Θα ήθελα να σταθώ για λίγο στις καθημερινές σχεδόν αναφορές των μέσων ενημέρωσης για τον Άκη Τσοχατζόπουλο, και συγκεκριμένα για τον τρόπο κράτησής του.

Φίλοι μου γιατί ο Άκης Τσοχατζόπουλος θα πρέπει να είναι η εξαίρεση του κανόνα και όχι ο κανόνας; Γιατί τον παρουσιάζουμε ως θύμα και δεν ασχολούμαστε με άλλους φυλακισμένους που έχουνε περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα; Γιατί δεν ασχολούμαστε με το ίδιο το σωφρονιστικό μας σύστημα που πάσχει, και ασχολούμαστε με το αν ο συγκεκριμένος κρατούμενος θα πρέπει να αποφυλακιστεί ή όχι; Γιατί αυτή η υπέρμετρη ανησυχία για τον συγκεκριμένο, και όχι για το όλον σύστημα;

Δεν θα ήθελα πραγματικά να εκτίσει ποινή με παραδειγματική τιμωρία ο συγκεκριμένος κρατούμενος λόγω των πολιτικών του θέσεων και πράξεων και να επωμισθεί και τα οικονομικά εγκλήματα των άλλων. Αλλά θα ήθελα όπως και κάθε άλλος υπότροπος πολίτης να πληρώσει το τίμημα της αξιόποινης πράξης του χωρίς να του χαριστεί τίποτα.

Όπως θα λειτουργούσαν η πολιτεία και η δικαιοσύνη για κάθε ανώνυμο πολίτη με παραβατική συμπεριφορά, έτσι και εδώ θα πρέπει να είναι αμείλικτες.

Το κάθε σωφρονιστικό κατάστημα, φίλοι μου, σίγουρα δεν είναι αυτό που ονειρευόμαστε, δεν είναι αυτό που επιθυμούμε. Για την όποια παράβασή τους όμως πολλοί άνθρωποι αναγκάζονται να το επισκεφτούν.

Η φυλακή πέραν τούτου είναι το «σπίτι» του κάθε πολίτη που έχει παραβατική συμπεριφορά.

Το «σπίτι» λοιπόν του κάθε ανθρώπου που η ανάρμοστη συμπεριφορά τον κάνει ένοικο σε αυτό, θα πρέπει να είναι έτοιμο για μια ασφαλή και αξιοπρεπή διαμονή έως το πέρας της εκτίσεως της ποινής.

Πολλοί άνθρωποι που εκτίουν μεγάλες ποινές για σοβαρά παραπτώματα είναι λογικό να παρουσιάζουν προβλήματα υγείας, άλλοι σοβαρά και άλλοι όχι.

Εδώ θα πρέπει να σταθεί η πολιτεία αρωγός δίπλα στον κάθε άνθρωπο, στον κάθε κρατούμενο που χρειάζεται νοσηλεία ασχέτως αν αυτός είναι επώνυμος ή όχι.

Η φροντίδα, η φαρμακευτική αγωγή και η νοσηλεία θα πρέπει να είναι η ίδιες για όλους τους κρατούμενους, χωρίς διαχωρισμούς, και εννοείται πως θα πρέπει να είναι και οι καλύτερες δυνατές.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιοι, ακόμα και μέσα στη φυλακή, έχουν ιδιαίτερη μεταχείριση, έχουν προνόμια, έχουν δηλαδή ό,τι δεν μπορούν να έχουν όλοι οι άλλοι.

Σε ένα οργανωμένο κράτος δικαίου ο διαχωρισμός των ανθρώπων είναι ανεπίτρεπτος. Εάν όμως ο διαχωρισμός αυτός γίνεται, και ενίοτε γίνεται συνειδητά από κρατικούς λειτουργούς, τότε λυπάμαι μα το κράτος παραπαίει.

Όλοι ίσοι και κανένας υπεράνω του νόμου.

Οι παραβατικές συμπεριφορές υπάρχουν μα και αυτές διορθώνονται, αυτό που χρήζει βελτίωσης όμως, και εκσυγχρονισμού, είναι το ίδιο το σωφρονιστικό μας σύστημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News