Υπάρχει ένα φως που παραμένει ζωηρό και αφοπλιστικά καθαρό μέσα στα χρόνια έχοντας διανύσει χιλιόμετρα στα μακρινά τούνελ του χρόνου. Το θέατρο της οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή, αναμφισβήτητα κρύβει στα σπλάχνα του ένα τέτοιο φως, καθώς γεννήθηκε τη δεκαετία του 80 μεταφέροντας στη δέσμη του και σκορπίζοντας στο τότε νεανικό σύμπαν της Κυψέλης και της Αθήνας, όλη εκείνη τη μαγική σκόνη που συνθέτει το καλό θέατρο. Όταν αυτό το φως συναντά τα τραγούδια που έλαμψαν κάποτε στα ανήσυχα νιάτα μας, η συγκίνηση είναι αφοπλιστική.

Κάπως έτσι η βραδιά στο θέατρο της οδού Κυκλάδων με θεατές κάθε ηλικίας, μ’ έναν αειθαλή Διονύση Σαββόπουλο, μια στιβαρή στην ερμηνεία της και τρυφερή στην παρουσία Ελένη Βιτάλη κι έναν σεμνό νεαρό ταλαντούχο πιανίστα από εκείνους που  ο κ. Σαββόπουλος ξέρει πάντα να τιμά και να αναδεικνύει, μας αποκαλύφθηκε σαν «ένα τοπίο μυστικό» και μας θύμισε πως η ζωή, η πραγματική ζωή, είναι μεγαλύτερη απ' όλα αυτά που ζούμε, πως το «θαύμα της ζωής» μάς αφήνει έκθαμβους «αποβλακωμένους» κατά τον Διονύση Σαββόπουλο, καθώς περνά μπροστά απ' τα μάτια μας, πως τα τραγούδια που γράφτηκαν μέσα της έχουν ψίχα και πνοή. Και γι' αυτό είναι πάντα δικά μας, ακόμα κι εκείνα που δεν αγαπήθηκαν όσο άλλα. Μας θύμισε ακόμα πως η ζωή έχει συνέχεια, έχει παππού, γιαγιά, έχει παιδιά κι εγγόνια, η δική μας έχει μια ελληνικότητα που τη διατρέχει εδώ και αιώνες, έχει ρίζες και αγωνίες και γλυκούς έρωτες και ανεκπλήρωτες αγάπες και πολιτικές αναζητήσεις και διαψεύσεις, έχει μια επαναστατικότητα που στην τέλεια μορφή της χαρίζεται ως ομορφιά στον κόσμο (αναφορά του Δ. Σαββόπουλου στον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μ. Χατζιδάκι ως «η τέλεια επανάσταση» εν καιρώ δικτατορίας). Έχει, κύριε Σαββόπουλε, το συναίσθημα που ξεχείλιζε σε κάθε σας κίνηση, κάθε κουβέντα και βλέμμα γιατί έχει την απλότητα του σπάνιου γνήσιου.

Υπάρχουν ακόμα τέτοιες φωτεινές βραδιές που υψώνονται πάνω απ' την καθημερινότητα και μας θυμίζουν όλα αυτά που είμαστε και που πρέπει να είμαστε: Άνθρωποι. Μικροί, απλοί, μα τόσο υπέροχοι όταν στεκόμαστε αγνοί απέναντι στο δώρο της ζωής.

Υ.Γ:. Οι δύο συναυλίες που φιλοξενήθηκαν στο θέατρο της οδού Κυκλάδων ήταν αφιερωμένες στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή. Τα έσοδα διατέθηκαν στην ΜΚΟ Άρσις που βοηθά τα παιδιά των μεταναστών στην Ειδομένη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News