Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως μια αλαζονική Αριστερά είναι καλύτερη από ένα καπιταλιστικό σύστημα; Γιατί άνθρωποι με έπαρση ως προς την ιδεολογία που πρεσβεύουν και που εξαιτίας της είναι έτοιμοι να θυσιάσουν λαούς, είναι πιο επικίνδυνοι από μεγιστάνες επιχειρηματίες. Γιατί ήρωες που βροντοφωνάζουν προσβάλλουν την έννοια του όρου.

Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως η «ρήξη προς τα αριστερά» συνεπάγεται ανακατανομή του πλούτου; Γιατί οι γιγαντοκαταθέσεις του εξωτερικού θα επιστρέψουν στη πατρίδα για να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες και να σώσουν τους οικονομικά ασθενέστερους και γιατί κανείς δεν αναρωτιέται πού είναι όλοι αυτοί να «προτάξουν τα στήθη τους» τώρα που διακυβεύονται τα συμφέροντά τους και το σύστημα που με τόσο κόπο έστησαν. Γιατί φαντάζομαι θα είχαν τη δύναμη να το κάνουν…

Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως η Δημοκρατία σε μια διχασμένη κοινωνία είναι προτιμητέα από μια «ξένη οικονομική υποταγή»; Γιατί μια τέτοια Δημοκρατία επέφερε τις μεγαλύτερες καταστροφές στον ένθερμο λαό μας. Γιατί από ανθρώπους που την υπερεκθειάζουν να φοβάσαι, προσπαθούν στη λάμψη της να κρύψουν τα σκοτάδια του μυαλού τους.

Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως αυτοί οι πολύπαθοι άνεργοι και οι νέοι μετανάστες θα εξαλειφθούν μετά τη ρήξη; Γιατί εμείς οι άνεργοι, μορφωμένοι, επιστήμονες, είμαστε αρκετά πολιτισμένοι και αξιοπρεπείς για να ανεχτούμε τον πολιτισμό και την αξιοπρέπεια των συσσιτίων. Για να προλάβω εκείνους που θα μας κατηγορήσουν ότι ανεχόμαστε βέβαια την ευρωπαϊκή υποδούλωση, θα τους έλεγα απλά πως προτιμούμε την πνευματική ελευθερία, τα ανοιχτά μυαλά, τα οράματα, τους διευρυμένους ορίζοντες, την εξωστρέφεια, πέρα από κάθε οικονομική πολιτική. Γιατί όλα αυτά δύσκολα αποκτήθηκαν και δύσκολα διατηρούνται. Οικονομικοί παράδεισοι γεννιούνται και πεθαίνουν κάθε μέρα. Γιατί δεν θα ανεχτούμε μια Ελλάδα κλεισμένη ξανά στο καβούκι της, υποταγμένη σε μικροπολιτικές του παρελθόντος, ακάθεκτη στο έργο της να τρώει τα παιδιά της και θα προλάβουμε το πρώτο αεροπλάνο με άγνωστο προορισμό αφήνοντας πίσω μας μια πατρίδα γεμάτη πατριώτες…

Υ.Γ. Προτρέπω όσους μόλις ευχήθηκαν «στο καλό«, να το ξανασκεφτούν…

*Η Νίκη Κωνσταντοπούλου είναι διδακτορική φοιτήτρια ΟΠΑ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News