Σε λίγες ώρες οι 31^οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σύγχρονης Ιστορίας θα αποτελούν παρελθόν. Το Ρίο θα μας αποχαιρετήσει και το Τόκυο από αύριο θα μετράει αντίστροφα για το 2020. Κάθε φορά έχω το ίδιο συναίσθημα, στερητικό σύνδρομο καλύτερα, ότι οι μέρες πέρασαν γρήγορα και άλλη μία γιορτή του αθλητισμού τελείωσε.

Δε θυμάμαι πώς αγάπησα τους Ολυμπιακούς Αγώνες τόσο πολύ. Αυτή η αγάπη ξεκίνησε νομίζω πιο έντονα το 2004, τότε που μανιωδώς έψαχνα να βρω εισιτήρια για τους αγαπημένους μου αθλητές. Θυμάμαι που έστειλα τη μητέρα μου σε ένα από τα πολλά κιόσκια που υπήρχαν παντού να μου βρει εισιτήριο να δω ρυθμική γυμναστική ή τον Μουρούτσο. Και την έχω στο μυαλό μου σαν τώρα να μου λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα. Τότε ξεκίνησα να κάθομαι στην τηλεόραση και να παρακολουθώ όλα αυτά που ήθελα να δω από κοντά, αλλά δεν μπορούσα.

Κάθε τέσσερα χρόνια λοιπόν, τον μισό Αύγουστο το πρόγραμμα έχει τηλεόραση. Έχει στίβο, γυμναστική, τένις, μπάσκετ, κολύμβηση. Αν δε αγωνίζεται και Έλληνας, δε με κουνάς εύκολα. Με συγκινεί αφάνταστα η προσπάθεια των αθλητών. Βρίσκονται εκεί, έχοντας δαπανήσει ατελείωτες ώρες προπόνησης, σκληρής δουλειάς, πολλές φορές έχοντας αντιμετωπίσει δύσκολες συνθήκες, πάνω από όλα με απίστευτη πειθαρχία και θέληση. Και αρκούν δευτερόλεπτα για να ανέβουν στην κορυφή ή να δουν τους κόπους και τα όνειρά τους για μια διάκριση να γκρεμίζονται. Όλα τα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος αναπτύσσονται ξαφνικά στην οθόνη σου. Χαρά, λύπη, αγωνία, ικανοποίηση, εκνευρισμός, απογοήτευση, ελπίδα, θυμός, ευτυχία. Από την απόφαση ενός κριτή, από μία σωστή ή λάθος κίνηση, από ένα καλό ή κακό πέσιμο στην πισίνα, από μία επιτυχημένη ή όχι εκκίνηση. Εδώ όλα κρίνονται στις λεπτομέρειες.

Και εμείς όμως από τη θέση των θεατών βιώνουμε ‒στο μερίδιο που μας αναλογεί‒ την ίδια γκάμα συναισθημάτων με βασικότερη αυτή την αγωνία, ειδικά όταν αγωνίζεται Έλληνας, αυτή που σε κάνει να πετιέσαι από την καρέκλα ή να κλείνεις τα μάτια σου μην μπορώντας να δεις τι θα γίνει.

Γιατί εκεί που κέρδιζε η Άννα Κορακάκη 6-0 και ηρέμησες, ήρθε το 6-6 και φοβήθηκες μήπως χαθεί το χρυσό, γιατί θα ήταν άλλωστε τόσο κρίμα. Γιατί πανηγύρισες τη βαθμολογία του Πετρούνια, αλλά αγωνιούσες μέχρι να τελειώσει ο Ζανέτι και να βαθμολογηθεί. Μήπως μας περάσει; Ναι ρε φίλε, ναι ρε Ελλάδα δε μας πέρασε. Γιατί αισθάνθηκες τη δικαίωση των κόπων του Γιαννιώτη εκεί στη λήξη και έκλαψες μαζί του, συνειδητοποιώντας ότι η καρδιά σου έμεινε στη θέση της, ναι αυτή που πήγε να σπάσει και είπες ένα γαμώτο που χάθηκε ένα χρυσό άδικα ή πιο σωστά «άτυχα». Γιατί περίμενες να δεις το χρώμα του μεταλλίου των Μάντη-Καγιαλή και παρακαλούσες να αφήσουν τους Αυστραλούς πίσω. Γιατί ήλπιζες να περάσει η Στεφανίδη κάθε φορά το ύψος και έκλεινες ασυναίσθητα τα μάτια σου την ώρα που άρχιζε να «παίρνει ύψος» και πετάχτηκες την ώρα που η Μόρις παρέσυρε τον πήχη, αφήνοντάς μας να πανηγυρίσουμε ένα χρυσό στο στίβο.

Και γιατί κάθε φορά που βλέπεις την ελληνική σημαία ψηλά συγκινείσαι και σκέφτεσαι πως υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να την ανεβάσουν ψηλά.

Γι’ αυτά όλα τα συναισθήματα αγαπώ του Ολυμπιακούς. Γι’ αυτό τους περιμένω κάθε φορά. Και γι’ αυτό από τώρα περιμένω το Τόκυο.

Γι’ αυτό και για να δω ποιος θα είναι ο νέος Μπολτ!

Υ.Γ. Συγχαρητήρια σε όλους τους Έλληνες αθλητές που αγωνίστηκαν ασχέτως θέσης, μεταλλίου. Και μόνο η παρουσία σε μία τέτοια γιορτή είναι τιμή. Άλλωστε σημασία πάντα έχει το ταξίδι!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News