Πριν από δυο, τρεις μέρες συναντάω μία φίλη. Μέσα σε όλα αρχίζει να μου διηγείται έκπληκτη το εξής: Είχε πάει την προηγούμενη μέρα στο μανάβικο που συνήθως πηγαίνει και το μαγαζί είχε αλλάξει όψη. Είχε κατακλυστεί από εκατοντάδες καρύδες, πολλές από αυτές καθαρισμένες, και από ολόκληρα τσαμπιά με μπανάνες.

Όταν ρώτησε τον μανάβη της γιατί αυτή η καινούρια εξωτική διακόσμηση, έλαβε την ακόλουθη απάντηση:
«Έρχονται όλοι και μου ζητάνε καρύδες και μπανάνες»
«Γιατί;» ρωτάει απορημένη η φίλη μου
«Γιατί επειδή τα τρώνε στο Survivor, πιστεύουν πως αν τα φάνε και οι ίδιοι θα αδυνατίσουν εξίσου»

Την ώρα που μου τα διηγείται αυτά η φίλη μου την κοιτάζω δύσπιστα και της λέω ότι προφανώς πρόκειται για υπερβολές του μαγαζάτορα. Επιπλέον προσθέτω όλο αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία πως πιστεύω ότι έχει δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από τη συγκεκριμένη εκπομπή και πως δεν μπορώ να διανοηθώ αφενός ότι τη βλέπει τόσος κόσμος και αφετέρου ότι έχει επηρεάσει τόσο κόσμο όσο λένε.

Η κουβέντα μας για το συγκεκριμένο θέμα κλείνει με ένα «Μακάρι να είναι όπως τα λες» από την πλευρά της φίλης μου. Αλλά είναι εμφανές ότι δεν το πιστεύει. Αναρωτιέμαι γιατί να είναι τόσο απαισιόδοξη. Η απάντηση μου δίνεται και με το παραπάνω πολύ σύντομα.
Την επόμενη μέρα, και για δύο μέρες πρέπει να επισκεφθώ έξι νηπιαγωγεία να τους μιλήσω για ένα παιδικό μου βιβλίο.

Πηγαίνω στο πρώτο, πρωί πρωί, πλημμυρισμένη από ενέργεια και παραμυθένια  διάθεση. Απέναντί μου έχω αξιολάτρευτες φατσούλες τεσσάρων και πέντε χρονών. Αφού κάνω τις πρώτες αναγνωριστικές ερωτήσεις παίρνω το κατάλληλο ύφος για να ξετυλίξω την αφηγηματική μου δεινότητα και ξεκινάω όλο θεατρικότητα την ιστορία μου.
«Ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Ορέστης…» δεν προλαβαίνω να συνεχίσω και πετάγονται όλα μαζί: «Α, ο Ορέστης Τσανγκ!».

Εγώ μη καταλαβαίνοντας τι λένε αλλά πιστεύοντας ότι πρόκειται για κάποιο καινούριο cartoon, για κάποιον υπερήρωα ή ήρωα παιδικού βιβλίου σαν τον πάλαι ποτέ Τρελαντώνη ας πούμε, κοιτάζω με συγκρατημένη απορία τις νηπιαγωγούς γιατί δεν θέλω να φανώ και πλήρως αδαής μπροστά στα παιδιά.

«Υπάρχει ένας τόσο γνωστός Ορέστης, στο παιδικό σύμπαν, κι εγώ που γράφω παιδικά βιβλία δεν τον γνωρίζω;» σκέφτηκα και ντράπηκα για λογαριασμό μου. Τα πιτσιρίκια κατάλαβαν ότι κάτι μου διαφεύγει και σπεύδουν να με διαφωτίσουν: «Καλέ ο Ορέστης Τσανγκ, αυτός του Survivor». Και μένω κάγκελο.

«Βλέπετε Survivor;» τα ρωτάω.
«Ναι» απαντάνε όλα με ενθουσιασμό.
«Πόσοι το βλέπετε;»
Και σηκώνονται όλα τα χέρια μέσα στην τάξη.

Αυτό συνέβη και στα έξι νηπιαγωγεία, με τις νηπιαγωγούς να με κοιτάνε με απόγνωση κάθε φορά που επαναλαμβανόταν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο η συγκεκριμένη στιχομυθία.
Εγώ δεν βλέπω Survivor, δεν το έχω δει ούτε μία φορά, όχι γιατί είμαι υπεράνω και κουλτουριάρα απλώς το βαριέμαι.

Παρόλα αυτά δεν πρόκειται να κάνω κήρυγμα περί ηθικής κι αισθητικής. Αυτό ας το κρίνει ο κάθε γονιός ξεχωριστά. Αλλά θα ουρλιάξω σε ότι αφορά την υγεία και τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών, που σε αυτή την ηλικία, την ώρα που ο κάθε Ορέστης Τσανγκ εμφανίζεται στην τηλεόραση αυτά θα έπρεπε να βλέπουν ήδη το τρίτο όνειρο.

Ο σοφός λαός το λέει εδώ και αιώνες: «Ο ύπνος θρέφει το παιδί κι ο ήλιος το μοσχάρι».

Οι μπανάνες κι οι καρύδες είναι προαιρετικές!

*Η Χριστίνα Μανιά είναι μεταφράστρια και συγγραφέας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News