Η επομένη των εκλογών του Σεπτεμβρίου, μας βρίσκει τελικά με κυβέρνηση, ή καλύτερα με συγκυβέρνηση και όχι με ακυβερνησία. Αυτό είναι σίγουρα το θετικό της υπόθεσης, καθώς κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς κυβέρνηση, θα στοίχιζε πρόσθετα στην αδράνεια της κρατικής μηχανής και στην καθυστέρηση των προαπαιτούμενων του Μνημονίου.

Ποιο ήταν όμως το μήνυμα αυτών των εκλογών; Τί είπε ακριβώς ο σοφός λαός;

Το βασικότερο μήνυμα για μένα είναι, ότι η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, με σταθερότητα, χωρίς παλινωδίες αλλά και με εφαρμογή του Μνημονίου. Αυτό το χαρακτηριστικό, είναι  πρώτη φορά που τίθεται σε κυβέρνηση, και μάλιστα με πρόσφατα ψηφισμένα τα περισσότερα προαπαιτούμενα που ισοδυναμούν με σκληρά μέτρα εναντίον τόσο των λαϊκών στρωμάτων όσο και της μεσαίας τάξης.

Τί άλλαξε όμως από το προηγούμενο αποτέλεσμα των εκλογών πέρα από κάποιες αποκλίσεις ποσοστών όλων των κομμάτων;

Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, έχουμε καταρχάς την ίδια ακριβώς συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ χωρίς καμία προοπτική διεύρυνσης συνεργασιών. Αυτό κατά την γνώμη μου είναι εξαιρετικά αρνητικό στην παρούσα συγκυρία για την χώρα.

Είναι δύσκολο ως ακατόρθωτο για μένα, με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 155 βουλευτών,να επιβάλλει μια κυβέρνηση αφενός μέτρα οριζόντιων περικοπών σε συντάξεις και αύξηση άμεσης και έμμεσης φορολογίας για όλους, κάνοντας ταυτόχρονα μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και ασφαλιστικό, που η ελληνική κοινωνία δεν έχει ανεχθεί επί δεκαετίες.

Η κυβέρνηση βέβαια που προέκυψε με αθροιστικό ποσοστό κάτω του 40% των ψηφισάντων και με αποχή ρεκόρ στο 43%, κάθε άλλο παρά λευκή επιταγή αποτελεί, από ένα εκλογικό σώμα, απογοητευμένο εμφανώς από το πολιτικό σύστημα και κινούμενο διαρκώς στην λογική του μη χείρον βέλτιστον.

Η ελληνική κοινωνία απέδειξε, ότι ψηφίζει κυρίως κόμματα προσωποπαγή, με κριτήριο κυρίως τον ηγέτη, χωρίς ν’αναλύει ιδιαίτερα το πρόγραμμα του κάθε κόμματος, ή να συγκρίνει θέσεις, προτάσεις και προγράμματα μεταξύ των κομμάτων. Πολύ δε περισσότερο, δεν ασχολείται με την βάση των στελεχών του κάθε κόμματος και τους υποψήφιους που προτείνονται, ακόμα και αν αποτελούν βαθιά ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, καθώς στο τέλος η απόφαση πάνω από την κάλπη βαρύνει στο όνομα του ηγέτη και μόνο.

Με βάση την παραπάνω λογική, ο Α.Τσίπρας ως το μοναδικό χαρτί που είχε απομείνει στον Σύριζα, ιδίως μετά την διάσπασή του και τις πρωτοφανείς συνέπειες των capital controls, κυριολεκτικά κυριάρχησε καθώς είναι ικανός αφενός στην επικοινωνία των μηνυμάτων και αφετέρου στην διαχείριση του κομματικού μηχανισμού.

Το πρόσθετο και σημαντικότερο κέρδος βέβαια για τον Σύριζα και τον Α.Τσίπρα προσωπικά σε αυτές τις εκλογές, δεν ήταν τόσο η επανεκλογή του, ούτε η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ,, όσο η εξαφάνιση της Λαϊκής Ενότητας του Π.Λαφαζάνη άμα τη εμφανίσει της.
Αυτό του δίνει μια δυναμική να κυβερνήσει χωρίς την συνεχόμενη εσωστρέφεια και αντιπολίτευση των συνιστωσών, εντός και εκτός κοινοβουλίου, αρκεί φυσικά να υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση.

Όλα αυτά βέβαια υφίστανται στην θεωρία, γιατί ένα κυβερνητικό έργο, με τα στελέχη και τους υπουργούς που απαρτίζουν μια κυβέρνηση, κρίνονται στην πράξη και όχι στις προοπτικές και στους μικροκομματικούς συσχετισμούς.

Η νέα κυβέρνηση έχει ομολογουμένως πολύ δύσκολο έργο και βαρύ φορτίο να σηκώσει, ώστε να βγάλει την χώρα από την ύφεση και την οικονομική στασιμότητα κυρίως των τελευταίων μηνών.

Θα τα καταφέρει άραγε; Το ερώτημα μένει ν’απαντηθεί σύντομα, με την διάθεση και την δυναμική που θα επιδείξει η κυβέρνηση στην επιβολή συγκεκριμένων εφαρμοστικών νόμων, αλλά και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

Το σίγουρο είναι, ότι για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση, δεν υπάρχει το άλλοθι της καμμένης γης. Αυτοί που υπέγραψαν το Μνημόνιο, καλούνται πλέον να το εφαρμόσουν κατά γράμμα, θερίζοντας οι ίδιοι την γη που πρόσφατα έσπειραν.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News