Υγρασία. Περπατώ στο σκοτάδι. Βλέπω τις σταγόνες έτοιμες να πέσουν από τα φύλλα των δέντρων. Αναπνέω βαθιά, εκπνέω, βλέπω την ανάσα μου για λίγο να αιωρείται, κάτω από τα πορτοκαλί φώτα του δρόμου. Περνώ έξω από ένα διαγνωστικό κέντρο. Σε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο εκεί, βλέπω τον πατέρα να κάθεται στην θέση του οδηγού, το κάθισμα του ελαφρά ριγμένο προς τα πίσω, με τα μάτια κλειστά, ενώ στο πίσω κάθισμα κάθεται η κόρη του με το πρόσωπο της να φωτίζεται από την οθόνη μιας ηλεκτρονικής συσκευής. Αναμονή. Προχωρώ πιο πέρα, λίγα αυτοκίνητα κινούνται, κάποιος έχει βγάλει το σκύλο του βόλτα. Δυο ποδήλατα περνάνε βιαστικά. Μυρίζει καμένο ξύλο. Σιωπή για λίγο. Και όμως, κάπου αλλού αυτή τη στιγμή, κάποιοι άνθρωποι θα χάσουν την ζωή τους άδικα, ενώ κάποιοι άλλοι θα φύγουν από το σπίτι τους μέσα στη νύχτα για να μην σκοτωθούν επίσης άδικα. Δυστυχώς, ο άνθρωπος δεν κατάφερε να αγαπήσει περισσότερο τον συνάνθρωπο του, απ’ ότι  την εξουσία, δεν μπόρεσε να παραμερίσει τα συμφέροντα του, εγκλωβίστηκε στο μίσος του για οτιδήποτε είναι ξένο προς αυτόν. Η ανθρωπινή ιστορία είναι γραμμένη με αίμα. Η βία υπήρχε και θα υπάρχει πάντα όσο υπάρχει ο άνθρωπος. Σκέψεις μέσα στην ομίχλη που πυκνώνει.

Υ.Γ.: Ακούγοντας το "Captain of none" της Colleen
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News