Έχει τύχει πολλές φορές τα τελευταία είκοσι χρόνια να με ρωτήσουν γονείς, τι θα ήθελα να σπουδάσει το παιδί μου. Με σώσει πιθανότατα το ότι δεν έχω παιδί, οπότε μάλλον απαντώ εκ του ασφαλούς. Η απάντησή μου, είναι εξόχως απλοϊκή. Αν είχα ένα παιδί, θα ήθελα να σπούδαζε ό,τι ήθελε, ό,τι το έκανε να νιώθει καλά και γεμάτο. Είτε ως αντικείμενο είναι στις λίστες των σχολών με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση είτε όχι (και που συνήθως κυκλοφορούν πριν τις πανελλήνιες).

Είμαι γύρω στα σαράντα, και μπορώ να θυμηθώ αρκετές από τις μόδες σιγουριάς και βεβαιότητας που κατά καιρούς κυκλοφόρησαν.

Το 2000, που ήμουν και εγώ ένας φέρελπις απόφοιτος Διοίκησης Επιχειρήσεων, αν είχες ένα μεταπτυχιακό και ένα-δύο έτη προϋπηρεσίας, παρακαλούσες να προκηρυχθεί διαγωνισμός του Υπουργείου Οικονομικών (σχεδόν δύο χιλιάρικα καθαρά πρώτος μισθός). Πολλοί συμφοιτητές μου, πήγαν προς τα εκεί και όπως συνηθίζεται, γνωρίσαν το έτερον τους ήμισυ στην υπηρεσία. Και παντρεύτηκαν. Και πήραν στεγαστικό. Με μέση δόση δυο χιλιάρικα (άμα ο οικογενειακός προϋπολογισμός ξεκινά πρώτη του μήνα με σίγουρα έσοδα τέσσερα ή πέντε χιλιάρικα, τι είναι να βάλεις δόση δύο;). Οι περισσότεροι τώρα είναι στον νόμο Κατσέλη προσπαθώντας να σώσουν το σπίτι τους.

Το 2008-2009, όποιος είχε 19.000 μόρια, ονειρευόταν τα παιδαγωγικά, να γίνει δάσκαλος, λόγω σίγουρης επαγγελματικής αποκατάστασης, πάλι προς το δημόσιο. Γνώρισα πολλά παιδιά, που δεν τους άρεσε η διδασκαλία, ούτε η επαφή με τα παιδιά, δήλωσαν όμως πρώτη σχολή Παιδαγωγικό. Όταν τελείωσαν, η σίγουρη αποκατάσταση είχε μετατραπεί σ’ εφιάλτη, από το 2013 και μετά δεν έχει γίνει κανένας διορισμός δασκάλου…

Και τότε προέκυψε η ειδική αγωγή (σχετικά εύκολος διορισμός ως αναπληρωτής, μέχρι πρότινος). Έχω γνωρίσει ειδικούς παιδαγωγούς και έχω δει το αντικείμενο της δουλειάς τους. Θαυμάζω και σέβομαι τον αγώνα τους. Πραγματικά υπέροχο. Αλλά δεν θα μπορούσα να το κάνω. Και φοβάμαι, ότι πολλοί που το επιλέγουν σαν επάγγελμα με τη λογική της σιγουριάς, δεν θα μπορέσουν να το κάνουν, καθόλου. Με την ευκαιρία, να σας πω ότι είναι χιλιάδες όσοι κάνουν μεταπτυχιακά στην Ειδική Αγωγή και τα τελευταία νέα, είναι ότι θα χρειάζεσαι διδακτορικό στην Ειδική Αγωγή για να πας αναπληρωτής.

Τα τελευταία χρόνια, είναι πολύ της μόδας οι στρατιωτικές σχολές, η αστυνομία και η πυροσβεστική. Πολλά παιδιά δεν έχουν καταλάβει, ότι αν γίνω πχ Εύελπις, ειδικά σε όπλα, θα περάσω μια δεκαετία στην παραμεθόριο, φέτος στον Έβρο, του χρόνου Μυτιλήνη. Όταν περάσουν στη σχολή το καταλαβαίνουν (και 1 στους 3 παραιτείται, τον πρώτο μήνα).

Περιμένοντας λοιπόν τα αποτελέσματα, των πανελληνίων, φοβάμαι ότι πολλοί από αυτούς που θα πανηγυρίσουν (γιατί πέρασαν στην σχολή που θέλουν), στην πορεία μπορεί και να νιώσουν ότι δεν βρίσκονται στην σχολή που θέλουν. Πολλοί πάλι που δεν θα πανηγυρίσουν, μπορεί έστω και κατά λάθος να ανακαλύψουν ότι βρίσκονται σε μια σχολή που τους ενδιαφέρει περισσότερο από όσο νόμιζαν ή να αναγκαστούν να βρουν λύσεις που τους ταιριάζουν.

Ας μείνουμε κάπου εδώ: δεν υπάρχουν επιτυχόντες και αποτυχόντες. Αυτός που θα γελάσει γιατί πέρασε και αυτός που θα κλάψει γιατί κόπηκε, έχει όλον τον καιρό μπροστά του να αποδείξει τόσο την επιτυχία, όσο και την αποτυχία του. Όπως άλλωστε διάβαζα κάπου, η αποτυχία, είναι επιτυχία σε εξέλιξη. Καλά αποτελέσματα!

*Ο Νικήτας Σπυρόπουλος είναι οικονομολόγος, σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News