Έπεσε πάνω του κατά λάθος· ο κατακτητής όμως δεν καταλάβαινε από τέτοια, τον χτύπησε, τον ταπείνωσε.

Το ποτήρι στην ευαίσθητη ψυχή του ξεχείλισε· δεν μπόρεσε να υποφέρει, αυτόν τον ένα ακόμη εξευτελισμό από τη «νέα τάξη πραγμάτων» των απολίτιστων βαρβάρων, που προσβάλουν τη δημιουργία και μόνο καθώς ανασαίνουν.

Κι αφού δεν μπορούσε να σβήσει του κανίβαλου την ανάσα, έσβησε δυστυχώς τη δική του… Γύρισε σπίτι του και αυτοκτόνησε· κλείστηκε πολύ η ψυχή του, δεν μπορούσε να δει πέρα… ν’ απαντήσει στο εύλογο ερώτημα: «Ως πότε…!;»

Κι όμως, το «ως πότε;» ήταν κοντά· έξι και κάτι βδομάδες δρόμος… Γιατί ο Κλέων Τριανταφύλλου, ο Αττίκ, όπως έχει περάσει στο πάνθεον της ελληνικής καλλιτεχνικής μυθολογίας, δίνει τέλος στη ζωή του στις 29 Αυγούστου, 45 μόνον μέρες πριν την 12η Οκτωβρίου του 1944, ημερομηνία κατά την οποία οι Γερμανοί ‒μετά από ακόμα μια διεθνή υπερπαραγωγή «πολιτισμού και ήθους» που έχουν δώσει‒ ξεκουμπίζονται, και η Αθήνα απελευθερώνεται.

Στους ουρανούς ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν, ο Γκαίτε, ο Σίλλερ, έχουν υποδεχθεί τον Αττίκ και του απολογούνται…

Εμείς να του πούμε, πως δεν έπρεπε αδελφέ Κλέωνα να επιτρέψεις στα μη όντα, να σε ρίξουν έτσι ανεπιστρεπτί στο βάραθρο της απελπισίας.

Έπρεπε να θυμηθείς πως η πιο μεγάλη νύκτα είναι λίγο πριν να φέξει.

Υ.Γ.: Χειρότεροι από τους κάθε μορφής φύσει βαρβάρους, είναι οι θέσει συνεργάτες τους. Πρόκειται για μία αλήθεια που την αντιλαμβάνονται και οι βάρβαροι, γι’ αυτό και γενικά τους εκτελούν φεύγοντας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News