Κάποια περιστατικά, τυχαία και μη, με οδήγησαν σε αυτό το κείμενο. Δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από έναν μονόλογο που εκφράζει σκέψεις και προβληματισμούς. Απορώ με τον κόσμο τις τελευταίες μέρες. Τι συμβαίνει και τι πήγε λάθος; Είναι, άραγε, δυνατό  η χώρα του πατριωτισμού, της δημοκρατίας, των ηθών και των αξιών να βρίσκεται σε τόση παρακμή; Και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ας αναλογιστούν τη διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια.

Ένα περιστατικό ρατσισμού στον δρόμο χθες ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ένα ποτήρι γεμάτο πικρία για όσους λένε ψέματα και επιβουλεύονται. Ενα ποτήρι γεμάτο παράπονα και αδικία για όσα συμβαίνουν σε μένα και τους γύρω μας. Και ένα ποτήρι που μπορεί να σε μεθύσει χειρότερα από κάθε νοθευμένο ποτό. Επειδή δεν υπάρχει μεγαλύτερη ζάλη και ψευδαίσθηση από το να αγαπάς, να εμπιστεύεσαι και να δίνεσαι σε κάτι ή κάποιον που δεν αξίζει.

Θα αναλογιστείτε σωστά, πώς και δεν κατάλαβες ότι κάτι δεν αξίζει; Μα γιατί να ξεκινάς αρνητικά και γεμάτος προκατάληψη απέναντι σε όλους; Δεν πρέπει να είμαστε δεκτικοί και θετικοί απέναντι στο διαφορετικό και το μη οικείο; Τι συμβαίνει όμως όταν το οικείο σου αποδεικνύει περίτρανα ότι εθελοτυφλούσες;

Και δε μιλάω επί προσωπικού, αλλά πολλά και μικρά περιστατικά που αφορούν εμένα, τη γύρω ομάδα μου και ολόκληρη την κοινωνία μαζεύτηκαν και με βάρυναν. Όλα αυτά τα καθημερινά βαρίδια που έχουν πάρει τη θέση των μικρών σωσιβίων που μας βοηθούσαν τα προηγούμενα χρόνια να ξυπνάμε με όρεξη και να κοιμόμαστε με ηρεμία.

Αγωνιώ για το αύριο που περιμένει εμένα και τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου τα βιολογικά αλλά και τα «σχολικά». Έχω την ανάγκη να τους εμφυσήσω αξίες, άμυνες και προστασία να μην «φθαρούν» από το ψέμα και την υποκρισία αλλά με ήθος και σθένος να επαναφέρουν την τάξη των πραγμάτων. Εκεί όπου η ζωή κυλά με τις όποιες δυσκολίες ήρεμα και δεν υπάρχει η ανάγκη να πατάς επί πτωμάτων, να χρησιμοποιείς αθέμιτα μέσα και να επιβουλεύεσαι για να βγεις νικητής. Εκεί όπου η ευγενής άμιλλα και ο συναγωνισμός είναι το μόνο αποδεκτό σύστημα. Εκεί όπου παίζουμε επί ­­ίσοις όροις όπως σε ένα ολυμπιακό άθλημα. Και το έπαθλο έχει ίδιο χαρακτήρα με ένα στεφάνι ελιάς, την τιμή και την ανδρεία μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News