Μακριά. Μου το ‘χαν πει ότι ο καθένας διαγράφει τη δική του πορεία. Είναι όπως τα αεροπλάνα που παρατηρούμε να κινούνται σαν μικρές κουκίδες στον ουρανό και ν’ αφήνουν ένα λευκό, προσωρινό στίγμα. Ίσως να μην είναι τυχαίο που οι γραμμικές αυτές ασυνέχειες του αέρα προκαλούν έκπληξη και απορία στα παιδιά. Ίσως η κατανόησή τους να συνιστά ένα αμετάκλητο σημείο ενηλικίωσης. Καμιά φορά με βολεύει να πλάθω φανταστικές εικόνες, για να ξεμπλέκω τα πολύπλοκα, να κατανοώ τα δυσνόητα, να αντιμετωπίζω τα δυσεπίλυτα. Είμαι αυτό που λένε οπτικός τύπος; Όχι, βέβαια. Τα παροντικά δεδομένα με συγχύζουν και με εγκλωβίζουν, μέχρι να με απελευθερώσει η φαντασία.

Έτσι λειτουργούσα, άλλωστε, και ως παιδί. Παρατηρούσα ‒πράγμα που αποδεικνύει ότι μάλλον η απόλυτη απέκδυση της πραγματικότητας ήταν απλά και μόνο μια φαντασίωση ή ένα φιάσκο‒, περιεργαζόμουν, συνέθετα. Το αεροπλάνο μετατρεπόταν σε διαστημόπλοιο και η γραμμή αποτελούσε μια ρωγμή στον χωροχρόνο. Ωστόσο ήταν εκεί. Όπως και τώρα είμαι εδώ. Αυτό μάλλον περιπλέκει τις χρονικές βαθμίδες, αλλά οποιοσδήποτε άλλος συλλογισμός θα αποτελούσε προδοσία στην ίδια μου τη συνείδηση. Εν πάσει περιπτώσει, για να αποφευχθούν τυχόν προβληματισμοί, μεγάλωσα. Έτσι μου λένε, τουλάχιστον. Το πού θα ήθελα να βρίσκομαι και πού κατέληξα είναι ιστορία παράταιρη.

Το αρχικό ζήτημα και διακύβευμα ήταν η απόσταση. Και παραμένει. Απλά, ακολουθώ μη συμφέρουσες, μπερδεμένες διαδρομές. Θα μπορούσε, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι και η συγκεκριμένη θέση και κατάστασή μου, είναι, παρά το αναπόφευκτο που την χαρακτηρίζει, μη συμφέρουσα. Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ πιο απλά. Εδώ υπεισέρχεται ένα άλλο ζήτημα, αυτό της κυριότητας απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Κι αυτό θα το παραγνωρίσω εσκεμμένα. Τα προβλήματα λύνονται, όταν τα αγνοείς, μου είπε κάποτε ένας ηλίθιος. Έτσι βρίσκομαι χωρικά αποστασιοποιημένος από το ιδανικό.

Δεν είμαι πλέον σίγουρος αν είναι τελικά το ιδανικό ή απλώς το βέβαιο, το ασφαλές. Αναλύοντας από περιέργεια τη ροπή μου προς τη φαντασία κατέληξα ότι τόσο καιρό θέλει να μου πει κάτι. Για το εδώ, το τώρα, το μετά ή ακόμα και το πριν. Όχι, το πριν δεν είναι αντικείμενο της φαντασίας και δεν ανήκει στη δικαιοδοσία της. Το ξέρω αυτό. Αλλά πιθανολογώ ότι θέλει να με γλυτώσει από τη λανθάνουσα εμμονή μου με τη βεβαιότητα. Με μεταφέρει σε ιδιόχειρους, επίπλαστους κόσμους, οι οποίοι είναι παράλληλοι, όχι όμως παράλογοι. Αυτοί σύγκεινται από στοιχεία δυνητικά, εναλλακτικά, απωλεσθέντα. Έτσι, ο κόσμος που ζω γίνεται ο κόσμος που δεν έζησα. Καμία εμπειρία δεν πάει χαμένη, καθώς το υποσυνείδητο σμίγει με το συνειδητό. Φυσικά, εγώ αντιστέκομαι, για να μη συνθλιβώ από την ένωση. Αυτή, εξάλλου, είναι και η δουλειά των λογικών.

Ακροβατώντας, λοιπόν, ανάμεσα σε γαλαξίες υπαρκτούς και μη, ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Η ύπαρξη μου (και η κάθε ύπαρξη, εν γένει) θυμίζει κάποιο ημιγεμάτο ποτήρι ·συναποτελείται τόσο από την περιεχόμενη ουσία όσο και από το κενό. Την ουσία τη γνωρίζεις και την αποδέχεσαι από την αρχή σε όλη την απτότητα και την απλότητά της. Το ζήτημα πια είναι να αμφισβητήσεις την κεκτημένη γνώση, ώστε να την ολοκληρώσεις.

Και με όλα αυτά στον νου, ο ακροβάτης παραπαίει και κινδυνεύει να πέσει στην απόλυτη πραγματικότητα ή τη φαντασία. Και ίσως τελικά να μη πρόκειται για ακροβάτη. Ίσως πρόκειται για μια παραλλαγή του συνηθισμένου θεάματος, μια κακόγουστη παρομοίωση. Ο ακροβάτης-αεροπλάνο και το λευκό σκοινί.

*Ο Τάσος Μακρής είναι πρωτοετής φοιτητής ιατρικής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News