Ήταν 10 Αυγούστου 2012. Ένας συγκλονιστικός τελικός στα 10 χιλιόμετρα ανοικτής θαλάσσης είχε ολοκληρωθεί και ένας σπουδαίος αθλητής είχε χάσει μία θέση στο βάθρο των νικητών για μόλις 5 δευτερόλεπτα. Λίγο αργότερα μιλάει στην κάμερα δηλώνοντας πως έδωσε την ψυχή του, πως η τέταρτη θέση δεν είναι άσχημη, αλλά το όνειρο ζωής του ήταν το βάθρο και ζητάει συγγνώμη που είναι στενοχωρημένος λέγοντας πως είναι συναισθηματικός, ξεσπώντας σε κλάματα «σα μικρό παιδί» όπως είπε.

Ως άλλο συναισθηματικό παιδί και εγώ θυμάμαι να κλαίω βλέποντας τον. Να σκέφτομαι πως είναι κρίμα. Γιατί είναι περίεργη αυτή η 4^η θέση, αυτή η άτιμη θέση που σου στερεί το μετάλλιο για λίγο.

Λίγο πριν ξεκινήσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο, κοιτάζω τις συμμετοχές και αναρωτιέμαι πού μπορεί να διακριθούμε. Σκέφτομαι ότι δεν θα με χαροποιήσει κανένα μετάλλιο όσο ένα μετάλλιο από τον Γιαννιώτη και περίμενα με υπομονή τη 16^η Αυγούστου. Αυτή τη μέρα που έπρεπε να δώσει σε έναν μεγάλο αθλητή, αλλά πάνω από όλα σε έναν υπέροχο άνθρωπο, αυτό που αξίζει. Γιατί τον θαυμάζω ως αθλητή, αλλά κυρίως γιατί είναι ένας ωραίος άνθρωπος, πράγμα σπάνιο.

Τον αγώνα δυστυχώς δεν τον είδα, κάποιες φορές οι συγκυρίες είναι τέτοιες που δεν σε αφήνουν να κάνεις αυτό που θες… και όσες φορές κι αν δω σκηνές ή ακόμα και όλο τον αγώνα, το συναίσθημα του να το βλέπεις ζωντανά και να ζεις αυτή την αγωνία δε θα το έχω και είναι ένα συναίσθημα που αγαπώ και δεν αλλάζω με τίποτα.

Η εφαρμογή του Rio 2016 στο κινητό είχε πάρει φωτιά, για να μπορώ έστω κι έτσι να ζήσω τον αγώνα (τα καλά της τεχνολογίας). Και ξαφνικά ο αγώνας τελειώνει. Και είναι εκεί που του αξίζει. Εκεί ψηλά. Τέσσερα χρόνια η τύχη δεν ήταν με το μέρος του και έχασε το μετάλλιο για λίγο… Τέσσερα χρόνια μετά η τύχη απλά δεν του χαμογέλασε τόσο ώστε να τον ανεβάσει στο ψηλότερο σκαλί. Μπορεί να μην ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί για μία χεριά, αλλά είναι πρώτος στις καρδιές μας και στον… χρόνο. Στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων θα μείνει ότι στο Ρίο το 2016 ο Ferry Weertman και ο Σπύρος Γιαννιώτης τερμάτισαν με τον ίδιο χρόνο, 1.52.59.8.

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου εάν θα έπρεπε να δώσουν και στους δύο χρυσό μετάλλιο, απαντάει χαμογελώντας «όχι, όχι το κέρδισε δίκαια». Και εκεί ακριβώς φαίνεται το ήθος του. Ούτε παράπονα, ούτε τίποτα. Ήθελε το χρυσό (και ποιος δε θα το ήθελε άλλωστε;), αλλά ο Ολλανδός ακούμπησε πρώτος. Καμία ένσταση δεν ήθελε να γίνει, αφού για τον ίδιο η νίκη του Ολλανδού ήταν δίκαια και δεν υπήρχε λόγος για κινήσεις που δεν αρμόζουν στον ίδιο και τον χαρακτήρα του.

Το ασημένιο μετάλλιο ήρθε για να κλείσει μία απίστευτη καριέρα ενός αθλητή, αλλά κυρίως ενός ανθρώπου. Ήρθε για να δείξει πως με επιμονή και υπομονή όλα μπορούν να γίνουν. Και μπορεί στα 36 σου χρόνια, στην 5^η συμμετοχή σου σε Ολυμπιακούς Αγώνες, να κρεμάσεις στο στήθος του το μοναδικό μετάλλιο που έλειπε από τη συλλογή σου.

Σπύρο Γιαννιώτη, σε ευχαριστούμε.

Υ.Γ. Μου είναι πολύ δύσκολο να μην λατρέψω άνθρωπο που συγκινείται και κλαίει είτε σε χαρά είτε σε λύπη «γιατί το έχει αυτό», όπως είπε… όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News