Τι περιμέναμε από την Αριστερά
Τι περιμέναμε από την Αριστερά
Ο νέος άνεμος που σάρωσε τα πάντα και μας συνεπήρε όλους στη Μεταπολίτευση, έφερνε και κάτι εντελώς συναρπαστικό για μας που είχαμε ουσιαστικά μεγαλώσει μέσα στη Δικτατορία. Κι αυτό δεν ήταν άλλο από τη νομιμοποίηση της Αριστεράς (του ΚΚΕ και του τότε ΚΚΕ εσωτερικού). Μιας Αριστεράς κυνηγημένης, πολύπαθης, διασπασμένης, εξόριστης… Μιας Αριστεράς που ελπίζαμε πως θα κατόρθωνε να συγκροτηθεί σε έναν ενιαίο σχηματισμό και να ορθώσει έναν λόγο κριτικό, ορθολογικό, ανατρεπτικό και κυρίως σύγχρονο, έναν λόγο που θα συμβάδιζε με τα δεδομένα και τις εξελίξεις της εποχής και θα προχωρούσε και μπροστά από την εποχή της.
Έχοντας μείνει -λόγω της επταετούς δικτατορίας- παντελώς πίσω από το διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, περιμέναμε λοιπόν κάποιοι την Αριστερά να τολμήσει το μεγάλο βήμα προς τον εκσυγχρονισμό, βασιζόμενη στους ανθρώπους της, που θα συνέβαλλαν αποτελεσματικά με τις γνώσεις και τις δεξιότητες τους στην ανάπτυξη της χώρας. Κάτι σαν κι αυτό που είχε ξεκινήσει (αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ) κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με τις ομάδες μελέτης «Επιστήμη-Ανοικοδόμηση»/ΕΠ.ΑΝ (Κιτσίκης, Μπάτσης κ.λπ.).
Γιατί όμως η Αριστερά αυτή που δημιούργησε το ΕΑΜ, μεγαλούργησε με την Εθνική Αντίσταση, συγκρότησε μια Ελεύθερη Ελλάδα με θεσμούς που ακόμα και σήμερα συζητούνται και μας έκανε περήφανους για τη χώρα μας, δεν μπόρεσε μετά τη Μεταπολίτευση να εμπνεύσει στις νέες γενιές τις αρχές και τις αξίες της; Ν’ αφήσει πίσω τα εμφυλιοπολεμικά μίση, να ενσκήψει στα προβλήματα της χώρας και να φτιάξει ομάδες μελέτης και εργασίας από ειδικούς και εμπειρογνώμονες, να προτείνει συλλογικότητες και λύσεις για όλα τα αδιέξοδα προβλήματα της χώρας;
Αντί για αυτό -ελέω φυσικά και του ΠΑΣΟΚ – είδαμε να ανδρώνονται σταδιακά γενιές με μοναδική φιλοδοξία την πρόσληψή τους στο κραταιό Δημόσιο, να διαμορφώνονται συνδικαλιστικά /επαγγελματικά στελέχη με μέριμνα μόνο τη στείρα υπεράσπιση των δικών τους συντεχνιακών αιτημάτων, σε βάρος πολλές φορές και του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου και να δημιουργούνται επιχειρήσεις και επαγγελματίες προσανατολισμένους στην αποκλειστική σχεδόν συνεργασία με τους δημόσιους φορείς.
Και διερωτώμαι: πώς η Αριστερά, από τους κόλπους της οποίας προήλθε -λόγω του απίστευτου μεταπολεμικού κυνηγητού της στη δεκαετία του ’50- μια γενιά ανθρώπων που θεμελίωσαν σε μεγάλο βαθμό τον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα (βλέπε μικρές βιοτεχνίες, εκδοτικοί οίκοι, φροντιστήρια, λογιστήρια κ.λπ.), γιατί άραγε μέσα σε μία γενιά αλλοτριώθηκε τόσο;
Γιατί αυτοί που θεμελίωσαν τον υγιή ιδιωτικό τομέα και που έθεταν όντας ελεύθεροι επαγγελματίες καθημερινά τους εαυτούς τους στην κρίση των πελατών τους, σήμερα αντιτίθενται σθεναρά στην αξιολόγηση, ορκίζονται στο όνομα της μονιμότητας (του Δημοσίου) και ασπάζονται τον υπερκαταναλωτισμό;
Πού ήταν η Αριστερά -που ένα μεγάλο μέρος της σήμερα αντιπροσωπεύεται από όλα τα ρεύματα του ΣΥΡΙΖΑ- τα χρόνια της ευμάρειας και της υπερκατανάλωσης;
Εκείνοι που θεωρητικά και πρακτικά θα όφειλαν πρώτοι να στηλιτεύσουν την υπερκατανάλωση, να αποτελέσουν πρότυπα εγκρατούς διαβίωσης για τους υπόλοιπους πολίτες και να διαμορφώσουν -όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες- κινήματα ΣΥΝΕΙΔΗΤΏΝ πολιτών/καταναλωτών, που θα αντιδρούσαν στις ξαφνικές και αναιτιολόγητες αυξήσεις των τιμών (όπως αυτές που έγιναν με την εισαγωγή του ευρώ), θα μποϋκοτάριζαν την αγορά συγκεκριμένων προϊόντων και θα άλλαζαν σε μια νύχτα τις «προσταγές» των καρτέλ και των μεγάλων τραστ, άφησαν την υπερκατανάλωση να καλπάζει, τις τιμές ν’ ανεβαίνουν και ΣΗΜΕΡΑ που υπάρχει αδήριτη ανάγκη να ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΤΙΜΕΣ, να μην αντιδρά ΚΑΝΕΙΣ.
Αυτή η Αριστερά που γνωρίσαμε τη δεκαετία του ’60 και του ΄70 δεν υπάρχει σήμερα. Την εποχή του Διαδικτύου, της διάχυσης της πληροφορίας με τις ταχύτητες του φωτός, η Αριστερά (με κύριο εκπρόσωπό της τον ΣΥΡΙΖΑ), μοιάζει ανήμπορη να συμπορευτεί με τις εξελίξεις και να συμβαδίσει με τη ζοφερή πραγματικότητα.
Κάτι για το οποίο θα είναι ασφαλώς υπόλογη απέναντι στην Ιστορία.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News