Ζούμε ιστορικές πολιτικές στιγμές! Ποιος θα φανταζόταν πως ένας μέσος νέος, γεννηθείς το 92, θα γινόταν θεατής στην πράξη, δικομματικών, τρικομματικών, μεταβατικών και άλλων κυβερνήσεων, διεθνών οικονομικών κρίσεων, μνημονίων έως και πραγματοποίησης δημοψηφισμάτων. Στην Ελλάδα του 2015 τα παραπάνω αποτελούν γεγονός.

Μπορεί να μην σπουδάσαμε χρηματοοικονομικά αλλα μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, γίναμε γνώστες πολύπλοκων οικονομικών ορών και σπάνιων χρηματοπιστωτικών καταστάσεων. Η αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία κέρδισε θριαμβευτικά τις προ ολίγων μηνών βουλευτικές εκλογές, αποφάσισε να έρθει σε ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, κάνοντας παράλληλα χρήση του δημοψηφίσματος στη χώρα. Φαίνεται ξεκάθαρα πως οι δυο πλευρές δεν κατάφεραν να γεφυρώσουν τα πλαίσια προτάσεών τους, κάνοντας την υπογραφή της τρίτης δανειακής σύμβασης μη εφικτή.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν και ελπίζουν πως η επιλογή της εν λόγω κίνησης αποτελεί όχι μόνο μια πράξη υψίστης δημοκρατικής διευθέτησης ενός σημαντικού εθνικού ζητήματος αλλά και ένα μέσο πολιτικής πίεσης. Ωστόσο τα ερωτήματα που σκιαγραφούνται είναι πολλά. Γιατί μια κυβέρνηση η οποία πλησίασε στην κατοχύρωση αυτοδυναμίας στην προηγούμενη εκλογική μάχη, να φτάνει στο σημείο να ζητάει τόσο αργά και μετά απο 5 μήνες διαπραγματεύσεων τη γνώμη του λαού για μια συμφωνία, την οποία η ίδια απορρίπτει κατηγορηματικά. Αυτό θα μπορούσε να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως γίνεται προσπάθεια αποποίησης της πολιτικής ευθύνης, τη στιγμή που πολλές από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης διαψεύστηκαν.

Παρακολουθώντας τις διαπραγματεύσεις, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο διπλωματικός τρόπος διαχείρισης αυτών των διαδικασιών από την ελληνική πλευρά. Βλέποντας για πρώτη φορά, μια ηγετική ομάδα στο τιμόνι της διαπραγμάτευσης χωρίς τον Υπουργό Οικονομικών σε καίριες συζητήσεις, την ίδια στιγμή που ο Πρωθυπουργός κανόνιζε συναντήσεις με τον Ρώσο πρόεδρο, μου δημιούργησε προβληματισμούς. Η λογική λέει πως όταν έμμεσα γυρίζεις την πλάτη στους εταίρους με την πολιτική σου, τότε σίγουρα τα αποτελέσματα δεν θα είναι τα επιθυμητά. Εντούτοις, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η άποψη πως μια κακή συμφωνία είναι αποτέλεσμα μιας κάκιστης σειράς διαπραγματευτικών κινήσεων.

Είναι λάθος ωστόσο, να συσχετίσουμε εύκολα καταστάσεις άλλων χωρών, προς εξεύρεση κοινών στοιχείων. Ένα φαεινό παράδειγμα αποτελεί το δημοψήφισμα που διεξήγαγε η Ιρλανδία το 2012, επιθυμώντας κατά 60% την πραγματοποίηση συμφωνίας με τους ευρωπαίους εταίρους, που είχε ως αποτέλεσμα την οικονομική σταθεροποίηση της χώρας τα επόμενα χρόνια. Η συσχέτιση όμως, διαφορετικών πολιτικών συστημάτων και πολιτικών σε παρόμοιες καταστάσεις, πολλές φορές αποδεικνύεται άτοπη.

Εν κατακλείδι, η σημερινή ημέρα μας βρίσκει με την επιβολή "Bank Holiday" μιας εβδομαδας και "capital control" στη χώρα, απόφαση που ανακοινώθηκε και εφαρμόστηκε με διενέργεια Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, μέσα σε ένα βραδυ, όπως ακριβώς και με το κλείσιμο της ΕΡΤ από την προηγούμενη κυβέρνηση. Αδιαμφισβήτητα, η επιθετική συμπεριφορά των δανειστών προς την Ελλάδα, δεν αποτελεί απόδειξη αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε και δεν εκπροσωπεί το όραμα και τις αρχές της ευρωπαϊκής ιδέας. Πρέπει όμως να θεωρείται αδιαπραγμάτευτη, όποιο κι αν ειναι το αποτέλεσμα του προσεχούς δημοψηφίσματος, η θέση της χώρας στην Ευρώπη και στο ευρώ. Κανείς δεν επιθυμεί την εξαθλίωση της χώρας, κανείς δεν πρέπει να δημιουργεί κλίμα διχασμού της κοινωνίας και γι' αυτόν τον λογο έχουμε ευθύνη όλοι μας να ενωθούμε ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, με πατριωτική συνείδηση, προς όφελος της χώρας μας.

*Ο Χρήστος Στέφος ειναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης και υποψήφιος μεταπτυχιακός φοιτητής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News