«…Αποτύχαμε ολότελα ν΄αναγνωρίσουμε ότι οι μέθοδοι κι οι σχέσεις μας υπονόμευαν τους στόχους μας και πραγματικά τις ίδιες μας τις προσωπικότητες σαν επαναστάτες…»
Μάρραιη Μπούκτσιν (Ιεραρχία και Κυριαρχία)

Eίναι αλήθεια πως η στροφή της δημοσιογραφίας από δομή ανεξάρτητης ενημέρωσης σε συνακόλουθο και τυφλό υποστηρικτή της εξουσίας καταργεί την πραγματική γνώση και την πληροφόρηση, παρέχοντας ως «είδηση» στις κοινωνίες ένα κενό προϊόν που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εμμονή της στο όχι απλά να υποδείξει αλλά να επιβάλλει και να κυριαρχήσει στον δημόσιο χώρο την δική της αποκλειστικά θεώρηση και αντίληψη για όσα συμβαίνουν.

Ο αναρχικός χώρος ιδιαίτερα, πολιτικές ομάδες και μεμονωμένα άτομα που τοποθετούνται ενάντια στον «ασφαλή σύγχρονο κόσμο» (της αταξίας και της ανασφάλειας στην ουσία) – που εμπνέει δυστυχώς ακόμη ένα κομμάτι τής αστικής δημοσιογραφίας και των επιχειρησιακών συγκροτημάτων της-, έχουν σε πολλές περιπτώσεις συκοφαντηθεί και διαπομπευτεί έως και τα προσωπικά τους δεδομένα μέσα από τις σελίδες του δημοσιογραφικού κανιβαλισμού προκειμένου το «αναμάρτητο καθεστώς» να απενοχοποιηθεί ποινικοποιώντας τις ιδέες και τις ζωές των αντιπάλων του.

Οι επιθέσεις με υλικά την λάσπη, την αστυνομική ιδεοληψία και την στρέβλωση που χρησιμοποιούν κάποιοι «δημοσιογράφοι» (γιατί όλοι οι δημοσιογράφοι δεν είναι «αλήτες και ρουφιάνοι»…) και τα αφεντικά τους, καρποφορούν μέσα στο ανασφαλές τοπίο που γεννά η εξαθλίωση, όταν λανθασμένες και βίαιες ενέργειες εναντίον τους αναβαθμίζουν την γενίκευση που καλλιεργείται σκόπιμα από τα επιχειρησιακά δημοσιογραφικά συμφέροντα σε βάρος όλων όσων συμμετέχουν ανεξαιρέτως στα κινήματα κριτικής και αμφισβήτησης της εξουσίας. Τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα εξαπάτησης της κοινής γνώμης μέσω αυτής της δογματικής και ανεγκέφαλης τακτικής βγαίνουν «λάδι» και «θύματα», παραβλέπονται οικονομικά σκάνδαλα και αδικίες σε βάρος εργαζομένων στον Τύπο που απολύονται, κακοπληρώνονται ή έχουν χάσει στα χρόνια της οικονομικής κρίσης την ζωή τους από αρρώστιες που τις προκάλεσε η φτώχεια και η ανεργία.

Ελευθερία λόγου όμως έχει ο καθένας! Και ο ψεύτης και ο συκοφάντης. Και η εξουσία και η αντιεξουσία. Και ο φασίστας και ο αναρχικός. Και ο καταληψίας και ο «νοικοκυραίος». Και ο θρησκομανής και ο άθεος. Η κάθε εφημερίδα,το κάθε περιοδικό,το κάθε ραδιόφωνο. Η κάθε φωνή,το κάθε φερέφωνο. Είτε οι ακηδεμόνευτοι πολιτικοί χώροι, είτε η «άλλη μεριά» της εξάρτησης από τα κόμματα και το Κράτος. Στόν «πόλεμο» των απόψεων απαντάς με άποψη και ανοίγεις δρόμους από το δικό σου «μετερίζι» σιωπηρά, δημοκρατικά και ταπεινά προβάλλοντας και προτείνοντας στις κοινωνίες την προσπάθεια του δικού σου παραδείγματος (και μέσα από τις Καταλήψεις) για την αναίμακτη και ενωτική οργάνωση τής ανθρώπινης κοινότητας. Θα πείσει και θα συνεχίσει αυτός που κατευθύνεται από το φως της αλήθειας του,τις πολιτικές επιλογές και τον έξυπνο τρόπο που δεν αφήνει περιθώριο στον κάθε ψεύτη ,απατεώνα και συκοφάντη υπηρέτη του συστήματος να έχει αξία και λόγο ύπαρξης.

