Παρακολουθώ την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την Παιδεία στη Βουλή επειδή υπάρχει ένα νομοσχέδιο προς συζήτηση. Πάντα οι συζητήσεις για την Παιδεία παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον όχι όμως για την εύλογη αιτία. Θα έπρεπε, μιλώντας για την παιδεία, να την αντιμετωπίζουμε σαν ένα συνολικό πρόγραμμα κι όχι σαν τον νόμο που θα φέρει κάθε κυβέρνηση και πώς θα τον περάσει.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Πόσες και πόσες φορές τα τελευταία χρόνια ακούσαμε λόγια για την Παιδεία. Εγώ πρώτη φορά έγραψα σχετικό άρθρο πριν 5 χρόνια όταν ήμουν μαθητής. Αυτό με ενέπνευσε τότε και αυτό συνεχίζει να με εμπνέει και τώρα σαν φοιτητή παρόλο που δεν ήμουν ποτέ τόσο ενεργός στα μαθητικά και φοιτητικά δρώμενα. Προτιμώ να ενημερώνομαι και να καταγράφω την άποψή μου. Παρά τα όσα σχηματίζω στο μυαλό μου, ποτέ δεν βλέπω μια πρόθυμη προσπάθεια για πραγματική επίλυση του ζητήματος.

Αυτό που βλέπω είναι κάθε καινούρια κυβέρνηση (και αλλάζουμε συχνά τέτοιες στην Ελλάδα) να προσπαθεί να κάνει αλλαγές μόνο και μόνο για τα μάτια του κόσμου. Συχνά, αυτές οι αλλαγές έχουν βιαστικό χαρακτήρα. Δείχνουν σημάδια πρόχειρης δουλειάς και προετοιμασίας. Κανένας σε αυτήν τη χώρα, ή τουλάχιστον λίγοι, δεν αντιμετωπίζει το εκπαιδευτικό μας σύστημα σαν ενιαίο, ότι δηλαδή αρχίζει από την προσχολική και νηπιακή αγωγή και ολοκληρώνεται με την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πλέον υπάρχει και το στίγμα της δια βίου μάθησης, το οποίο, καλώς κατά τη γνώμη μου, θα επεκταθεί τα επόμενα χρόνια. Όταν κάποιος κάνει αλλαγές σε μια βαθμίδα της εκπαίδευσης μοιραία θα έχει και επιδράσεις στην άλλη. Αλλά μόνο με πινελιές ή τσαπατσουλιές δεν γίνεται σοβαρή δουλειά.

Σε αυτή τη χώρα κάθε κυβέρνηση γκρεμίζει τους νόμους της παλιάς. Έτσι, όμως, κύριοι κανείς δεν πρόκειται να σας πιστέψει και να σας ακολουθήσει. Στα μάτια μου, μια μεταρρύθμιση για την παιδεία περιλαμβάνει μια μακροχρόνια αντιμετώπιση σε όλες τις βαθμίδες και από πρόσωπα που δε θα αλλάζουν με κάθε κυβέρνηση. Πρόσωπα που θα εφαρμόσουν τον διάλογο με όλους τους εμπλεκόμενους, πρόσωπα τα οποία για να εμπνέουν εμπιστοσύνη πρέπει να ‘ναι οι καλύτεροι στον τομέα τους. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην Ελλάδα. Παρόλο που έχουμε χάσει πολλά από την κοινωνικοοικονομική κρίση, δεν έχουν εκλείψει οι πνευματικοί άνθρωποι. Τέτοιους ανθρώπους επικαλείται ο πρωθυπουργός ότι διάλεξε για να ακούσει τα πυρά της αντιπολίτευσης ότι διάλεξε τους δικούς του. Εν τέλει η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το αν ο Νίκος Φίλης είναι αιώνιος φοιτητής κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμπιστεύονται τη δημόσια παιδεία.

Τρίχες δηλαδή. Στο τέλος ο καθένας κάνει την αρνητική κριτική του και διαφωνούν όλοι στη Βουλή μεταξύ τους. Μόνο η παιδεία δεν βγαίνει ωφελημένη από αυτό. Και στο κάτω κάτω, οι συμμετέχοντες, δηλαδή οι μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί, δεν πρέπει να υφίστανται συνεχώς αλλαγές στα πλάνα τους διότι αποπροσανατολίζονται. Το εκπαιδευτικό σύστημα όπως και να ‘ναι, πρέπει να διαμορφωθεί από πολλούς σε μακροχρόνιο διάστημα, να ‘ναι σταθερό αλλά και ταυτόχρονα εύκολα προσαρμόσιμο στις ανάγκες της κοινωνίας. Πρέπει να ‘ναι δίκαιο, αξιοκρατικό και με ίση πρόσβαση σε όλους.

Δεν μπορώ να ακούω το 2016 τον Πρωθυπουργό να λέει ότι ο μαθητής πρέπει να κάνει φροντιστήριο για να μπει στο πανεπιστήμιο. Άλλαξέ το κύριε ή αλλιώς πες ότι το σύστημά μας είναι αποτυχημένο, να το πάρουμε από την αρχή.

Εμένα κάποια πράγματα μου φαίνονται απολύτως λογικά. Άμα κάποιος άλλος πιστεύει το ίδιο, ας συνεργαστούμε για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο.

*Ο Σάββας Ιορδανίδης, είναι φοιτητής Ιατρικής Α.Π.Θ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News