Θέλω να γράψω για την Ιζαμπέλ Αλιέντε.
Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας και θα κάνω πολλά λάθη. Διαβάζω όμως λογοτεχνία από πολύ μικρή, τα πρώτα μου βιβλία τα πήρα
στο δημοτικό. Ίσως να μην μπορώ να την κρίνω σαν συγγραφέα, μπορώ όμως να μιλήσω για το βιβλίο της που μόλις τελείωσα.
Να γράψω για τα συναισθήματα που μου προκάλεσε.
Το βιβλίο είναι το «Πάουλα».
Η Αλιέντε που μιλάει ελεύθερα για τους δικούς της ανθρώπους, γράφει ένα βιβλίο για την κόρη που έχασε. Ξεκίνησε να γράφει στο νοσοκομείο που ήταν η κόρη της σε κώμα, σαν ένα γράμμα προς εκείνη, για να το διαβάσει όταν συνέλθει. Γράφει σ' ένα μπλοκάκι που έχει, για να μην τρελαθεί όπως λέει η ίδια. Από ένα σημείο και μετά που συνειδητοποιεί πως η κόρη της δεν έχει ελπίδες. γράφει ξανά για να μην τρελαθεί τα συναισθήματά της, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών της Πάουλα. Νομίζω πως αυτό το βιβλίο, χωρίς να είναι λογοτεχνικά τέλειο, κάνει τον αναγνώστη να νοιώσει συναισθήματα που δεν περιμένει. Μιλάει για τη Χιλή, για το θείο της το Σαλβαδόρ Αλιέντε, το πραξικόπημα του Πινοσέτ, την αυτοεξορία της στη Βενεζουέλα για τους δυο γάμους της, τη μητέρα της και τόσα άλλα προσωπικά της…
Σε κάποια σεμινάρια που είχα κάνει μια εποχή για το γράψιμο μας είχαν πει πως γράφουμε καλύτερα όταν γράφουμε για πράγματα που γνωρίζουμε. Το έχω δει και σε άλλους πολύ μεγάλους συγγραφείς. Η Αλιέντε όμως εκτίθεται χωρίς κανένα δισταγμό και ο αναγνώστης «ζει» τα γεγονότα που περιγράφει από μιαν άλλη γωνία. Είχα διαβάσει για το πραξικόπημα στη Χιλή, τον Σαλβαδόρ Αλιέντε και τον Πινοσέτ, αλλά είναι διαφορετικό να διαβάζεις για αυτά από ένα μέλος της οικογένειας Αλιέντε. Μιλά για την κόρη, που ξέρουμε πως έχει χάσει, χωρίς κοινοτυπίες. Δεν είναι άλλη μια μάνα που κλαίει δίπλα στην βαριά άρρωστη κόρη της.
Είναι μια γυναίκα που έχει ζήσει τόσα πολλά όμορφα και άσχημα και τώρα ζει αυτή τη συμφορά. Είναι ο αποχωρισμός και η θλίψη  που όλοι μας έχουμε περάσει με διαφορετικούς τρόπους. Δε συμπάσχεις μόνο με κείνη, την εποχή που ζει το δράμα της. Σε 'αναγκάζει' να θυμηθείς τις φορές που εσύ έχασες ένα αγαπημένο
πρόσωπο και ξαφνικά αναβλύζουν συναισθήματα που είχες ξεχασμένα. Ένα βιβλίο πάρα πολύ προσωπικό που μας αγγίζει, νομίζω, όλους. Αν σκεφτεί κανείς πως και ο χωρισμός ένα είδος απώλειας  είναι, κάτι παρόμοιο ποιος δεν έχει ζήσει; Σ' αυτό το βιβλίο μαθαίνουμε τις ιστορίες τριών γυναικών, της κόρης,
της Ιζαμπέλ Αλιέντε και της μητέρας-γιαγιάς.
Δε θα κρύψω πως έκλαψα στο τέλος. Ένοιωσα μέλος της οικογένειας. Κατάφερε η Αλιέντε να με κάνει να νιώσω τον πόνο της όταν έκλαιγε μόνη στο βουνό, να γίνω μέλος της οικογένειάς της, όταν μαζεμένοι όλοι περίμεναν την Πάουλα να αφήσει την τελευταία πνοή……. Τόσο έντονα συναισθήματά δύσκολα περιγράφονται με λέξεις. Το προηγούμενο βιβλίο της που διάβασα (Όλες οι Μέρες)  νόμιζα πως ήταν το καλύτερό της. Αυτό πάλι, δεν ήθελα να το τελειώσω. Τις τελευταίες σελίδες τις διάβαζα πολύ αργά, μια τη μια μέρα, άλλη μια την επομένη. Χθες αγόρασα άλλο ένα βιβλίο της ίδιας : 'Του Ερωτα και της Σκιάς'.
Φαίνεται ο τρόπος που γράφει μου ταιριάζει. Όταν τελειώσω και το τρίτο της βιβλίο θα σας γράψω λίγα λόγια. Προς το παρόν μένω με τα συναισθήματα που μου άφησε το 'Πάουλα'.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News