Τον τελευταίο ενάμιση μήνα, και μέσα στη ντάλα και τη ραστώνη του καλοκαιριού φυσικά δεν το ξεχνώ, αν ένα πολιτικό μήνυμα λαμβάνω από το κοντινό μου, αλλά και ευρύτερο περιβάλλον, είναι μια ιδιαίτερα παγωμένη αλλά και βαθιά απαισιόδοξη στάση αναμονής του επερχόμενου. Του αναπόφευκτου ενδεχομένως. Που ταυτόχρονα δεν είναι καθόλου σαφές. Γιατί κακά τα ψέμματα, δεν είναι μόνο τα χρήματα το θέμα. Σα να περιμένουν όλοι τα χειρότερα χωρίς να μπορούν όμως να τα ονομάσουν, να τα περιγράψουν, να τα σχηματοποιήσουν. Χωρίς να τα κατανοούν. Κι όσο δεν κατανοείς κάτι, τόσο το φοβάσαι. Κι όσο το φοβάσαι, τόσο σε νικάει. Κι αν αυτο ισχύει, άντε να τα διαχειριστούν ή να τ’ ανατρέψουν τα μελλούμενα. Ούτε ως όνειρο θερινής νυχτός, παρ’ ότι η εποχή θα δικαιολογούσε τέτοιες βλέψεις.

Πού συνοψίζονται όμως οι πηγές της πολιτικής απογοήτευσης και της παραιτημένης απαισιοδοξίας; Περίπου στα εξής:

Λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ που ως τελευταία ελπίδα για πολλούς, εξανεμίστηκε. Ως φορέας μιας ιδιοφυούς δήθεν και ιστορικής ανατροπής, τείνει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, αναπαράγοντας τα πιο σκοτεινά και μικρονοϊκά στερεότυπα, τις πιο θλιβερές εκδοχές του παλιού πολιτικού σκηνικού με χαρακτηριστική μαστοριά. Του αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι υποστηρικτές του, σπάνια ανικανότητα και απαράμιλλη έλλειψη πολιτικής συγκρότησης. «Ξέσκισε η πόρνη η Ιστοριά αρχαία οράματα…» ίσως δικαιούνται να πουν κάποιοι λίγοι ρομαντικοί. Πολύ λίγοι όμως.

Λίγο το ότι αρκετοί δε βλέπουν εναλλακτική προοπτική σε άλλο πολιτικό σχηματισμό, σε άλλο πολιτικό πρόσωπο. Βλέπεις, η μικροαστική, ημιμαθής και βουτηγμένη στην επίπλαστη ευμάρειά μας, απαξίωση της πολιτικής, δε μπορούσε παρά να έχει συνέπειες. Η ενασχόληση με τα δημόσια πράγματα, προσελκύει ολοένα και περισσότερο, μέτριους, υστερόβουλους και ανθρώπους που δεν εμπνέουν και δεν πείθουν για τίποτα. Ανθρώπους που δεν οραματίζονται και σίγουρα αδυνατούν να δουν την πλήρη εικόνα και να λειτουργήσουν μέσα στο «όλον» και υπέρ αυτού. Όχι υπέρ εαυτού. Μα «τι να φταίει η Βουλή, τι να φταιν’ οι εκπρόσωποι έρημοι κι απρόσωποι»;

Λίγο τέλος, το ότι αυτό που φαντάζει ως τελευταία ευκαιρία, το τρίτο μνημόνιο δηλαδή, με τα τωρινά μέτρα και όσα έρχονται τον Οκτώβριο, κάνουν τα προηγούμενα δύο να μοιάζουν με παιδικό καρουζέλ πάνω σε πολύχρωμα συννεφάκια. Όλα τούτα κατέστησαν τη σιωπηλή απόγνωση ως κυρίαρχο αίσθημα.

«Μα η Ελλάδα ως γνωστόν, ποτέ της δεν πεθαίνει
και όπως έχει ειπωθεί, κάποια στιγμή θ'αναστηθεί»

Και πήραμε την απελπισία, τη φορτώσαμε σε αμάξια, πλοία και αεροπλάνα, την αφήσαμε να ξεχυθεί ελαφρώς υστερικά και φιγουρατζίδικα σε αμμουδιές και ξαπλώστρες, την ποζάρουμε και την ποστάρουμε νυχθημερόν στα φεϊσμπούκια μέσα από εικόνες μιας Ελλάδας νεκρής πια, μπας και ξορκίσουμε το κακό. Μήπως κι αναστήσουμε το μακαρίτη. Βλέπεις σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου, προτιμούμε να βαλσαμώνουμε αδιάλειπτα το παρελθόν περνώντας του κάθε τόσο ένα φρέσκο μέικ απ της μόδας, και να κουτσοβολεύουμε τις αποκοιμισμένες συνειδήσεις μας, παρά να βλέπουμε κατάματα εαυτούς και αλλήλους και να σκεφτούμε τι διάολο θα κάνουμε παρακάτω. Εξάλλου και το μέλλον, το προτιμούμε ως πεπρωμένο, ως γραφτό ρε αδερφέ. Δοσμένο, σικέ, «στημένο και από πριν ξεπουλημένο» που λέει και το ροκ επαναστατικό άσμα.  Δεν το ορίζουμε, είναι ήδη ορισμένο. «Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει», η μόνιμη λαϊκή επωδός. Πόσο αγαπάμε αυτή τη φράση! Πόσο αθώους μας καθιστά!

Τώρα, αν με ρωτάς προσωπικά, παραμένω αμετανόητα αισιόδοξος, αλλά αλλιώς. Με μια αισιοδοξία βαθύτερα υπαρξιακή που δεν αφορά στην πρώτη ανάγνωση των πραγμάτων. Με δυο λόγια, όλα θα πάνε καλά…αλλιώς! Μα το ελληνικό, ξέγνοιαστο καλοκαιράκι δεν ενδείκνυται για τέτοιου είδους αναλύσεις. Να κρυώσει λίγο ο καιρός, να φχαριστηθούμε  το νέο μνημόνιο κι εδώ είμαστε να κουβεντιάσουμε την εναλλακτική της ελπίδας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News