Η ιστορία, το αγαπημένο κλισέ των παραμυθιών: ο αδύναμος μάχεται την αδικία και παλεύει για την ελευθερία με τα γυμνά του χέρια. Ο δυνατός με φουσκωμένα από υπέρμετρο εγωισμό μούσκουλα προτάσσει το θωρακισμένο του στέρνο, για να συνθλιβούν επάνω τα λιπόσαρκα δάχτυλα. Κι εκεί που λες πως όλα έχουν τελειώσει, που ετοιμάζεσαι να σκύψεις το κεφάλι στη θέα του αίματος, είναι η ψυχή που οπλίζει τα αδύναμα χέρια, είναι οι ψυχές όλων εκείνων που προηγήθηκαν στο αλέτρι του τυράννου και τώρα γίναν ένα και το τέρας σωριάζεται κάτω από το βάρος ενός χαλικιού εκσφενδονισμένου από τη σφεντόνα του Δαυίδ…

Το παραμύθι τελειώνει συνήθως εκεί. Σβήνουμε το φως και κοιμόμαστε ήσυχοι πως το καλό πάντα νικάει στο τέλος. Δε μάθαμε ποτέ τι απέγινε ο Δαυίδ, δε ψάξαμε ποτέ να δούμε τι απέγιναν οι απόγονοι του Γολιάθ. Κι ας μας διαψεύδει η ιστορία περίτρανα, εμείς προτιμάμε να πιστεύουμε στα παραμύθια – πώς αλλιώς θα σβήνουμε το φως μας κάθε βράδυ χωρίς να φοβόμαστε τα τέρατα;

Η ιστορία, τραγικό κλισέ της πραγματικότητας: ο αδύναμος που γεύεται για πρώτη φορά το αίμα του δυνατού πάνω στα σκονισμένα χείλη του γλυκαίνεται για άλλες γεύσεις. Ακούγοντας τις ιαχές του πλήθους κουφαίνεται για άλλους ήχους. Κοιτάζει τα γυμνά του χέρια και δεν ξέρει πια τι να τα κάνει, γιατί όλη του τη ζωή είχε μάθει να πολεμά. Στη μήτρα της γυναίκας του Γολιάθ είναι το δικό του σπέρμα που ετοιμάζει τους επόμενους απογόνους- μια γενιά που θα ορκιστεί να μη γίνουν ποτέ ξανά αδύναμοι…

Και κάπως έτσι, πριν στεγνώσουν τα μάγουλα από τα δάκρυα, πριν μετρήσουν τα δάχτυλα όλες τις ψυχές που χάθηκαν σε ένα ολοκαύτωμα, το παραμύθι ξαναρχινά. Αυτή τη φορά ακόμα πιο σκληρό, ακόμα πιο άτεγκτο, γιατί τίποτα πιο επικίνδυνο και πιο ολέθριο για τον κόσμο από ένα Γολιάθ που νομίζει πως είναι Δαυίδ.

Η κοινωνία παρακολουθεί. Με γουρλωμένα μάτια, με σφιγμένα χείλη, με ραγισμένη καρδιά. Εδώ κι 70 χρόνια παρακολουθεί. Πώς μπορείς να γίνεις τόσο σκληρός, όταν έχεις νιώσει κι εσύ το παγωμένο αλέτρι στον αυχένα σου; Εδώ και 200 χρόνια παρακολουθεί. Πώς από Δαυίδ γίνεσαι Γολιάθ; Εδώ και 1000 χρόνια παρακολουθεί. Πώς από ήρωας γίνεσαι το τέρας; Εδώ και ως την αιωνιότητα παρακολουθεί. Γιατί πάντα υπάρχουν αυτιά που χρειάζονται τα παραμύθια. Γιατί πάντα υπάρχουν χείλη που θέλουν να τα λένε. Γιατί υπάρχουν ψυχές που έχουν ανάγκη από τέρατα. Γιατί υπάρχουν τέρατα που έχουν ανάγκη από ψυχές, για να τραφούνε. Γιατί πάντα έχουμε ανάγκη από ένα νανούρισμα και κάποιον να μας σβήσει το φως να κοιμηθούμε ήσυχοι, κι ας υπάρχουν παιδιά που δε θα ξαναξυπνήσουν ποτέ, κι ας υπάρχουν γιαγιάδες που δε θα έχουν πια ποιον να νανουρίσουν…

Καληνύχτα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News