Ό,τι και να γίνεται σε αυτήν την πόλη στο τέλος ασχολούμαστε με τον ΟΑΣΘ. Αυτός επηρεάζει την καθημερινότητά μας, από αυτόν εξαρτάται μεγάλη μερίδα του σαλονικιότικου πληθυσμού. Και ανά χρονικά διαστήματα προκύπτουν ζητήματα κι έρχεται στην επικαιρότητα.

Δεν είναι ώρα να ανοίξουμε το συρτάρι του Μετρό Θεσσαλονίκης. Άλλωστε για αυτό το θέμα μπορεί ο καθένας να γράφει εγκυκλοπαίδειες. Η Θεσσαλονίκη, σαν μέσο μαζικής μεταφοράς, έχει ένα: τα λεωφορεία. Εκτός από τα καραβάκια που μεταφέρουν κόσμο στην Περαία για μπάνιο, δεν υπάρχει κάτι άλλο να εξυπηρετεί τους πολίτες από τις συνοικίες και τα προάστια στο κέντρο της πόλης και αυτό είναι το σημαντικότερο. Οπότε αυτό το ένα μέσο μεταφοράς πρέπει να λειτουργεί εύρυθμα και σε σταθερό πλαίσιο. Αν επικεντρωθούμε σε αυτό μπορεί και να καταφέρουμε να το βελτιώσουμε.

Η βελτίωση αυτού του μέσου αφορά και τις συνθήκες εργασίας και τις προσφερόμενες υπηρεσίες. Εννοείται πως οι εργαζόμενοι πρέπει να νιώθουν μια οικονομική και εργασιακή ασφάλεια και να μην τίθενται σε κίνδυνο οι μισθοί τους. Είναι ντροπή μετά από επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια να συμβαίνουν ξανά τα ίδια πράγματα. Όσο περίπλοκο κι αν είναι το σκηνικό με τον ΟΑΣΘ, την ιδιοκτησία του, την πολυμετοχικότητά του και τον δημόσιο ή ιδιωτικό χαρακτήρα του, πρέπει να συμφωνήσουν οι αρμόδιοι σε βασικά πράγματα. Υπουργοί, δήμοι, περιφέρεια, ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι πρέπει να βρουν μια άκρη. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει γιατί βλέπει συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων, γιατί βλέπει τα λεωφορεία να τραβούν φρένο και γιατί όταν αυτά λειτουργούν βλέπει καθυστερήσεις και ελαττωμένα δρομολόγια.

Αυτό το τελευταίο γίνεται όλο και πιο έντονο τα τελευταία χρόνια. Ο φίλος μου ο Κώστας, που μένει στην Τούμπα και χρησιμοποιεί το 12 για τις μετακινήσεις του, δεν αργούσε ποτέ όταν ήταν να βγούμε έξω. Τώρα που το 12 περνάει σχεδόν κάθε μισάωρο αυτός αργεί κι έτσι φτάνουμε μαζί στο σημείο συνάντησης, αφού εγώ πάντα αργούσα. Εμένα αυτό με βολεύει μπορώ να πω. Όμως, ο ΟΑΣΘ δεν είναι οργανισμός μόνο για τις δικές μου ανάγκες, πρέπει να ικανοποιεί το κοινό.

Ο οργανισμός λαμβάνει χρηματοδότηση από το δημόσιο για να μένει καθηλωμένη η τιμή του εισιτηρίου. Ίσως αυτή η πολυπλοκότητα δημιουργεί μπλέξιμο και πάντα στο τέλος την πληρώνουν οι πολίτες. Νομίζω υπάρχουν πολλές λύσεις και τρόποι να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία του οργανισμού αρκεί να υπάρχει καλή θέληση. Επίσης, υπάρχουν πολλές δυνατότητες. Το δίκτυο που καλύπτει ο ΟΑΣΘ είναι αξιοσημείωτο και πάντοτε υπήρχε μια σχετική υπερηφάνεια γι’ αυτό. Μπορείς να πας σε όλα τα σημεία της πόλης και γύρω. Κάποτε μπορούσες να πας και να έρθεις και με πολύ χαμηλές τιμές. Τώρα βέβαια ζούμε άλλες εποχές και δεν μπορούμε να ‘χουμε τρελές απαιτήσεις.

Τα πράγματα λοιπόν φαίνονται πολύ απλά, τουλάχιστον στο μυαλό μου. Οι εργαζόμενοι έχουν τα δίκια τους να διαμαρτύρονται για τη μη καταβολή των δεδουλευμένων τους και πρέπει αυτά να εξασφαλιστούν. Οι κινητοποιήσεις είναι πάντα θεμιτές αλλά όσο γίνεται να μην παρεμποδίζεται η μετακίνηση του κόσμου. Είναι πολλά τα λεφτά για κάθε μέρα ταξί. Και στο κάτω κάτω να ξεκαθαρίσει και το θέμα με το δημόσιο ή ιδιωτικό ΟΑΣΘ για να ξέρουμε αν υπολειτουργεί μια δημόσια δομή ή αν υπάρχει κακή μεταχείριση από ένα ιδιωτικό μονοπώλιο…

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες θέτουν θέμα προς συζήτηση σε επόμενο χρόνο για το περίφημο Θεσσαλονίκη-Αθήνα…

*O Σάββας Ιορδανίδης είναι φοιτητής Ιατρικής στο Α.Π.Θ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News