Μας έχουν φερθεί καλά οι εταίροι μας τα τελευταία πέντε χρόνια;

Όχι. Τόσο η αιφνίδια και σκληρή άρνηση για συμφωνία από πλευράς των «δεκαοκτώ» και του ΔΝΤ την προηγούμενη εβδομάδα όσο και αμφότερα τα απαράδεκτα μνημόνια, όχι μόνο βυθίζουν τη χώρα ολοένα και βαθύτερα σε μια ανυπέρβλητη κρίση, αλλά είναι και εντελώς αντίθετα με τα ευρωπαϊκά κεκτημένα.

Είναι οι κανόνες του ευρώ δίκαιοι ή ορθοί;

Δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας όποιος απαντήσει αρνητικά. Πλείστοι ειδικοί είχαν από γενέσεως του κοινού νομίσματος κατηγορήσει το γερμανοπηγάζον «Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας», στο οποίο οφείλουν να υπακούουν τα κράτη της ζώνης του ευρώ, ενώ είχαν επανειλημμένως κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ότι η υιοθέτηση κοινού νομίσματος χωρίς την πολιτική ολοκλήρωση της Ένωσης ήταν ένα ιδιαίτερα επισφαλές εγχείρημα.

Αλλά μήπως δεν είμαστε κι εμείς άμοιροι ευθυνών για την πορεία που έχει πάρει η Ευρώπη;

Από το 1981 κι έπειτα, η Ελλάδα συμπεριφέρεται ωσάν η ΕΕ να είναι ένας συνεχώς ανανεούμενος κουμπαράς τον οποίο δικαιούμαστε να αδειάζουμε για να ικανοποιούμε τα λούσα μας. Πλην των αμέτρητων επιδοτήσεων που σπαταλήθηκαν αλόγιστα χωρίς προστιθέμενη αξία για το μέλλον της χώρας, ήμασταν οι συνήθεις ύποπτοι για τη μη έγκαιρη ενσωμάτωση ευρωπαϊκών Οδηγιών στο εθνικό μας δίκαιο και ένοχοι πόσων άλλων παραβάσεων για τις οποίες έχουμε μάλιστα καταδικαστεί από το Δικαστήριο ακόμη και με την επαχθέστερη κύρωση της επιβολής προστίμων.

Δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη το «ευθυνόμετρο» αλλά αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά μας διόλου δεν βοήθησε στην ανάπτυξη μιας φιλοευρωπαϊκής αλληλέγγυας στάσης των λοιπών Ευρωπαϊκών λαών κατά τα τελευταία χρόνια, και δη των «καθαρών πληρωτών» (net contributors) του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού (Γερμανία, Σουηδία, Δανία κ.ά.). Αντίθετα, ώθησε τους πολίτες ώστε να εκλέξουν πιο συντηρητικές κυβερνήσεις με τάση προς τη λιτότητα.  

Από την άλλη, όσες -ελάχιστες- φορές έχουμε επιδείξει σοβαρότητα, όπως ήταν για παράδειγμα με τις τελευταίες δυο ιδιαίτερα επιτυχημένες Προεδρίες της Ελλάδας στο Συμβούλιο της ΕΕ (2003 και 2014), άλλαξε άρδην και η στάση των εταίρων απέναντί μας.

Αντί λοιπόν να φερόμαστε ως απερίσκεπτοι έφηβοι και να προσπαθούμε να κερδίσουμε όσα θέλουμε απειλώντας τους «κηδεμόνες» μας με αυτοκτονία ή να κυνηγάμε ανεμόμυλους για κατάκτηση της «Ευρώπης των λαών» ζητώντας δανεικά κι αγύριστα, γιατί δεν προσπαθούμε -έστω και τώρα- να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να συμπεριφερθούμε με σωφροσύνη και να υιοθετήσουμε μια υπεύθυνη στάση η οποία θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία μας;

Έτσι βρε αδερφέ, για να δοκιμάσουμε και κάτι διαφορετικό. Κι αν δεν επιτύχει, επιστρέφουμε στα τετριμμένα.

*Η Σοφία Τζώρτζη είναι πολιτική επιστήμων

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News