Ψηφίζονται νόμοι σχετικά με την παιδοθεσία, τα σύμφωνα συμβίωσης, δεξιές και αριστερές παρατάξεις εντάσσουν αυτά τα ζητήματα στην ατζέντα τους, ενώ έχουν γίνει θεσμός και οι ετήσιες παρελάσεις περηφάνιας από τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, οι οποίες χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουν και διοργανώνονται σε όλο και περισσότερες πόλεις.

Ταυτόχρονα βέβαια, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική εξακολουθεί να παρακολουθεί με δυσπιστία, φόβο και πολλές φορές με μίσος αυτές τις εξελίξεις. Ως εκ τούτου, παρ’ όλο που υπάρχουν όλες αυτές οι θετικές εξελίξεις σε νομοθετικό και πολιτικό επίπεδο, η κοινωνία δεν έχει προοδεύσει επαρκώς. Δεν έχει δημιουργηθεί το πρόσφορο έδαφος για μπορούν τα ομοφυλόφιλα άτομα να αποκαλύψουν στους οικείους τους την προτίμησή τους αυτή και να εκδηλώνονται όπως επιθυμούν δημοσίως χωρίς τον φόβο της αποδοκιμασίας ή ακόμα και της βίας απέναντί τους.

Δεν είναι όμως τυχαίο που δεν έχει έρθει ακόμα αυτή η εξέλιξη. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τείνει να αντιμετωπίζει με δυσπιστία και άρνηση ό,τι παρεκκλίνει του συνηθισμένου, και η Εκκλησία, ένας θεσμός που επηρεάζει την κοινωνία άμεσα και οριζόντια, συμβάλλει σε αυτή τη στάση απόρριψης. Στην Ελλάδα μάλιστα, όπου ο δημόσιος διάλογος γίνεται διαρκώς με φανατισμό και η κοινή γνώμη διαμορφώνεται με όρους… άσπρου ή μαύρου, είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ο απαραίτητος κοινός δρόμος που θα οδηγήσει στην πιο απαραίτητη από όλες τις εξελίξεις, την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων ατόμων από τον κόσμο της σιωπής στον οποίο ζουν.

Την ευθύνη για το γεγονός ότι η επιθυμητή αυτή εξέλιξη αργεί να έρθει έχουν και οι εκπρόσωποι των ομοφυλόφιλων/ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Σε μία κοινωνία η οποία πρέπει να εκπαιδευτεί πριν αποδεχθεί, πολλοί από τους εκπροσώπους αυτούς έχουν διαλέξει τον δρόμο της προάσπισης αυτών των δικαιωμάτων με τη μέθοδο του σοκ και της απότομης προσαρμογής της κοινής γνώμης στις εξελίξεις. Ενδέχεται βέβαια, σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό να γίνεται και στα πλαίσια μιας σχετικής επαγγελματικής ή πολιτικής καριέρας, η οποία εξυπηρετείται από τη δημοσιότητα που συνήθως παίρνει αυτή η έντονη αντιπαράθεση.

Θέλοντας -ορθά βέβαια- κατά κύριο λόγο να τονίσουν την υπεροχή των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων έναντι φοβικών αντιλήψεων, διαλέγουν τα πιο εκφραστικά/εκκεντρικά συνθήματα και συμπεριφορές, τα οποία όμως εκλαμβάνονται σαν πρόκληση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το να αρνείται η κοινωνία να καταλάβει ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα. Εξέλιξη η οποία κρατάει τους πολλούς ανώνυμους ομοφυλόφιλους στον κόσμο της σιωπής.

Η πλειοψηφία όμως δεν είναι φύσει κακή και αρνητική και μπορεί να δει το γκρι μεταξύ του άσπρου και του μαύρου άμα «εκπαιδευθεί» σωστά και σταδιακά. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα συχνά προβεβλημένων στα ΜΜΕ ομοφυλοφίλων οι οποίοι, όντας εκδηλωτικοί αλλά όχι προκλητικοί, έχουν κερδίσει με την πάροδο του χρόνου τον σεβασμό και τη συμπάθεια της κοινής γνώμης με την ταυτότητα μάλιστα του ομοφυλόφιλου. Δείχνοντας ότι ένα ομοφυλόφιλο άτομο δεν είναι αντιδραστικό μέλος που θέλει να προκαλέσει την κοινωνία, αλλά ένα άτομο όπως όλα τα άλλα. Οσο όμως ο διάλογος συνεχίζει να γίνεται με όρους άσπρου-μαύρου, το άτομο αυτό αν τυχαίνει να είναι ανώνυμο δεν θα μπορεί να ζήσει ελεύθερο και να απολαμβάνει τα δικαιώματά του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News