Ημουν κι εγώ φοιτητής του Νίκου Αλιβιζάτου. Και ήθελα να γράψω για αυτόν από καιρό. Από τον Ιούλιο του 2014, για την ακρίβεια, όταν και τελείωσα το μάθημά του στη Νομική Σχολή Αθηνών, τις «Εφαρμογές –ή άλλως Σύνθεση- Δημοσίου Δικαίου». Τις δίδασκε με τον Κώστα Γιαννακόπουλο, τον οποίον είδα με πολλή χαρά προχθες να χαιρετίζει την τελευταία διδασκαλία του καθηγητή μας στο παλιό κτίριο της Νομικής επί της οδού Σόλωνος, στην αίθουσα Σαριπόλων. Δεν ήμουν εκεί, αλλά εικάζω ότι ήταν πολύ συγκινητικά. Οσο συγκινητικό είναι να αποχαιρετάς ακαδημαϊκά έναν δάσκαλό σου, και μάλιστα, όπως στην περίπτωσή μου, μόλις ένα χρόνο από την αποφοίτησή σου.

Εννοείται ότι τίποτα δεν προμήνυε ότι θα απευθύνουμε αυτό τον ακαδημαϊκό αποχαιρετισμό τόσο νωρίς. Ο κ. Αλιβιζάτος ήταν πιο νέος από εμάς’ στη διάθεσή του για χιούμορ, στις κοφτερές του ματιές, στις ζωντανές του παρεκβάσεις. Και ας είναι μία κινητή εγκυκλοπαίδεια της σύγχρονης συνταγματικής και πολιτικής ιστορίας της χώρας μας. Ηταν συνταρακτικό να ακούς παρασκηνιακές ιστορίες από τις οικουμενικές κυβερνήσεις του ’89 και την Ανανεωτική Αριστερά μέχρι τις πλέον σημαντικές προσφυγές στο ΕΔΔΑ για υποθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο κ. Αλιβιζάτος είχε τη μοναδική ικανότητα να ζωντανεύει όλο το Συνταγματικό-Δημόσιο Δίκαιο μπροστά στα μάτια μας και να μας καθιστά ενεργούς κοινωνούς του.

Δεν ήταν μόνος’ είχε εν προκειμένω στο πλευρό του τον έτερο διδάσκοντα κο Γιαννακόπουλο. Η σχέση τους απόλυτα συμπληρωματική. Ο μεν πρώτος έθετε το πλαίσιο, την ιστορική ματιά και την ευρύτερη διάσταση του Δημοσίου Δικαίου. Ο δεύτερος συμπλήρωνε με τη φλογερή και πάντα στέρεη νομική του επιχειρηματολογία και μετέτρεπε κάθε συζήτηση σε φιλοσοφικοπολιτική πραγματεία. Εκείνο το εξάμηνο συνέπιπτε, άλλωστε, χρονικά με την προεκλογική περίοδο των Ευρωεκλογών του ’14, οπότε και η φόρτιση και παρεξήγηση γύρω από τις έννοιες «ατομικό», «κοινωνικό», «συνταγματικό» και «ευρωπαϊκό» ήταν στα ύψη, ενώ η ανάγκη για κατανόηση της σχέσης μεταξύ ενωσιακής και ελληνικής έννομης τάξης ήταν αδήριτη για όλους μας. Το μάθημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, χωρίς υπερβολή, ως «Το Μάθημα του Πολίτη»’ ήταν η ουσιαστική «Κοινωνική & Πολιτική Αγωγή» των φοιτητικών μας χρόνων.

Το debate μεταξύ των δύο καθηγητών, που τις περισσότερες φορές μας άφηνε εκστατικά αμέτοχους, μας άνοιξε νέους ορίζοντες στη νομική και πολιτική μας Παιδεία. Χθες δεν κατάφερα να παρευρεθώ στην τελευταία διδασκαλία του καθηγητή κ. Αλιβιζάτου στο αμφιθέατρο Σαριπόλων. Συγκινήθηκα, όμως, βλέποντας σχεδόν όλους εκεί, κυρίως μαθητές του, και εξεπλάγην θετικά που ακόμα δίνουμε ουσιαστικό νόημα σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω κι εγώ εδώ ως ένα ελάχιστο ευχαριστώ για το μάθημα-κορωνίδα των φοιτητικών μου χρόνων. Χαίρε, κύριε Αλιβιζάτε, κι εις το επανιδείν.

*Του Κωνσταντίνου Καούρα, ασκούμενου δικηγόρου στο ΔΣΑ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News