Η χώρα ήταν στο γύψο, και η Αθήνα για άλλη μια φορά απούσα από τα γεγονότα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ανάλογα με τη σκοπιά του καθενός, ο Μάης του ’68 δεν επηρέασε άμεσα τα ελληνικά δρώμενα. Κάποιοι τον συνδέουν με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά η ελληνική χούντα του ’73 δε μπορεί να συγκριθεί με το γαλλικό αστισμό του ‘68. Η απολιτίκ χροιά των σοβαρών γεγονότων της Γαλλίας μπορεί να υπήρξε πυξίδα των γενικών επεισοδίων της Αθήνας του Δεκέμβρη του 2008, αλλά δεν είχε σχέση με την εξέγερση στην πολιτική ανελευθερία και καταπίεση των Συνταγματαρχών.

Η μεταπολεμική Γαλλία περνούσε μια φάση οικονομικής ευημερίας, με τον συντηρητικό καθεσπρωπισμό να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της. Τα ασήμαντα – για το τελικό εύρος των συγκρούσεων – αιτήματα των φοιτητών της Ναντέρ δεν προμήνυαν αυτό που θα ακολουθούσε. Ο αντιιμπεριαλισμός ενάντια στην αμερικάνικη επέμβαση στο Βιετνάμ, η σεξουαλική απελευθέρωση και οι νυχτερινές επισκέψεις στα δωμάτια των κοριτσιών θυμίζουν ως προς την σημαντικότητα τους τα αιτήματα των millennials αριστερών κινημάτων μιας αναπτυσσόμενης Αθήνας.

Κοινό στοιχείο που άναψε τη σπίθα των συγκρούσεων ήταν κάποια μεμονωμένα φαινόμενα αυξημένης αστυνομικής καταστολής. Η σύλληψη του πληθωρικού μπροστάρη των φοιτητών Κον-Μπεντίτ και η βίαιη επέμβαση της αστυνομίας στη Σορβόννη, επέφεραν μία τρομακτική οργή που αύξησε τους διαδηλωτές. Συνεπικουρούμενο πλέον από απλούς πολίτες από τα αρχικώς αντίθετα εργατικά συνδικάτα, το πλήθος γιγαντώθηκε, και η κατάσταση ξέφευγε από κάθε έλεγχο. Σε ένα άλλο γεωγραφικό και χρονικό σημείο, το πάτημα της σκανδάλης από έναν ανεπαρκή ειδικό φρουρό απένταντι σε ένα παιδί που «έβραζε» για καλύτερη παιδεία και «μαχόταν» τον καπιταλισμό, ξεσήκωνε ετερόκλητες δυνάμεις με αποτέλεσμα το κάψιμο τη ελληνικής πρωτεύουσας.

Και στις δύο περιπτώσεις, η εξέγερση δεν είχε αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά. Στηριζόταν σε μια λογική επαναστατικής άσκησης, και γενικών αιτημάτων απελευθέρωσης των πάντων από τους πάντες. Δεν υπήρχαν συνθήκες πολιτικής καταπίεσης, παρά μόνο επαναστατικής ευφορίας. Γι΄αυτό και δεν ανέτρεψε κάποιο πολιτικό καθεστώς, παρά αύξησε την κρατική δύναμη. Ο Ντεγκόλ βγήκε θριαμβευτής των επόμενων εκλογών, ενώ οι εικόνες των καμμένων αθηναικών καταστημάτων και του πλιάτσικου ώθησαν περισσότερους πολίτες στο τρίπτυχο ασφάλεια – νόμος – τάξη.

Η αυξανόμενη οργή των αριστερών νεολαιών για τις αλλαγές στη παιδεία και το άρθρο 16, βρήκε πεδίο εκτόνωσης με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το συμβάν εντάσσεται σε ένα πλαίσιο όπου η κρατική αντίδραση δε χαρακτηρίζεται από βάναυση αστυνομική καταστολή. Αντιθέτως, η χώρα μας κατατάσσεται στις χώρες που δίνουν πολύ «χώρο» αντιδράσεων και διαδηλώσεων, χωρίς ιδιαίτερες δικαστικές κυρώσεις για τυχούσες παραβατικές συμπεριφορές.

Δέκα χρόνια αργότερα, και με δεδομένο το εμπρός-πίσω της λογικής Γαβρόγλου που μεσολάβησε, είμαστε ξανά μπροστά στις επικείμενες αλλάγες της παιδείας. Μεταρυθμιστικές τροποποιήσεις με δυτικό ορίζοντα, αλλά και αυστηροποίηση κανόνων με σημαία την κατάργηση του ασύλου. Οι αντιδράσεις δε θα λείψουν. Το γαλλικό παράδειγμα και τα γεγονότα της Αθήνας δίνουν τροφή για σκέψη. Οι λεπτοί χειρισμοί θα κρίνουν με ποιανού το μέρος θα βρεθεί η κοινωνία. Μπορεί το τέλος του ασύλου να είναι ένα πλειοψηφικό ρεύμα της εποχής, αλλά η ψύχραιμη και σωστή αντιμετώπιση των αντιδράσεων θα είναι το κλειδί. Αυτή η αντιμετώπιση των καταστάσεων που θα προκύψουν θα κρίνει και την επιτυχία του αναγκαίου εγχειρήματος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News