Τέλος του καλοκαιριού, αγιασμός στα σχολεία, κορύφωση προεκλογικού αγώνα, τρικ τελευταίας στιγμής για μέγιστη κομματική συσπείρωση, καφενειακού τύπου διενέξεις και φωνασκίες σε κάθε τηλεοπτική ζώνη και πάνελ για τεχνητή πόλωση και έμμεση πίεση προς τους ψηφοφόρους. Οι εναλλαγές των πληροφοριών, των εικόνων και των συναισθημάτων είναι τόσο άμεσες και ραγδαίες, τόσο «βίαιες», που σχεδόν δεν αφομοιώνονται πλήρως ή υποβαθμίζονται και περνούν απαρατήρητες. Έχοντας, πλέον, εξοικειωθεί απολύτως με τον θεσμό των εκλογών, και ό,τι αυτές κομίζουν, από τις πολιτικές φαιδρότητες μέχρι τις δονκιχωτικές υποσχεσιολογίες, παραδόξως, τα αυτιά και τα μάτια παραμένουν ερμητικά κλειστά απέναντι σε κάθε άλλο κοινωνικό ερέθισμα, που υπό φυσιολογικές συνθήκες, συνειδησιακά και μόνο θα καθίστατο μείζον.
   
Ενώ πλέον η οικονομική κρίση έχει απομυθοποιηθεί ως έννοια, από την άλλη πλευρά, η ανθρωπιστική κρίση, που πολλάκις έχει επιχειρηθεί να βρεθεί στο προσκήνιο, παραγκωνίζεται και εκμηδενίζεται, ως δυσνόητη και αφηρημένη περίφραση. Αποκτά, όμως, σχήμα και πολύ συγκεκριμένη μορφή στα μάτια των ανθρώπων των νησιών της μεθορίου, στη Μυτιλήνη και στην Κω, οι οποίοι καθημερινά καλούνται να εφαρμόσουν επί της πράξης θεμελιώδεις έννοιες, όπως την ανθρωπιά, την αγάπη, τη συμπόνια. Οι νησιώτες αυτοί, εξοστρακίζοντας κάθε ίχνος φοβικών συνδρόμων και ανυπόστατης αποστροφής, κλήθηκαν οικειοθελώς να κοιτάξουν στα μάτια τον συνάνθρωπο, τον συνομήλικο, τον δυνητικά μικρό αδερφό ή πατέρα, και να απλώσουν τα χέρια, είτε άδεια για να εξελιχθούν σε μια αγκαλιά, είτε γεμάτα προσφέροντας τα στοιχειώδη υλικά αγαθά και τρόφιμα.
   
Άνθρωποι παλεύουν μέσα στη θάλασσα για να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, συντετριμμένοι γονείς αντικρίζουν τα νεκρά παιδιά τους, αναθεματίζοντας την αδικία της ζωής και το άσχημο παιχνίδι που τους επεφύλασσε η μοίρα τους. Εντούτοις, ο προεκλογικός παλμός απλώνει ένα συμπαγές πέπλο επί τέτοιων ζητημάτων, ενώ το κατά τ’ άλλα έμπειρο πλέον και ώριμο κοινό παρακολουθεί ατάραχο το debate της «δυαρχίας», ασχολούμενο με τις «κόκκινες κάρτες» και τη διαφορά ύψους μεταξύ των πολιτικών αρχηγών. Στη χώρα που οι παραβάτες του Ξένιου Διός τιμωρούνταν βαρύτατα, πλέον «ό,τι δεν είναι έξω από το σπίτι μας δεν είναι δικό μας πρόβλημα». Στο ίδιο παλαιολιθικό και εκμηδενιστικό μοντέλο κινείται και η υπόλοιπη Ευρώπη της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, έχοντας ήδη κλείσει και περιφράξει σύνορα, θέτοντας στον «γύψο» τη συνθήκη Σένγκεν και βάλλοντας με συνεχή non paper κατά της Ελλάδας και της Ιταλίας, εξυφαίνοντας μάλιστα πιθανό εγκλωβισμό των προσφύγων και των μεταναστών σε αυτές.
   
Ο χειμώνας, όμως, έρχεται. Τουλάχιστον 4 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται στα τουρκικά παράλια αναμένοντας το πράσινο φως του διακινητή αθώων ψυχών προκειμένου να ανηφορίσουν προς τον Γολγοθά, σηκώνοντας τον δικό τους Σταυρό. Έναν Σταυρό που δεν επέλεξαν οι ίδιοι να σηκώσουν. Και οι καιρικές συνθήκες τώρα μπορεί να είναι ευνοϊκές, εντός δύο μηνών, όμως, θα τους εγκαταλείψει και αυτός ο τελευταίος σύμμαχος. Δυστυχώς, τον Δεκέμβριο, δε θα είναι ο νησιώτης φούρναρης εκεί για να τους συμπαρασταθεί και να ξαναγίνει διεθνώς παράδειγμα προς μίμηση, αλλά θα κληθεί να είναι ο κάτοικος της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Όσο κρίσιμες και αν θεωρούνται οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, ταυτόχρονα δε θα πρέπει επ’ ουδενί να αγνοούμε και να λησμονούμε τα βασικά ανθρωπιστικά προβλήματα και τον συνάνθρωπό μας, τα οποία μας διακρίνουν από τα ζώα και μας εντάσσουν στα έλλογα όντα. Ας αφουγκραστούμε, λοιπόν, τις παθογένειες και τις χωλότητες της κοινωνίας, μέλη της οποίας είμαστε όλοι, και ας συνεισφέρουμε όλοι το μικρό αυτό και αυτονόητο λιθαράκι ανθρωπιάς, το οποίο υπό αντίστροφες συνθήκες, είναι σίγουρο πως θα το απαιτούσαμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News