1^η Σεπτεμβρίου. Το καλοκαίρι τυπικά τελείωσε και αν όχι κάθε, οι περισσότεροι κατεργάρηδες στον πάγκο τους με τον καθένα να περιγράφει αναπολώντας τις καλοκαιρινές στιγμές. Η Ελένη περιμένει να ακούσει κάποιον που δεν πήγε πουθενά προκειμένου να νιώσει καλύτερα καθώς μαραζώνει ακούγοντας τη Μαρία και τη Στέλλα να αφηγούνται τις καλοκαιρινές ανεπανάληπτες εμπειρίες τους.

Ώσπου παρεμβαίνει ο Γιάννης για να μοιραστεί με τους άλλους συναδέλφους του τις όμορφες στιγμές που πέρασε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή, η Ελένη αναδύεται από την καρέκλα που ήταν βυθισμένη, τεντώνεται, αλλάζει όψη, σχήμα, χρώμα στο πρόσωπό της, και αρχίζει να μιλά για το απλό και αδιάφορο, αλλά παράλληλα ξέγνοιαστο καλοκαίρι της στην Αθήνα.

Περίμενε να βρει τη στιγμή που η ζυγαριά θα βρισκόταν περισσότερο προς το μέρος της. Η ευτυχία και η ικανοποίησή της εξαρτιόταν από τη σύγκριση του δικού της καλοκαιριού με ένα παρόμοιο κάποιου άλλου.

Πώς αφήνουμε να ετεροκαθορίζεται η ευτυχία μας από τους άλλους και συγκεκριμένα από την ευτυχία των άλλων; Λες και είναι ένας κουμπαράς που περιμένει κάποιον να τον βάλει χρήματα για να νοιώσει πιο πλήρης.

Η ευτυχία είναι υποκειμενική. Δεν καθορίζεται από κανέναν άλλο παρά μόνο από το ίδιο σου το μυαλό, από τις επιλογές σου, από την επιλογή ζωής. Δεν είναι ζάρι να την αφήσεις στην τύχη της ούτε φύλλο της τράπουλας να περιμένεις από τον άλλο να σου μοιράσει καλό χαρτί.

Ο καθένας είναι δημιουργός, υπεύθυνος, γραφίστας και παράλληλα πλοηγός του δρόμου που θα τον ικανοποιεί, θα τον ευχαριστεί. Ο καθένας έχει το δικό του πλαίσιο, να το σχεδιάσει, να το οριοθετήσει και να το ζωγραφίσει όπως εκείνος θέλει. Δεν υπάρχει λόγος σύγκρισης με κάποιον άλλο πίνακα, γιατί η ιδιαιτερότητα του καθενός δε συγκρίνεται με αυτήν του άλλου.

Σκέψου, άλλαξε, αποδέξου, κατανόησε και συνειδητοποίησε το μονοπάτι που δημιουργείς προς τη δική σου ευτυχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News