Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν όσα διαθέτουμε εμείς οι άνθρωποι τα κληρονομήσαμε ή τα κατακτήσαμε στην πορεία. Και συχνά καταλήγω ότι κι όσα κατακτούμε κάποια σχέση έχουν με όσα κουβαλάμε ήδη μέσα μας.

Δουλεύω με πρόσφυγες. Νιώθω πάντα ότι έχουμε κάτι κοινό. Καταλαβαινόμαστε. Λέμε ότι όσοι προερχόμαστε από οικογένειες προσφύγων έχουμε μια ευαισθησία με το θέμα. Ξέρουμε τι σημαίνει να ξεριζώνεσαι από τον τόπο σου. Το έχουμε βιώσει μέσα από τις περιγραφές των παππούδων μας,  μέσα από φωτογραφίες, κειμήλια, το έχουμε δει να λαμπυρίζει στα  δάκρυα νοσταλγίας των ηλικιωμένων παιδιών της Σμύρνης, της Πόλης, της Καισάρειας…

Κι εμείς, οι απόγονοί τους, είμαστε πρόσφυγες στη χώρα τούτη ή μετανάστες, όπως μας αποκάλεσε ένας φίλος… Ήρθαν οι παππούδες μας και τελικά έμειναν, αν και πέθαναν με τον καημό ότι δεν έφυγαν ξανά πίσω. Ο πρόσφυγας δε ριζώνει πουθενά,  δε δένεται, για να μπορεί να φύγει. Προσφεύγει…φεύγει… Ο τόπος του είναι εκεί όπου δεν μπορεί πια να γυρίσει. 

Πονάω με κάθε ιστορία προσφυγιάς των Αφγανών, των Συρίων, των Αιγυπτίων, των παιδιών της Αφρικής.

Τα παιδιά πρόσφυγες με τα οποία δουλεύω όταν είναι να φύγουν χαλάνε τις σχέσεις τους με τους ανθρώπους. Θυμώνουν, τσακώνονται, για να μπορέσουν να αφήσουν τα εδώ ευκολότερα και να πετάξουν σε άλλα.

Μέσα από αυτά, στις χώρες της Ευρώπης θα γεννηθούν γενιές, σαν εμάς. Απόγονοι προσφύγων. Θα ξυπνούν κι εκείνοι,  δεκαετίες μετά, τρομαγμένοι, καθώς στο dna τους κυνηγημένοι έχουν καταγραφεί και θα ψάχνουν την πατρίδα τους. Και θα δίνουν ένα ποτήρι νερό, μια κουβέρτα κι ένα πιάτο φαγητό στους πρόσφυγες του 2025..2030…2050.  Ίσως πρόκειται για τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News