«Η κάρτα έχει λήξει» βροντοφώναξε το ηλεκτρονικό ακυρωτικό μηχάνημα του λεωφορείου. Η ώρα περίπου 6 και τέταρτο το απόγευμα. Οι περισσότεροι από τους περίπου σαράντα επιβάτες, κουρασμένοι είχαν βλέμματα που δεν πρόδιδαν διάθεση για πολλές κουβέντες.

Κι όμως, στο δυνατό άκουσμα του μηνύματος από το μηχάνημα, οι περισσότεροι – μεταξύ των οποίων και ο γράφων για κάποια δευτερόλεπτα – σήκωσαν τα κεφάλια σαν ηλεκτρισμένοι. Αυτομάτως πολλά ζευγάρια μάτια στράφηκαν προς την «άτυχη» κάτοχο της κάρτας που είχε λήξει.

Μια γυναίκα γύρω στα 50, προφανώς ανήκουσα στην πολύπαθη μεσαία τάξη, κοκκίνισε από ντροπή σαν να είχε διαπράξει το ειδεχθέστερο έγκλημα όλων των εποχών. Προσπάθησε νευρικά να ξαναπεράσει την κάρτα από το μηχάνημα, μήπως η απάντηση του άψυχου διαπομπευτή οφειλόταν σε τεχνικό λάθος. Μάταια. Η ίδια απάντηση ακούστηκε επαναλαμβανόμενη γύρω στις 6-7 φορές συνεχόμενα και ενώ η γυναίκα είχε φύγει από το σημείο και είχε καθίσει σε μια θέση εκτός της εμβέλειάς του. Το βλέμμα της αγχωμένο έως λυπημένο και ανήσυχο έμοιαζε να σκεφτόταν εξακολουθητικά τα ερωτήματα: «Πώς το ξέχασα;», «Πόσα να πληρώσω στην ώρα μου; Άνθρωπος είμαι.», «Δεν είχα λεφτά, ήταν ανάγκη να φωνάζει έτσι;;;» (σαν να της φώναξε ο δάσκαλος στο σχολείο επειδή έκανε απουσία).

Ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές δεν είναι για να υποδυθώ τον υπερευαίσθητο με ένα θέμα που σίγουρα πολλοί θα έχουν αντιμετωπίσει και ίσως να το αντιμετωπίσω και ο ίδιος κάποια στιγμή. Η τεχνολογία επιβάλλει την κατάργηση του χάρτινου και την καθιέρωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου σε όλα τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Σύμφωνοι. Η δημόσια συζήτηση αναλώθηκε για πολύ καιρό στο αν και ποια προσωπικά δεδομένα προσφέρονται στο σύστημα, ενώ δεν θα έπρεπε. Υποτίθεται το ζήτημα λύθηκε, γι’ αυτό και το σύστημα άρχισε να λειτουργεί νομίμως. Και ξαφνικά συνειδητοποιεί κανείς ότι πράγματι τα προσωπικά δεδομένα προστατεύονται. Ο στενός πυρήνας των ατομικών δικαιωμάτων έμεινε αλώβητος από την κοσμογονική αλλαγή. Απλά εξευτελίστηκε δημοσίως και σε ήχο πλάγιο β΄ ένας άνθρωπος επειδή για κάποιο (αδιάφορο) λόγο δεν είχε ανανεώσει την κάρτα του.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι η ανυπαρξία ελέγχων στα λεωφορεία θα αντισταθμιστεί από τη «διαπόμπευση» αυτού του είδους.

Ζούμε στην εποχή που η τεχνολογία κατακλείζει τις ζωές μας, κάνει την καθημερινότητά μας πιο απλή και δίνει λύσεις σε πολλά προβλήματα. Οι αρνητικές επιδράσεις είναι επίσης γεγονός. Εδώ όμως δεν πρόκειται για φταίξιμο της ίδιας της τεχνολογίας. Πρόκειται για ανθρώπινη απρονοησία σε βαθμό παχυδερμισμού.

Μ’ αρέσει να λέω ότι η τεχνολογία σε κάθε της μορφή είναι σαν ένα μαχαίρι. Κάποιος μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να κόψει μια φέτα ψωμί ώστε να σβήσει την πείνα του και κάποιος άλλος να το δει ως φονικό όπλο για να αφαιρέσει μια ζωή. Στην προκειμένη περίπτωση έγινε μάλλον το δεύτερο. Και ο θύτης ήταν εκείνος που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να λειτουργεί μόνος προς το σκοπό του πρώτου: Το ίδιο το κράτος.

* Ο Γιώργος Θεοδωρίδης είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News