Μέρες καλπάζουσες. Και μετά Νύχτες.

Και μετά, τι;

Όλα οδηγούν τον ελληνικό λαό -από καιρό- στην αίθουσα του θρόνου. Στην περίπτωσή μας,  η αίθουσα αυτή δεν έχει υλική παρά μόνο χρονική υπόσταση, φέρει το όνομα μίας ημέρας : της 20ης Σεπτεμβρίου 2015. «Μία μέρα, η αυτού μεγαλειότις ο εαυτός μας, πρέπει να περάσει στην αίθουσα του θρόνου, με τους αυλικούς, τον νου και την καρδιά του και να αποφασίσει για τη ζωή του», έγραφε ο ακαδημαικός Τάσος Αθανασιάδης στην «Αίθουσα του Θρόνου» του.

Πάει καιρός που κάθε φορά που θέλω να ελπίσω και να εκφέρω παροτρύνσεις αισιοδοξίας, κάτι εμφανίζεται μπροστά μου σαν ‘εμπόδιο’ κι αυτό δεν είναι άλλο από τη εσωτερική διερώτηση αν και κατά πόσο νομιμοποιούμαστε να εκφέρουμε έναν τέτοιου είδους λόγο όταν μέσα στην κοινωνία υπάρχουν συμπολίτες μας που με δυσκολία ζουν τη ζωή τους, που με δυσκολία φέρουν στο μεσημεριανό τους τραπέζι τα απαραίτητα προς το ζην της οικογένειάς τους, σε συμπολίτες μας που δεν έχουν πια στέγη. Οι ζωές μας «διαφέρουν», σκέφτομαι, με εκείνους τους ανθρώπους και ίσως δεν δικαιούμαι εν τέλει δια να ομιλώ.

Κι ύστερα πάλι σκέφτομαι πως χρόνια τώρα «έρπουμε». Έρποντας άλλωστε φτάσαμε ως εδώ -και δεν λαμβάνω ως αφετηρία την έναρξη της κρίσης πριν από 5 χρόνια. Έρπουμε ηθικά και αξιακά πολύ πριν η πορεία της οικονομίας μάς υποχρεώσει να έρπουμε και υλικά. Συγχρόνως όμως «καλπάζουμε», σε έναν φρενήρη, έρποντα καλπασμό προς την άβυσσο, σε μία άβυσσο κατεξοχήν εθνική. Κι είναι τόσο τραγικά ειρωνικό πως δεν υπήρξε ποτέ χώρα να την αγάπησε περισσότερο το φως από την Ελλάδα…

Άβυσσος εθνική…δεν είχα σκεφθεί ποτέ ότι θα στρεφόμουν μια μέρα στην έννοια του Έθνους, κι όμως, τα βήματά μου με οδηγούν τώρα σε εκείνην. Ίσως γιατί υπό την σκέπη της μπορώ να αγγίξω και να νιώσω ν’ανασαίνει -ακόμη- ό,τι μας ενώνει. Η έννοια του Έθνους μάς θέλει ενωμένους και όχι μισσαλλόδοξους, όμοιους μα όχι μη-διαφορετικούς, αλλυλέγγυους μα όχι σε βάρος όσων αυτή η έννοια δεν περιλαμβάνει. Η έννοια του Έθνους μας κρατά στα χέρια της και μας δείχνει πώς να ανοίγουμε την αγκαλιά μας στους «άλλους».

Ένας λαός καλπάζει ζαλισμένος προς την σκοτεινή ύλη του σύμπαντος κόσμου.  Ζυγίζω τα λόγια μου και τη ζωή μου μπροστά σε αυτόν τον έρποντα εθνικό μας καλπασμό, ας προσπαθήσουμε λοιπόν να πιστέψουμε σε ό,τι μας ενώνει!ίσως έτσι να μπορέσουμε…Μα όχι μόνο να πιστέψουμε, δεν αρκεί, πρέπει να είμαστε κι εκεί σε ότι μας ενώνει, και για χάρη αυτού του κάτι που μας ενώνει, παρόντες/ούσες, να συμμετέχουμε, να συν-υπάρξουμε και να συνδιαμορφώσουμε το μέλλον μας αλληλέγγυα, συμμετοχικά και συνειδητά. Στις 20 Σεπτεμβρίου λοιπόν, ο καιρός γαρ εγγύς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News