Στο κέντρο. Περπατούσα αμέριμνη. Αύγουστος μήνας. Σε μια ζεστή και γυμνή, από ανθρώπους και πολιτικούς, Αθήνα. Τα αυτοκίνητα περνούσαν αραιά και πού στην Πανεπιστημίου, ενοχλώντας μόνο τα περιστέρια και τα αδέσποτα σκυλιά. Είδα το κόκκινο φανάρι. Ήξερα ότι έκανα παράβαση αλλά σε μία κατάσταση γαλήνης και απόλυτης ηρεμίας πέρασα απέναντι. Μαζί μου και ένας κύριος.

«Κωλ…γερε!», έβρισε ο νεαρός οδηγός. Γύρισα να δω ποιόν πήρε η μπάλα. Είχα δεδομένη την αγένεια του νεοέλληνα. Που πέρασε δίπλα μας γκαζώνοντας. Σε έναν άδειο δρόμο. Κοίταξα τον αποδέκτη. Ένας ηλικιωμένος, με αλαφροπάτημα, κύριος. Θαύμασα την ηρεμία του. Απόρησα με την ευγένειά του. Γέλασε. Τον ρώτησα πόσο χρόνων είναι. Περήφανα μου απάντησε «87». «Δεν σας φαίνεται καθόλου!» του είπα. Το στυλ, το βάδισμα και η κορμοστασιά του σε παρέπεμπαν σε άλλη ηλικιακή κατηγορία. Γεμάτος χαρά μου τόνισε ότι προσέχει. Τι τρώει, πότε τρώει και κυρίως ότι δεν καπνίζει και δεν πίνει αλκοόλ. Σίγουρος για τη συνταγή αιωνιότητας περπατούσε πιο γρήγορα από εμένα. Του έδωσα τα συγχαρητήρια μου. Και για την πολιτισμένη του αδιαφορία στην αγένεια του αυτοκινητιστή αλλά κυρίως για το πόσο καλά διατηρεί την υγεία και το σώμα του. Παράδειγμα προς μίμηση!

Σε λίγα λεπτά είχα ένα άλλο παράδειγμα αγένειας. Μέσα στο σπονδυλωτό λεωφορείο που καλύπτει μια πολύ μεγάλη διαδρομή στην Αθήνα. Απέναντι μου, όρθιος ένας κύριος μιας μεγάλης αλλά απροσδιόριστης ηλικίας. Γκρίζα μαλλιά σε χαριτωμένο κοτσιδάκι κάτω από ένα κασκέτο γυρισμένο μάγκικα. Σκουλαρίκι στο αυτί. Σε μία στιγμή, πάνω στους ελιγμούς του λεωφορείου, το πουκάμισο σηκώθηκε και φάνηκε η γυμνή κοιλιά του. Λευκή και καλοταϊσμένη. Με δύο μικρές λουρίδες πλεκτού τολμηρού εσώρουχου (στρίγκ). Έμεινα άφωνη. Το ξανακοίταξα. Στο μυαλό μου πέρασαν διάφορες ιδέες και συγκρίσεις. Δεν ήμουνα η μόνη που τον παρατήρησα. Πίσω μου δύο νεαροί τον αποδοκίμασαν. Φωναχτά. «Κωλ…γερε!». Ο κύριος δεν αντέδρασε, σαν να μην είχε ακούσει. Παρέμεινε σιωπηλός, ζωντάνεψε λίγο αλλά αδιαφόρησε στη δημόσια προσβολή. Κατέβηκε στην επομένη.

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω ή αλλιώς ο «κωλ…γερος». Τι το προκάλεσε; Ποιος φταίει που τόσο εύκολα οι νέοι ξεπερνάνε τα όρια του καθωσπρεπισμού; Τι τους καθιστά «ανώτερους» από τους γέρους; Η ηλικία ή η έλλειψη μυαλού; Τόσο έντονα και αβίαστα τους απαξίωσαν;

Στην πρώτη περίπτωση ο υπερήλικας ναι μεν παραβίασε το κόκκινο αλλά ήταν ευπρεπής στην εμφάνιση και στους τρόπους. Σάμπως οι ίδιοι δεν παραβιάζουν συχνά Τον ΚΟΚ;

Στη δεύτερη, τυχαία και οπωσδήποτε άθελα του, ο κύριος «έδειξε» τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Αναρωτιέμαι, πόσο συχνά τον προσβάλουν ή του επιτίθενται; Η επανάληψη, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, μιας βρισιάς με προβλημάτισε πολύ. Δύο άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, που δεν κάνανε και έγκλημα, δεχτήκαν δημόσιες προσβολές από άτομα πολύ νεότερά τους. Και δεν αντέδρασαν!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News