Η διαδικασία «αγώνα» που επιλέγει επιθέσεις σε δημοσιογραφικά γραφεία δεν συμβάλλει πουθενά στην αντίσταση των κινημάτων απέναντι στην επικράτηση του Φόβου που απλώνει παντού ο δήμιος του Καπιταλισμού. Δεν γίνεται να προκύψει ένας διαφορετικός Κόσμος όταν ο αγώνας για ανατροπή τής βίας,των παθογενειών και των ιδεοψυχαναγκαστικών νευρώσεων που χαρακτηρίζουν την κάθε εξουσία, αντικαθίσταται με αντίστοιχες παρόμοιες παθογένειες ομάδων που έχουν κάνει θεσμό, ιεραρχία και αυτοσκοπό την Βία, ακυρώνοντας στην πράξη αυτό που υπερασπίζονται. «Μοιραίοι και άβουλοι» αντάμα οι πρωταγωνιστές και υπερασπιστές ενός αγχώδους «επαναστατικού» ναρκισσισμού, καταλήγουν παρά τις «αγωνιστικές προθέσεις» τους… για το αντίθετο, να αφομοιωθούν κι αυτοί με την σειρά τους και να γίνουν ένας ακόμη εκπρόσωπος και διακινητής του Ολοκληρωτικού πνεύματος και της ψυχολογίας του φασισμού.

Ο «στρατιωτικού τύπου αγώνας» που λειτουργεί ως «κινηματική 17Ν» επιλέγοντας τα σφυριά,τον τραμπουκισμό, τον «ιδεολογικό τσαμπουκά» ,τον πολιτικό χουλιγκανισμό και την αυτοδικία ως «μέσο», είναι εχθρική με τους κανόνες και το επίπεδο των κινημάτων που συνταυτίζονται και συμμετέχουν με τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στις επιθέσεις από το «πλυντήριο» της ιδιωτικής πληροφόρησης για να διασωθεί η ανομία κράτους και συστήματος. Ομως, η αντιπαράθεση με την εξουσία ή θα είναι απελευθερωτική για την συλλογική ανά(σ)ταση από την τοξική ατμόσφαιρα της θλίψης, της βαρβαρότητας και του αργού θανάτου ή θα είναι ένα ακόμη απόστημα στην Ιστορία που διαιώνισε την φύση της (της Εξουσίας). Αλλά γι αυτό, ο καθένας παίρνει τις ευθύνες του και όποιος δεν τις έχει πάρει αργά ή γρήγορα θα αναγκασθεί από τους «πονηρούς καιρούς» να το κάνει. Ο Κόσμος πλέον δεν έχει ανάγκη ,ούτε και πολύ χρόνο και χώρο για πρόσθετους «απολογητές» ή «διαμεσολαβητές»…

ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΜΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Για την επιστροφή της χαμένης Ανθρωπιάς και το Τέλος της εποχής της κτηνωδίας

Ο Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) [email protected] είναι μεμονωμένο άτομο από το Αναρχικό/Ελευθεριακό κίνημα

ΥΓ: Οσο «κέρδισαν» κινήματα και κοινωνία από τον «ένοπλο αγώνα»…
Οσο «κέρδισε» η υπόθεση Ηριάννας-Περικλή από το σπάσιμο της Ερμού…
… Τόσο «κέρδισε» η υπόθεση της πληροφόρησης και της υπεράσπισης των Καταλήψεων από την επίθεση στα παλαιά γραφεία του συγκροτήματος Λαμπράκη στην οδό Μιχαλακοπούλου στις 25/8.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News