Φανατισμένοι ηρωισμοί περί «όχι», αλλά και ακραία συνθήματα περί «ναι» είναι και τα δυο κατακριτέα. Ό,τι και να ψηφίσει ο καθένας μας, στο τέλος πρέπει να είναι προϊόν προβληματισμού και όχι στιγμιαίας εγωιστικής αντίδρασης, επηρεασμένης από τα ατομικά πολιτικά πιστεύω.

Όποιος ξέρει εξαρχής και στιγμιαία τι θα ψηφίσει και το κάνει και «πανό» θα πρέπει να αρχίσει να το επανεξετάζει. Πώς μπορείς να ξέρεις τις συνέπειες της εξόδου από το ευρώ όταν αναλυτές και οικονομολόγοι κάνουν, απλώς, υποθέσεις; Πώς μπορείς να ξέρεις τις συνέπειες των μέτρων της πρότασης των Θεσμών όταν ουσιαστικά τα κείμενα δεν έχουν δημοσιευτεί;

Το δημοψήφισμα είναι ο μοναδικός αμεσοδημοκρατικός θεσμός, στιγμή της ύψιστης δημοκρατίας, όμως όταν εγείρει τέτοια ερωτήματα και αισθήματα διχασμού κάτι έχει παει λάθος. Το ερώτημα αυτό κάθε αυτό είναι εκβιαστικό. Ποιος θα ψηφίσει «ναι» και θα αναλάβει την ευθύνη της περαιτέρω φτωχοποίησης της Ελλάδας; Άρα, κατευθυνόμαστε στο «όχι», του οποίου όμως τις συνέπειες δεν γνωρίζουμε. Είναι σαν να σε ρωτάνε «αγαπάς την πατρίδα σου ή όχι;». Η απάντηση είναι αυτονόητη, το πώς θα ερμηνευτεί όμως αυτό το αυτονόητο περαιτέρω και πώς θα χρησιμοποιηθεί είναι άγνωστο.

Όπως και να έχει πρέπει να ψηφίσουμε. Πρέπει να αναλάβουμε εμείς το κόστος το οποίο η κυβέρνηση δεν μπορεί να αναλάβει. Πρέπει εμείς να σταθμίσουμε τα υπέρ και τα κατά, χωρίς να έχουμε εξειδικευμένες γνώσεις. Ας ελπίσουμε ότι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα είναι το καλύτερο για τη χώρα. Ας ελπίσουμε ότι η Ιστορία και οι επόμενες γενιές δεν θα μας καταλογίσουν κι άλλα λάθη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News