Πέρασα πολλά όμορφα και γλυκά βράδια ακούγοντας προσεκτικά τον παππού μου να διηγείται ιστορίες μακρινές για εκείνη τη φτωχή και ταλαίπωρη Ελλάδα.

Μια Ελλάδα, όπως έλεγε, κουρασμένη που προσπαθούσε να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της και να προσαρμοστεί στις εξελίξεις που απαιτούσε η τότε νέα εποχή.

Μα φοβόταν, έλεγε, ένα πράγμα: Μήπως μαζί με την εξέλιξη των πραγμάτων χαθεί και η πραγματική αγνή και άδολη φιλία. «Να κοιτάς τον άλλον στο μάτια, Γιώργη, και να ‘ναι καθαρά, αντρίκια».

Χρόνια μετά, φτασμένα 42 εγώ, 95 ο παππούς και μιλά ακόμη για τον συμπολεμιστή του που ο ίδιος έσωσε έχοντάς τον στην πλάτη του για πολλά χιλιόμετρα, ώστε να μην τον πιάσουν αιχμάλωτο. Και πια δεν ξέρω τι να του πω. Να του πω ότι κανείς δεν έχει αληθινό φίλο; Ότι όλοι κάπου αποσκοπούν; Ότι υπάρχει δούναι και λαβείν;

Όχι, δεν θα του το κάνω αυτό. Δεν θα τον κάνω στον ανθρωπο που προτίμησε να φλερτάρει με το εκτελεστικό απόσπασμα παρά να τρέξει να σωθεί. Θα τον αφήσω συνειδητά στην εποχή του. Και απαντώ λοιπόν: «Ναι παππού, δεν άλλαξε τίποτα. Είδες; Όλα ίδια έμειναν». Και συνεχίζει αυτός: «Τη φιλία, Γιώργη μου, γιατί άνθρωπος χωρίς φίλους είναι φαΐ χωρίς αλάτι. Προς Θεού παιδί μου, να ‘χεις φίλους και αν κάποιος σε απογοητεύσει, δεν πειράζει. Και τα φυτά ανθίζουν αλλά όλο και κάποιο θα σαπίσει».

Και κοιτώντας τον στα γερασμένα του μάτια, του λέω: «Ναι, παππού, στο υπόσχομαι. Θα κάνω φίλους και δεν θα προδώσω κανέναν, ακόμα κι αν πληγωθώ. Να ‘σαι περήφανος». Και κλείνει λέγοντας μου με δάκρυα: «Θα είμαι Γιώργη μου»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News