Ο πολύς κόσμος έχει την εντύπωση πως αυτές οι δύο έννοιες ταυτίζονται. Δυστυχώς όχι! Ο συνδικαλισμός από την γέννησή του ως σήμερα έχει καταστρέψει το εργατικό κίνημα όπως το γνωρίζουμε από τις μαζικές εξεγέρσεις του Μάη του 68 σε όλη την Ευρώπη και καθυστερημένα ως συνήθως στην Ελλάδα. Το εργατικό κίνημα στο σύνολό του συσπείρωσε τις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Ο συνδικαλισμός από την άλλη τις δίχασε σε βάθος!

Αναρωτιόμουν για χρόνια τι ρόλο παίζουν όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες στα εργοστάσια , στο δημόσιο τομέα , στην εκπαίδευση κτλ και απάντηση πήρα πριν λίγα χρόνια ως εργαζόμενη σε συνδικαλιστικό φορέα. Η απάντηση λοιπόν είναι καμία.

Αφού λοιπόν τα κόμματα εντάχθηκαν και στον εργασιακό χώρο δίχασαν τους εργαζομένους αντί να τους ενώνουν. Η ουσία του εργατικού κινήματος όπως μας άφησαν παρακαταθήκη ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Ηλίας Ηλιού και ο Γιάννης Πασσαλίδης  είναι η ειρήνη, η σύμπνοια, η συστράτευση  και ο ανιδιοτελής αγώνας .

Αν μη τι άλλο στη σύγχρονη Ελλάδα ο συνδικαλισμός δεσπόζει και το εργατικό κίνημα υπό την παραπάνω έννοια εξαλείφθηκε.

Εν αντιθέσει ζούμε για πολλά χρόνια μια διάσταση των εργαζομένων σε γαλάζιους, πράσινους κτλ λες και ο κάθε εργαζόμενος διεκδικεί διαφορετικά δικαιώματα. Εδώ έγκειται βέβαια και η κριτική ικανότητα του καθενός. Αν και θεωρώ πως οι περισσότεροι εργαζόμενοι σήμερα με αφορμή την οικονομική κρίση και τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουν έχουν αντίληψη του φαινομένου για αυτό και έχει απαξιωθεί σιγά-σιγά και ο συνδικαλισμός. Άλλωστε πλην πολύ ελαχίστων εξαιρέσεων ο σύγχρονος συνδικαλιστής είναι ένας ανερχόμενος πολιτικός .

Σαφώς και δικαίωμα έχει ο κάθε πολίτης να ενταχθεί στο πολιτικό στίβο απλά το όχημα του συνδικαλισμού έχει καταντήσει κάτι δεδομένο.

Το λυπηρό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι πως ο μέσος εργαζόμενος έχει χάσει δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες χρόνων, με θανάτους και με αίμα. Αντί αυτού λοιπόν έχουμε ψευτοσυνδικαλιστές που μας υπερασπίζονται και μας εκπροσωπούν μόνο και μόνο για προσωπική ανέλιξη και συμφέρον. Το πιο τραγικό είναι ότι λαμβάνουν νομίμως συνδικαλιστική αποζημίωση από τις εισφορές των υπολοίπων εργαζομένων. Εδώ σαφώς ευθύνη φέρει ο έλληνας νομοθέτης. Αν και έχουν γίνει κάποιες αλλαγές προς περιορισμό αυτών.

Όπως επίσης απαράδεκτο είναι τα κόμματα και οι παρατάξεις να βρίσκονται στα πανεπιστήμια. Δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο από συμφέροντα και διασκεδάσεις. Τίποτα για το καλό του φοιτητή και το πανεπιστήμιο. Και εδώ κάτι ανάλογο είναι με τον συνδικαλισμό στην εργασία. Ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια κατέστρεψε το φοιτητικό κίνημα! Αμαύρωσε τους αγώνες και το αίμα χιλιάδων αθώων ψυχών.

Όμως δεν πρέπει να είμαστε άμοιροι ευθυνών. Διότι εμείς ψηφίζουμε, εμείς εκλέγουμε. Επομένως είμαστε συνυπεύθυνοι. Αν πραγματικά νοσταλγούμε την ουσία του εργατικού κινήματος με πνεύμα ειρήνης και συνεργασίας θα πρέπει να αναλογιστούμε όλες αυτές τις καταστάσεις όπου έχουν οδυνηρό αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας και στις μελλοντικές γενιές! Αξίζει να σημειωθεί και μια προσωπική εμπειρία ακόμη ως εργαζόμενη σε δημόσιο τομέα όπου ένας πρώην συνάδελφος λέει σε έναν άλλον «γίνε και εσύ συνδικαλιστής για να κάθεσαι!»

Τα σχόλια περιττά. Ο νοών νοείτο!

*Η Τζιοβάρα Μένια είναι πολιτική επιστήμονας νομικής Αθήνας

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News