Πολλές φορές ακούω από αγανακτισμένους φίλους και γνωστούς μέσα στην απόγνωσή τους να λένε με τόση ευκολία το γνωστό, «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει»…

Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό η γενιά εκείνη των αγωνιστών του πολυτεχνείου που, για να απαλλαγούμε από κάθε λογής καθεστωτικές συμπεριφορές, έδωσαν αγώνες τους οποίους τους πλήρωσαν κυριολεκτικά με αίμα, και ανθρώπινες ζωές.

Το τίμημα μεγάλο, μα θα μου πείτε, τι ποιο μεγάλο από την ελευθερία; Αγωνιστές στη ζωή είμαστε όλοι, απλά μερικοί άνθρωποι αντιστέκονται λίγο παραπάνω σηκώνοντας ένα πανό σε μια διαδήλωση, άλλοι απεργούν για καλύτερες συνθήκες εργασίας, άλλοι απεργούν για καλύτερους μισθούς κλπ.

Το σίγουρο είναι πως χωρίς αγώνα δεν κερδίζεις τίποτα, και ο σίγουρα χαμένος είναι αυτός που δεν αγωνίστηκε ποτέ. Όλοι οι αγώνες έχουν την αξία τους και καλώς δίνονται, πόσο μάλλον οι αγώνες εκείνοι που δόθηκαν για τη δημοκρατία έναντι των τυράννων της εποχής εκείνης κάτω από αντίξοες συνθήκες και με βαθμό επικινδυνότητας μεγάλο.

Δεν θα νοσταλγούσα ποτέ ανθρώπους με καθεστωτικές συμπεριφορές ούτε και τα πολιτεύματα αυτών όσο αγανακτισμένος και να είμαι. Τι ποιο ξεπερασμένο από την απολυταρχία;

Ακούω πολλές φορές από νοσταλγούς του καθεστώτος εκείνου να λένε πως τότε υπήρχε τάξη, υπήρχε ευημερία, γίνανε εκείνα, γίνανε τα άλλα, και αναρωτιέμαι… Κράτη που δεν είχαν τέτοια πολιτεύματα μείναν πίσω; Οχι βέβαια, αντιθέτως πήγαν μπροστά και ευημερούν απέχοντας παρασάγκας από την πληγωμένη μας Ελλάδα.

Εγώ μάλιστα θα ΄λεγα πως το καθεστώς των τυράννων της εποχής εκείνης μας πήγε χρόνια πίσω και το μόνο που μας άφησε  να θυμόμαστε είναι τη διχόνοια μεταξύ μας και τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε «καλούς» και «κακούς» πάντα κατά το δοκούν…

Με την ευκολία που μας διακρίνει ασκούμε πάντα κριτική για το τότε, χωρίς να σκεφτούμε πως για να εκφράσεις τη γνώμη σου ελεύθερα τους καιρούς εκείνους, θα έπρεπε να ανήκεις στους αρεστούς εθνικόφρονες. Αν ανήκες στους άλλους, τους λεγόμενους αντιφρονούντες, αυτούς τους απαγόρευαν ακόμα και τη «σκέψη» πόσο μάλλον τον λόγο.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ ό,τι καλύτερο για την Ελλάδα, και με την ευκαιρία να πω πως η δημοκρατία είναι ένα από τα καλύτερα πολιτεύματα στον σύγχρονο κόσμο αρκεί να μην φτάνει στο άλλο άκρο της, αυτό της αναρχίας.

Ως προς το τότε καθεστώς, θα ήθελα από τους νοσταλγούς και από τους πολέμιους της εποχής εκείνης, να μην ξεχνούν, και για ορισμένους, να μην έχουν επιλεκτική μνήμη.

Ως δική μου επιθυμία θα κλείσω με δυο λέξεις: Ποτέ Ξανά.

*Μπορεί το άρθρο να φαντάζει ανεπίκαιρο μα είναι επίκαιρο όσο ποτέ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News