Ποια είναι η πρώτη ερώτηση που θυμάστε να σας κάνουν οι γονείς σας, οι δάσκαλοί σας, συγγενείς και οικογενειακοί φίλοι;

«Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»

Ακόμη και τώρα, που είμαι φοιτήτρια Φυσικοθεραπείας, δεν έχω κάποια σίγουρη απάντηση σε αυτήν την ερώτηση. Και δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να έχω. Ούτε να πιέζω τον εαυτό μου να βρει την απάντηση. Τη σωστή απάντηση που θα ικανοποιήσει αυτούς που μου κάνουν την ερώτηση.

Γιατί δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Όλα είναι ρευστά. Όλα αλλάζουν.

Εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.

Το μόνο σίγουρο, είναι το ότι δεν υπάρχει κάτι σίγουρο.

Και δεν χρειάζεται να υπάρχει κάτι σίγουρο, κάτι δεδομένο. Γιατί τη στιγμή ακριβώς που θα αρχίσουμε να θεωρούμε κάτι δεδομένο, θα επαναπαυτούμε σε αυτή τη σιγουριά.

Και τίποτα καλό δε συμβαίνει όταν κάποιος επαναπαύεται. Ο άνθρωπος, ο καθένας από εμάς, έχει μία και μοναδική δουλειά που πρέπει να κάνει στην πραγματικότητα. Κι αυτή είναι να εξελίσσεται, να γίνεται συνεχώς καλύτερος. Όχι καλύτερος από τους γύρω του, αλλά καλύτερος από τον ίδιο του τον εαυτό. Από το άτομο που ήταν την προηγούμενη μέρα, τα προηγούμενα πέντε λεπτά της ύπαρξής του.

Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Η δική μου απάντηση; Χαρούμενη. Θέλω να είμαι χαρούμενη. Να γίνω άνθρωπος, με την πλήρη αρχική σημασία της λέξης όπως αυτή εξηγείται από τον Πλάτωνα στον «Κρατύλο». «Δηλαδή, αυτός που μπορεί να σκέφτεται και να εξετάζει αυτά που βλέπει. Κι αυτό το κάνει ο άνθρωπος σε αντίθεση με τα άλλα ζώα».

Δεν είμαστε ζώα. Δεν μπορούν να μας λένε «ορίστε ένα σπίτι και μια δουλειά για να εξασφαλίζεις το φαγητό σου» και εμείς να το δεχόμαστε σαν να είμαστε μουλάρια σε ένα στάβλο που κουράζονται για να τους δώσει ο ιδιοκτήτης σανό.

Και γι’ αυτό και πάντα κυνηγάμε το παραπάνω. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Το να μη συμβιβάζεσαι. Αρκεί να μη φτάνει σε σημείο υλιστικής αδηφαγίας και λαιμαργίας.

Κοινώς, το να έχεις αρχές. Ηθικές αξίες που κρύβουν υποσχέσεις προς την ίδια την ευημερία του ανθρώπινου γένους. Και να στηρίζεσαι περισσότερο σε αυτές απ’ ότι στα συναισθήματά σου. Γιατί, μπορεί τα συναισθήματα να μας εκφράζουν, από την άποψη του ότι χαρακτηρίζουν την ίδια την ανθρωπότητα, αλλά εάν τα αφήσουμε ανεξέλεγκτα, είναι αυτά που θα μας καταπνίξουν.

«Μέτρον άριστον». Να μια αρχή που θέτει σε ισορροπία την ανεξέλεγκτη φύση του ανθρώπου.

Τη στιγμή που θα καταφέρει κανείς να βάλει κάποια όρια στους συναισθηματισμούς του, είναι η στιγμή που θα αρχίσει να συνειδητοποιεί πως δε χρειάζεται να ικανοποιήσει τις ανάγκες κανενός άλλου, εκτός από αυτές που έχει ο ίδιος. Η στιγμή που θα αρχίσει να κυνηγάει τα όνειρά του, και να ζει τη ζωή του με τους δικούς του όρους. Χωρίς φόβο.

Ιδίως αυτόν της αποδοχής.

Η στιγμή που θα αρχίσει να κυνηγάει κάτι που πραγματικά μετράει για τον ίδιο, κι ας μη μετράει για τους υπόλοιπους. Που θα αρχίσει να μοιράζεται τα ταλέντα και τις δυνατότητές του, χωρίς να περιορίζεται, να συγκρατείται. Κι έτσι επωφελούμαστε όλοι, σαν σύνολο, χωρίς να καταλήγουμε, όπως τονίζει ο Λες Μπράουν, με νεκροταφεία ιδεών και ονείρων που δεν έγιναν πραγματικότητα, λόγω του φόβου των «ιδιοκτητών» τους. Όνειρα και ιδέες που χάθηκαν για πάντα.

Είναι προτιμότερο να παλεύεις αδιάκοπα για τα όνειρά σου, παρά να συμβιβάζεσαι στο να εργάζεσαι για τα όνειρα κάποιου άλλου.

Όλοι έχουμε κάτι διαφορετικό να προσφέρουμε. Γιατί να χαραμιστεί;

Κι ας μη το έχεις βρει ακόμη, συνέχισε να ψάχνεις, ακούραστα. Γι’ αυτό που χαρακτηρίζει εσένα σαν άτομο, για το όνειρο και τον στόχο που θα σε κάνει να παλέψεις και να δουλέψεις, χωρίς ποτέ να νιώσεις κενός, χωρίς ποτέ να νιώσεις πως αυτό που κάνεις είναι μάταιο.

Και δεν θα χρειαστεί να αναρωτηθείς ποτέ, «Τι κι αν;», γιατί ακόμα κι αν ο δρόμος δε θα είναι ποτέ σίγουρος ή εύκολος, το πνεύμα σου θα καταφέρει να σε φτάσει στο όνειρο που θα έχει γίνει πλέον στόχος, σε απόσταση αναπνοής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News