Η Ελλάδα δεν θα φύγει ποτέ από το Ευρώ. Και ας εκλιπαρεί. Όχι γιατί δεν υπάρχει θεσμική (νομική) πρόβλεψη. H Επιτροπή μπορεί να θωρακίσει νομικά μια πολιτική βούληση. Και δη, με θεσμική σοβαρότητα και όχι κωλοτούμπες. Αλλά επειδή δεν το επιτρέπει η ιστορία. Δεν το επιτρέπει το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Η φύση του. Η θέση μου βασίζεται λοιπόν στον ρεαλισμό, στους κύκλους της νεοελληνικής ιστορίας και στον μονόδρομο των ευρωπαϊκών κρατών να είναι ενωμένα. Και δη, σε ένα ταχύτατα παγκοσμιοποιημένo και υπερ-ανταγωνιστικό κόσμο.

Το στοίχημα των διαπραγματεύσεων έγκειται στο "Moral Hazard". Δεν νοείται να φανεί ότι η Ελλάδα «κέρδισε». Η οργή, ιδίως των φτωχότερων και νέων μελών, θα είναι τεράστια. Διχαστική. Τα μηνύματα αυτής της "νίκης" θα τρέφουν τους ακραίους. Το περιθώριο της Ευρώπης (Podemos, UKIP, Lepen). Ο Νεοελληνισμός κατάφερε με τη «φόρμουλα της Μεταπολίτευσης» και την εκμετάλλευση της ιστορικής συγκυρίας, να γίνει πλούσιος και να ζει εις βάρος των φορολογούμενων των εταίρων. Πάει η θεσμική ισοτιμία. Ο Νεοελληνισμός ξεγέλασε τους "κουτόφραγκους" ή ακόμα και τους ταπείνωσε (για κάποιους).

Επίσης, επιμένω στο ότι πλέον «ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ». Όποιος έχει κάτσει γύρω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων γνωρίζει πλέον την ελληνική περίπτωση εις βάθος. Γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, λειτουργούσε (και θέλει να λειτουργεί) σαν "φτωχός συγγενής". Με ένα φτωχό κράτος αλλά με πολλά αφορολόγητα εισοδήματα. Ο Φερχόφσταντ τα είπε όλα. Αναφέρθηκε ακόμη και στην Εκκλησία, στη Ναυτιλία και όλα όσα "μεταξύ μας" λέγαμε και γνωρίζαμε.

Οικονομικά δε, το "Moral Hazard" εκφράζεται σε "Βουλγαροποίηση" των Ελλήνων εντός του Ευρώ ή "Αφρικανοποίηση" των Ελλήνων εκτός του Ευρώ. Κανένας Ευρωπαίος δεν επιθυμεί την ιστορική ευθύνη της δεύτερης επιλογής, εφόσον υπάρχει η πρώτη επιλογή. Τα δύο μέρη στις διαπραγματεύσεις είναι τελείως ασύμμετρα (σε θέση ισχύος). Ποιος αντιστέκεται στην πρώτη επιλογή, αναρωτιούνται οι εταίροι; Ποιοι είναι αυτοί που αντιστέκονται την ευρωπαϊκή βούληση; Ποιοι είναι αυτοί που απειλούν τους "Θεσμούς"; Θα συντριβούν. Απλά και ξεκάθαρα.

Συνεπώς, λοιπόν, η Ελλάδα αναπόφευκτα θα πρέπει να περάσει από ένα "παραδειγματικό μαρτύριο". Τιμωρητική διάθεση από τους "18" αναμφίβολα υπάρχει. Όλες οι κυβερνήσεις παίζουν το παιχνίδι των τιμωρών. Ανόητα και ανιστόρητα. Η πιθανότητα ελάφρυνσης της μονόδρομης τιμωρητικής διάθεσης περνά μόνο μέσα από την «Σκανδιναβοποίηση της Ελλάδας». Η Ελλάδα πρέπει να γίνει πόλος θεσμικής αξιοπιστίας και σοβαρότητας στα Βαλκάνια. Να γίνει "Net Contributor" από «φτωχός συγγενής». Να πληρώνει από τον τουρισμό της τη στήριξη των βαλκανικών κρατών αντί να τους αποξενώνει. Όπως τα βρήκαν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί (!) έτσι πρέπει να τα βρουν Έλληνες και Αλβανοί, FYROM, Τούρκοι. Αλλά με Σαμαράδες, Μπαλτάκους, Βορίδηδες, Γεωργιάδηδες, Καμμένους κ.α. της απομονωτικής Ελλάδας δεν γίνεται δουλειά. Η άμεση γειτονιά της Ελλάδας δεν έχει Ελβετούς. Έχει κράτη με ιστορικούς εθνικισμούς, που εύκολα κάποιος "τσιμπάει".

Μια πρόβλεψη, επιτρέψτε μου. Η Ελλάδα θα βγει πανίσχυρη από το κύμα των μεταρρυθμίσεων που έρχεται. Σύντομα, θα βιώσουμε ξανά την πραγματική ευφορία των μεταρρυθμίσεων Σημίτη (1998-2002) και όχι την ασυδοσία (ψεύτικη ευφορία) των κυβερνήσεων Καραμανλή. Τότε που η Ελλάδα "παραδόθηκε" στην επανίδρυση / επανεκκίνηση του κράτους και άρχισε την ασύδοτη κατανάλωση. Και αυτό αποτελεί ελληνική και ευρωπαϊκή ευθύνη.

*Ο Παναγιώτης J. Δήμας είναι τελειόφοιτος τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News