Όσο και να το αποφεύγουμε πάντα στο παρελθόν θα γυρνάμε. Αυτή ήταν η έκφραση που μου ήρθε στο μυαλό όταν κοιτούσα επί μισή ώρα φωτογραφίες που είχα βγάλει πριν από δύο χρόνια όσο ζούσα στην Ελβετία. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όσο ήμουν στην Ελβετία κοιτούσα παλιές φωτογραφίες από την Ελλάδα. Γενικά με τίποτα δεν είμαι ευχαριστημένος αλλά η παρηγοριά μου είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι έτσι. Και αυτό επειδή έχουμε την τάση να ξεχνάμε. Όταν κάτι περάσει πλέον στην κατάσταση της ανάμνησης δεν θυμόμαστε το πως νιώθαμε τότε, απλά ζηλεύουμε εκείνη την παλιά στιγμή επειδή την συγκρίνουμε με αυτή που ζούμε τώρα, μια στιγμή ή μια περίοδο που ενδεχομένως να μην μας αρέσει και να μην την απολαμβάνουμε. Πάντα θα κοιτάμε το παρελθόν σαν κάτι καλύτερο, σαν να νιώθαμε καλύτερα, περνούσαμε καλύτερα και γενικά πιστεύουμε ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα τότε.

Το τελευταίο μπορεί και να ισχύει. Ζούμε μια καθημερινότητα χωρίς φως στο τούνελ όπως πολλοί λένε παρόλο που εγώ προσπαθώ να είμαι πιο αισιόδοξος. Στις φωτογραφίες βέβαια αποτυπώνουμε τις όμορφες στιγμές, τα γεγονότα που θέλουμε να θυμόμαστε και αυτή είναι η παγίδα. Δεν θα βγάλεις μια φωτογραφία όταν είσαι στο γραφείο και διαβάζεις ή όταν είσαι γεμάτος άγχος για κάποια εργασία που πρέπει να παραδώσει, αλλά όταν είσαι σε ένα όμορφο τοπίο σε μια στιγμή χαλάρωσης το κλικ της κάμερας είναι κάτι που θα σε βοηθήσει να θυμάσαι αυτήν την στιγμή. Εξάλλου άμα ήταν τόσο τέλειο το παρελθόν δεν θα χρειαζόμασταν μια φωτογραφία για να μας το θυμίσει. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε τις φωτογραφίες σαν μια φυγή από την πραγματικότητα που δεν θέλουμε να αποδεχτούμε ή που συγκριτικά είναι χειρότερη σε σχέση με το παρελθόν. Ο χρόνος όμως πηγαίνει προς τα εμπρός.

Το γενικότερο θέμα της νοσταλγίας του παρελθόντος και το κίνημα «παλιά ήταν όλα καλύτερα» συναντάται σε πολλά σημεία της καθημερινότητας με τη μόδα που επανέφερε τα βινύλια στο προσκήνιο, τις κάμερες με φιλμ και αρκετά ακόμα προϊόντα. Πολλοί κατευθείαν θα πουν ότι έχει να κάνει με την ποιότητα και έχει τεράστια διαφορά κλπ και δεν διαφωνώ, όντως η κάμερα με το φιλμ έχει διαφορετικό αποτέλεσμα από τις σύγχρονες dslr και όντως ο ήχος του βινυλίου είναι διαφορετικός από τον ψηφιακό ήχο. Όμως αυτό το άρθρο δεν είναι μια μάχη μεταξύ του ψηφιακού με το αναλογικό, είναι για να δείξω ότι πάλι ξεχνάμε τις δυσκολίες. Ένα φιλμ το οποίο κοστίζει οχτώ ευρώ βγάζει 36 φωτογραφίες (τις οποίες δεν μπορείς να δεις μέχρι να τις εμφανίσεις άρα έξτρα κόστος) και ένα βινύλιο κοστίζει το λιγότερο όσο δύο μήνες συνδρομής στο Spotify premium. Φοβάμαι ότι πολλοί θα μείνουν στα συγκεκριμένα παραδείγματα και θα χάσουν το νόημα του άρθρου. Και φιλμ χρησιμοποιώ και βινύλια έχω και ακούω. Το νόημα είναι όμως ότι εξιδανικεύουμε το παρελθόν χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τις δυσκολίες που υπήρχαν τότε. Τότε δεν υπήρχε άλλη επιλογή αλλά τώρα δεν χρειάζεται να απορρίπτουμε το παρόν με την δικαιολογία ότι παλιά όλα ήταν καλύτερα. Για κάποιο λόγο εξελίσσεται η τεχνολογία.

Και αφού προκάλεσα εκνευρισμό στους περισσότερους με την προηγούμενη παράγραφο ας επιστρέψουμε στο κύριο θέμα μας. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά γιατί αν κοιτάμε συνεχώς στο παρελθόν θα μείνουμε στάσιμοι. Αυτό ισχύει παντού στη ζωή, από τις σχέσεις και την καριέρα μέχρι και τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε. Ο χρόνος κυλάει μπροστά και το παρελθόν πρέπει να είναι μια ευχάριστη ανάμνηση και όχι ένας στόχος. Que sera, sera…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News