Να αρχίσω λέγοντας ότι είμαι ένας βαθιά θρήσκος άνθρωπος, και άρα θεωρώ ότι σε προσωπικό επίπεδο η θρησκευτική γνώση είναι το πιο σημαντικό που μπορεί να κατέχει κανείς, και ότι σε κοινωνικό επίπεδο δεν θα υπήρχε σήμερα πολιτισμός, και ούτε θα υπάρχει στο μέλλον, αν δεν έχει στον πυρήνα του την θρησκευτική εμπειρία. Τούτων λεχθέντων θέλω να αναφερθώ στις πρόσφατες εξελίξεις με την υποκριτική αριστερή ηγεσία να εμπλέκεται με την υποκριτική εκκλησιαστική ηγεσία.

Κατ’ αρχάς να συμφωνήσω ότι ο τρόπος που η ελληνική Εκκλησία ανακατεύεται στα κυβερνητικά δρώμενα είναι αντιπαραγωγικός σε διάφορα επίπεδα, όπως και στο επίπεδο σχέσης Εκκλησίας-Κράτους. Μερικές φορές σοβαρά σκοταδιστικός και επιζήμιος, όπως π.χ. στο θέμα του μαθήματος σεξουαλικής αγωγής. Και μερικές φορές ανούσια γελοίος, όπως π.χ. στο θέμα με τις ταυτότητες. Από την άλλη, ακόμα πιο αντιπαραγωγική είναι η ανάμειξη άλλων θεσμών όπως είναι ο συνδικαλισμός, η πλουτοκρατία, τα ΜΜΕ, κ.λπ. Κάθε θεσμική αλλαγή που θα μειώσει αυτή τη διάβρωση ή χειραγώγηση της δημοκρατικής διαδικασίας θα έκανε καλό. Έχουμε γίνει μια κοινωνία αχταρμάς. Η δουλειά της πολιτείας είναι συγκεκριμένη, των ΜΜΕ άλλη, του παραγωγικού τομέα άλλη, της Εκκλησίας άλλη.

Τώρα, ειδικότερα ως προς το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών που πρόσφατα βρέθηκε στην επικαιρότητα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ένας κυρίαρχος λόγος της Εκκλησίας είναι η πνευματική μόρφωση του κόσμου. Επίσης το σύνταγμα γράφει με σαφήνεια ότι «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης». Από την άλλη, το σύνταγμα επίσης προστατεύει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, αλλά δυστυχώς όχι την ανεξιθρησκία. Προφανώς χωράει και εδώ βελτίωση του συντάγματος. Στο μεταξύ, όμως, θέλω να επικεντρωθώ στο πώς μπορούμε να βελτιώσουμε το σημερινό σχολείο. Μια πρόταση είναι η εξής:

1. Να μην υπάρχει καθόλου το μάθημα θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Είμαι πεπεισμένος ότι το μυαλό μικρών παιδιών δεν μπορεί να αντιληφθεί θρησκευτικές έννοιες και άρα η όποια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση έχει μάλλον αρνητικό αποτέλεσμα. Από την άλλη οι βασικές ιστορίες της Βίβλου είναι μέρος του δυτικού πολιτισμού, όπως εξάλλου οι βασικές ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας. Όλα αυτά στο επίπεδο λογοτεχνίας μπορούν και πρέπει να διδαχθούν σε μικρά παιδιά. Επίσης οι αναγνωρισμένες βασικές ηθικές αξίες μπορούν να διδάσκονται με βάση ιστορίες από θρησκευτικές και άλλες πηγές. Στο δημοτικό τίθενται οι βάσεις της γνώσης.

2. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ο γονέας να επιλέγει αν επιθυμεί για το παιδί του ένα μάθημα θρησκευτικών ως κατηχητικό (είτε του χριστιανισμού είτε του ισλάμ κάτω από τον έλεγχο των αντίστοιχων θρησκευτικών ιδρυμάτων) ή ένα μάθημα της θρησκειολογίας αναφορικά σε ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα της ιστορικής μας και πνευματικής εξέλιξης, όπου θα διδάσκεται η ιστορία των θρησκειών, αλλά και η κοσμοθεωρία και το ηθικό δίδαγμά τους.

3. Παράλληλα στο λύκειο να διδάσκεται ένα μάθημα φιλοσοφίας όπου οι νέοι να μαθαίνουν τις βάσεις της λογικής, της γνωσιολογίας, της ηθικής, και της μεταφυσικής (που στην φιλοσοφία σημαίνει την έρευνα για την βασική δομή της πραγματικότητας). Εκεί οι νέοι θα μπορούν να συζητήσουν και για τα κυριότερα επιχειρήματα υπέρ ή κατά μιας θρησκευτικής κοσμοθεωρίας.

Τώρα, αν η Εκκλησία θεωρεί ότι αυτά τα μαθήματα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν επαρκούν, τότε είναι ελεύθερη να οργανώνει τα δικά της επιπλέον μαθήματα (ίσως τα Σαββατοκύριακα). Εξάλλου σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση η θρησκεία δεν είναι κάτι που διδάσκεται ως μάθημα αλλά κάτι που βιώνεται στη σύνοδο των πιστών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News