Παρότι δεν είμαι και πολύ μεγάλος, πρόλαβα και θυμάμαι καλά στην επαρχία όπου μεγάλωσα τη δομή της πατριαρχικής οικογένειας με τους γέροντες να κάνουν κουμάντο στις ζωές όλων και να εξουσιάζουν τα πάντα. Ο λόγος τους και η άποψή τους ήταν θέσφατα. Θυμάμαι τον γείτονά μας πατέρα τριών παιδιών, να βάζει τον γιο του να ζητάει λεφτά για λογαριασμό του από τον παππού για να βγει έξω, γιατί εκείνος δεν του έδινε! Ο πατέρας αυτός (όπως και πολλοί άλλοι εκείνη την, όχι και τόσο μακρινή, εποχή) έπρεπε να περιμένει την… αποδήμηση των γονιών του για να νοιώσει ανεξαρτησία. Και όμως, αντί να εξελιχθεί η κοινωνία μας και να έχουμε αφήσει πίσω τέτοιες λογικές, λίγο πολύ το ίδιο κάνουμε και σήμερα!

Σε αυτή τη χώρα ακόμη κάνουν κουμάντο οι γέροι. Τέλος του 2016 και όπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει γέρους, όχι απαραίτητα υπερήλικες, αλλά σίγουρα λειτουργούν ως γέροι. Μοιάζει η Ελλάδα να σταμάτησε εδώ και χρόνια  να γεννάει, να ανανεώνεται. Οι γέροι εξουσιάζουν της ζωές μας αυτοί έχουν τα λεφτά, νέους δε βλέπεις παρά μόνο στις καφετέριες. Τα πάντα γίνονται για τους γέρους. Οι συντάξεις τους είναι το πρώτο μέλημα όλων των πολιτικών, δεξιών και αριστερών.

Φτάσαμε στο εντελώς απελπιστικό σημείο τους νέους, να τους συντηρούν οι γονείς τους. Όπου και να κοιτάξει κανείς γύρω του δεν θα βρει παρά ελάχιστες οικογένειες όπου το μοναδικό εισόδημά τους δεν το διαχειρίζονται οι γέροι. Άπειρες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων νέων αλλά ακόμη και όχι και τόσο νέων, 35-40 ή περισσότερο, που ζουν από το εισόδημα των γονιών τους. Ενήλικες ή και μεσήλικες πολλοί από αυτούς, ζουν ακόμη στο ίδιο παιδικό δωμάτιο στο σπίτι στο οποίο μεγάλωσαν. Δουλειές δεν υπάρχουν για τους νέους, εισοδήματα πλην μισθών και συντάξεων από το δημόσιο σπανίζουν.

Αυτές τις μέρες με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να διανείμει το πλεόνασμα στους συνταξιούχους ξέσπασε μια σφοδρή πολιτική διαμάχη. Μια διαμάχη που αντικείμενο έχει το αν ο πρωθυπουργός εξαπάτησε τους γέρους δίνοντας τους λίγα. Κανείς σχεδόν στον δημόσιο διάλογο δεν πήρε θέση ενάντια σε αυτή την πρακτική παρά μόνο στο αν είναι τα λεφτά αρκετά.

Το να δίνονται συνεχώς χρήματα στους συνταξιούχους αντί να ενισχύεται η πραγματική οικονομία που παράγει δουλειές ή έστω  να αντιμετωπίζεται με κάποιο επίδομα η ανεργία των νέων είναι αδιανόητο. Αλήθεια νοιάστηκε ποτέ κανείς σε αυτή τη χώρα για το πώς ζει κάποιος νέος άνεργος που δεν έχει την τύχη να ζει από το εισόδημα των γονιών του; Πρέπει να είμαστε η μοναδική χωρά στον δυτικό κόσμο που δεν δίνει κανένα επίδομα σε όσους είναι άνεργοι και δεν μπόρεσαν να βρουν δουλειά ώστε να συμπληρώσουν ένσημα για το ταμείο ανεργίας.

Η κατάσταση αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη ασθένεια της κοινωνίας μας. Η εξάρτηση μια ολόκληρης γενιάς από την προηγούμενη, η καταδίκη των νέων να έχουν την ανάγκη των μεγαλυτέρων οδηγεί την κοινωνία σε βαθύ μαρασμό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συντηρητικό από αυτό. Όσο συνεχίζεται αυτή η στρέβλωση τόσο οι νέοι θα γίνονται φοβικοί και κλεισμένοι στον εαυτό τους, καμία πρωτοβουλία δεν θα μπορούν να πάρουν, καμία δουλειά δεν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν, καμία κοινωνική ελευθερία δεν πρόκειται να κατακτήσουν.