«Να γράφεις μεθυσμένος, να διορθώνεις ξεμέθυστος», προέτρεπε ο Ερνέστος και ποιος είμαι εγώ για να τον αμφισβητήσω;

Όντας μεθυσμένος λοιπόν από τον απόηχο της βαρυσήμαντης και πολύκροτης επίσκεψης του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ και παρακινούμενος από τη συμβουλή του Ερνέστου είπα και εγώ να γράψω. Όχι για τους λόγους της επίσκεψης, καθότι αυτό όπως τείνει να μου υπενθυμίζει και μια φίλη είναι ένα θέμα που ούτε ακόμη και μεγάλοι ειδικοί αναλυτές μπορούν να διασαφηνίσουν ή πιο απλά γιατί το θέμα είναι αρμοδιότητα άλλων. Ούτε ειδικός όμως να σχολιάσω το πολύσημο του χαρακτήρα της είμαι, ούτε και να κρίνω είμαι το εάν η εν λόγω επίσκεψη πρόκειται να δρομολογήσει εξελίξεις σε εθνικά ζητήματα μείζονος σημασίας, όπως αυτό της ρύθμισης του χρέους.

Είπα να γράψω για έναν και μόνο λόγο, γιατί μέσα σε αυτόν τον πακτωλό εικόνων και μηνυμάτων που κατακλύζουν τη σημερινή ημέρα, μια εικόνα κατάφερε να κερδίσει την προσοχή μου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Μια εικόνα, με τον Έλληνα Πρωθυπουργό να υποδέχεται τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ. Δύο διαμετρικώς αντίθετοι άνθρωποι που όμως συναντήθηκαν στην παραδοχή πως και οι δύο οδήγησαν τους λαούς τους εκεί που δεν είχαν ποτέ φανταστεί, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας τους όμως.

Ο ένας αποδεδειγμένα δυνατός και ο άλλος επικίνδυνα υπερόπτης.

Ο ένας έκδηλα ευγενικός και ο άλλος εμφανώς αδύναμος.

Ο ένας τολμηρός και ο άλλος υπερβολικά παλικαράς.

Ο ένας μετριασμένα περήφανος και ο άλλος προκλητικά αλαζόνας.
Δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, σε δύο διαφορετικές καρέκλες του ίδιου δωματίου, δύο διαφορετικών σπιτιών, στην ίδια πόλη. Με τον έναν να προκαλεί ανασφάλεια και τον άλλον εμπιστοσύνη. Με τον έναν να νοιάζεται για τον εαυτό του και τον άλλον για την ομάδα που τα έχει δώσει όλα.
Τερματίζοντας τη σκέψη μου και ενώ οι παραστάσεις διαδέχονται η μια την άλλη και αρχίζουν να παλιώνουν, λίγο πριν μεταβώ από την κατάσταση της σημερινής μέθης στην κατάσταση της αυριανής νηφαλιότητας, σκέφτομαι για μια τελευταία στιγμή την εικόνα που το προκάλεσε όλο αυτό και για κάποιο λόγο μια άλλη εικόνα έρχεται στο μυαλό μου, μια ρήση του Τζον Μάξγουελ, ελαφρώς πειραγμένη:

«Ο ικέτης παραπονιέται για τον άνεμο. Ο τεμπέλης περιμένει τον άνεμο να αλλάξει. Ο ηγέτης όμως προσαρμόζει τα πανιά».

*Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι υποψήφιος διδάκτωρ ΕΜΠ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News