Όταν είσαι από επαρχία, και δη από παραθαλάσσιο μέρος, εκτιμάς την καταγωγή σου μόνο όταν βρίσκεσαι μακριά. Ως φοιτήτρια απολάμβανα τη θάλασσα Ιούλιο και Αύγουστο, ενώ για κάποια χρόνια, ούσα ελεύθερος επαγγελματίας στην όμορφη επαρχία, τα «μπάνια του λαού» διαρκούσαν για εμένα από Μάιο έως τέλη Σεπτεμβρίου. Μαύρισμα υγιές, θαλασσινό νερό και αλάτι αποτελούσαν τη γεύση του σώματος, το μπάνιο κυριαρχούσε ανάμεσα στις ώρες που μεσολαβούσαν για την απογευματινή επιστροφή στο γραφείο. Δεν ήθελα καν να πάω σε νησί, γιατί να ταξιδέψεις όταν το τέλειο το γεύεσαι και δίπλα στο σπίτι σου;

Τώρα η κατάσταση με βρίσκει κάπως αλλιώς, δηλαδή εργαζόμενη στην Αθήνα, πιο λευκή από ποτέ, πιο κουρασμένη, γεμάτη ανυπομονησία για να πάω πίσω, στη θάλασσα, στο σπίτι μου και μακρυά από την Αθήνα που άδειασε. Αναρωτιέμαι αν στην πραγματικότητα είναι τόσο χάλια ή επιβάλλω η ίδια στον εαυτό μου να νιώθει άσχημα που δεν ζει ένα μεγάλο καλοκαίρι όπως παλιά. Ε, λοιπόν δεν είναι και τόσο άσχημα!

Δεν θα μιλήσω καθόλου για τις φωτιές ή την οικονομική κατάσταση και όλα τα λυπηρά που μας τρελαίνουν κάθε μέρα, μας θλίβουν και μας υποβάλλουν σε καθεστώς αέναης ανησυχίας. Θα μιλήσω για αυτά που μας γεμίζουν αισιοδοξία, ένα χαμόγελο, νέες γνωριμίες, παρέες που μοιράζονται πράγματα σαν σε ένα βράδυ να πρέπει να μάθεις ποιος είναι αυτός που 'χεις απέναντί σου, γιατί δεν θα τον ξαναδείς.

Και από κει λοιπόν που λέω θα μιζεριάσω, τελικά παρακολουθώ την εξαιρετική παράσταση γεμάτη κινήσεις και αριστοτελικά νοήματα, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Κατερίνας Ευαγγελάτου, με ένα ελαφρύ αεράκι που με μετέφερε σε έναν άλλο κόσμο, τη μουσική να δίνει άλλο νόημα στον Ρήσο και τον απίστευτο αυτό χώρο που σου θύμιζε τι θα πει Ελλάδα και πολιτισμός… Και φυσικά μετά από μία τέτοια παράσταση ένας καλός φίλος, μία βόλτα στα Εξάρχεια, ένα ποτό εκεί κοντά και η συζήτηση να ρέει όπως και το απίστευτο daiquiri με γεύση πεπόνι! Δεν είχα ξαναδοκιμάσει αλλά ήταν δροσιστικό, ήταν όντως Ιούλιος και μάλιστα στην Αθήνα και ήταν όπως έπρεπε να είναι.

Και ενώ έχεις τόσα να πεις με τον δικό σου άνθρωπο, ευχάριστα και στενάχωρα, μετά από το πουθενά ενώνονται οι παρέες και καταλήγεις να συζητάς για πολιτιστικά, να γελάς με το πόσο σοβαρά παίρνεις τα πολιτικά, να θυμώνεις με τον άγνωστο και τις πολιτικές του πεποιθήσεις και μετά να μιλάς για αλλοτινά καλοκαίρια και για παραλίες που νοσταλγείς. Και κάπου ανάμεσα στις αφηγήσεις και στην όμορφη ζάλη του ποτού και των γέλιων μέχρι δακρύων, καταλαβαίνεις ότι παντού υπάρχει νόημα το καλοκαίρι, το φως μας είναι πιο έντονο και οι ορέξεις μας ικανοποιούνται με λίγα, απλά πράγματα που μας προσφέρουν απλόχερα φίλοι και «άγνωστοι φίλοι σύνοικοι του ίδιου κόσμου»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News