Χρόνια σκληρών μέτρων και μνημονίων. Ψήφιση νομοσχεδίων με ενδιάμεσα διαλείμματα εναλλαγής προσώπων, υποσχέσεων και ελπίδας. Ένα ταξίδι στην καυτή έρημο με ψευδαισθήσεις οάσεων και δροσιστικών πηγών.

Αλλαγή του περιτυλίγματος σε ένα κουτί με το ίδιο τοξικό περιεχόμενο. Βέβαια το περιεχόμενο του κουτιού δεν πρέπει να ξεχνάμε πως διαμορφώθηκε τόσο από τα λάθη αυτών που επηρέαζαν τον διαμορφωτή (βλέπε εθνικές κυβερνήσεις, τεράστια ελλείματα, κακή δημόσια διοίκηση κτλ.) όσο και από τους ίδιους τους διαμορφωτές( βλέπε ΔΝΤ, Κομισιόν, Γερμανία, κτλ. Και εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων)

Το καλό με τις πολλές εναλλαγές περιτυλιγμάτων είναι η επικέντρωση στο περιεχόμενο και στην ουσία. Πια μετά από τόσα χρόνια οι πολίτες ξέρουν πως δεν πρέπει να στηρίζονται σε ένα ωραίο χρώμα-σλόγκαν-ρητό που λειτουργεί σαν μανδύας ενός ζοφερού εντός. Μετά από αμέτρητες φενακισμένες «ελπίδες» και βαρύγδουπες ρητορικές σωτηρίας έφθασε η στιγμή του ρεαλισμού και του ορθολογισμού. Το εκλογικό σώμα πια θέλω να πιστεύω πως δεν θα αρκεστεί να τροφοδοτήσει την εγγενή ανάγκη του ανθρώπου για άντληση ελπίδας με «φανταχτερά» καύσιμα που διαρκούν όσο τα πυροτεχνήματα. Οι πλασματικές υποσχέσεις είναι μία παράσταση με ωραίο πιθανώς σενάριο αλλά άδοξο τέλος το οποίο αφήνει πικρία σε κάθε θεατή. Η ελπίδα που δεν στηρίζεται στο ρεαλισμό είναι καθαρά μία εξαπάτηση της ανθρώπινης ανάγκης για πίστη σε ένα καλύτερο αύριο. Και αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι ηθικό.

Ρεαλισμός στο μυαλό και αισιοδοξία στην καρδία είναι ο ορισμός της πραγματικής ελπίδας. Το κόμμα που θα βασίσει τη ρητορική του σε εδαφικά στηριγμένο και λελογισμένο όραμα δείχνοντας την ευθύνη απέναντι στις συνέπειες των μακροπρόθεσμων εξαγγελιών του είναι αυτό που πρέπει να στηριχθεί από τους πολίτες. Το φιλτράρισμα των πολιτικών δηλώσεων με όρους αποφυγής της απογοήτευσης του αύριο είναι μία διαδικασία που κάθε πολίτης πρέπει να κάνει (κυρίως λόγο της εμπειρίας και της ιστορικής μνήμης).

Οι σωτήρες θεωρούνται πια κωμικοί και οι μεγάλοι μεταρρυθμιστές απλά κομπάρσοι. Οι ρεαλιστές πολιτικοί μπορεί να μην δημιουργούν αισθήματα απέραντης αισιοδοξίας αλλά σίγουρα δεν θα οδηγήσουν σε απέραντη απογοήτευση. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και ο σεβασμός της από την πολιτική προϋποθέτει την μηδενική ανοχή στο εσκεμμένο ψέμα. Το να λέγεται η αλήθεια στην πολιτική είναι κάτι περισσότερο από αρχή πολιτικού ήθους. Συνδέεται με την ευρωστία και την αυτοπεποίθηση μίας πολιτείας, μίας παράταξης και ενός εκλογικού πλήθους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News