Υπάρχουν δυο τύποι ανθρώπων που ευδοκιμούν στον πολιτικό στίβο. Αυτοί που δεν κάνουν τίποτα και αυτοί που επίσης δεν κάνουν τίποτα. Η διαφορά τους είναι πως οι πρώτοι δηλώνουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τσίπρας που μ’ αυτό τον τρόπο κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός (Δεν είναι και λίγο).

Οι δεύτεροι είναι αυτοί που ούτε λένε τίποτα ούτε κάνουν τίποτα. Σ’ αυτή την κατηγορία υπάρχει παράδοση κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση, με παραδείγματα τους Αβραμόπουλο και Καμίνη που έγιναν δήμαρχοι της πρωτεύουσας (Ούτε κι αυτό είναι λίγο).

Ο κ. Καμίνης μάλιστα έκανε και το επόμενο βήμα. Πιστός στο δόγμα των προκατόχων του, αποφάσισε να πρωταγωνιστήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και επειδή το χαρακτηριστικό αυτής της κατηγορίας είναι η απουσία ρίσκου, δεν παραιτείται του αξιώματός του, ακόμη και αν κερδίσει το νέο του αξίωμα.

Οι «Τίποτα α» και οι «Τίποτα β» αν τους ονοματίσουμε έτσι χάριν συντομίας, συνήθως κερδίζουν. Και τα τρία πρόσωπα που προαναφέραμε κέρδισαν από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, και οι μεν δύο παραμένουν ενεργοί στα πόστα τους, ενώ ο τρίτος, ο παρ ολίγον Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατέχει την σημαντική θέση του επιτρόπου (υπουργού) μετανάστευσης της ΕΕ. Οπως λέει λοιπόν το τραγούδι «τίποτα δεν πάει χαμένο». Για τον «Τίποτα» που δεν κάνει τίποτα.

Οι «Τίποτα α+β» επειδή, αν και δεν κάνουν τίποτα, πετυχαίνουν στην πολιτική τους σταδιοδρομία, έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι δεν κάνουν τίποτα. Ετσι οι μεν πρώτοι ταυτίζουν το «τίποτα» με το «όλα». Παράδειγμα ο Τσίπρας. Στη Θεσσαλονίκη ρωτάει το ακροατήριο: Υπάρχει κάτι που υποσχέθηκα και δεν το έκανα; Εννοώντας πως όλα όσα είπε τα έκανε. Επειδή όμως, ως γνωστόν, δεν έκανε τίποτα, ταυτίζει το «τίποτα» με το «όλα».

Οι δε δεύτεροι υπερασπίζονται το τίποτα από ιδιοσυγκρασία. Επειδή δεν είναι σε θέση να κάνουν τίποτα, το εξιδανικεύουν. Θεωρούν δηλαδή ότι το «τίποτα» είναι το «όλα». Ή το εκλογικεύουν. Επειδή δεν μπορούν να κάνουν τίποτα θεωρούν ότι έτσι θα πρέπει να είναι τα πράγματα, ότι αυτή είναι η φύση των πραγμάτων.

Και πώς να διαφωνήσει κανείς μαζί τους, άλλωστε, αφού έρχεται η ίδια η ζωή να τους επιβεβαιώσει. Αυτοί είναι πάντα νικητές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News