σε κάποιο ανώτερο ή ανώτατο ίδρυμα, σίγουρα δεν συνιστά μια πραγματικότητα που εξασφαλίζει ένα ευοίωνο μέλλον για τη νέα γενιά. Όσο για την Ελευθερία, αυτή διάγει ημέρες όλο και αυξανόμενης περιστολής. Αφενός η επιβολή, δίκην εμμονής, της προσαρμογής των λαών σε προκαθορισμένα και προσδιορισμένα από χρηματοπιστωτικά κέντρα οικονομικά μεγέθη και αφετέρου τα θέματα ασφάλειας που εγείρονται μετά και την αιματοβαμμένη 13η Νοέμβρη στο Παρίσι, οδηγούν με ταχείς ρυθμούς στη διαμόρφωση και υιοθέτηση πρακτικών, στη λήψη πολιτικών αποφάσεων και την εφαρμογή νομοθετικών πλαισίων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο που καθιστούν τους λαούς ανελεύθερους και απόλυτα ελεγχόμενους από την εξουσία.

*Ο Νίκος Αποστολόπουλος είναι Υποψήφιος Διδάκτορας Παν/μίου Αιγαίου

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News