27/6/2015

«Άκυρο το πάρτι των παιδιών την Κυριακή. Για ευνόητους λόγους. Μας παίρνανε τηλέφωνο και μας έλεγαν… δεν πιστεύουμε να κάνετε το πάρτι τη μέρα του δημοψηφίσματος!»

Κι εγώ σκεφτόμουν πριν ότι μάλλον δεν πρέπει να βγάλω έξω τους καθηγητές μου, όπως προγραμμάτιζα, γιατί πιθανότατα δεν θα είχα χρήματα αν οι τράπεζες παραμείνουν κλειστές από Δευτέρα.

Μέτρησα τα γάλατα του μικρού στο ντουλάπι. 5 κουτιά ΝΟΥΝΟΥ kid. Να είχα τουλάχιστον 2-3 κούτες γάλα… Εμ, δεν άκουσα που μου τα ‘λεγαν να πάρω προμήθειες. Μάλλον δεν ήθελα να πιστέψω ότι θα φθάναμε σε τέτοιο σημείο… αξιοπρέπειας. Προτιμούσα να παραμείνω στο προηγούμενο επίπεδο, αυτό που μου έλεγε ότι δεν γεμίζεις το σπίτι σου γάλα, αλεύρι και μακαρόνια και δεν στήνεσαι στην ουρά του ΑΤΜ για να πάρεις θριαμβευτικά τα τελευταία 200 ευρώ του μηχανήματος -εν έτει 2015!

Βαρέθηκα τους ηγέτες του κεφαλαίου. Νιώθω εδώ και χρόνια σαν χαρτονόμισμα που χάνει την αξία του. Δεν θέλω να αντικρίσω τον διχασμό που βλέπω να έρχεται. Δεν αντέχω άλλες φανατισμένες δηλώσεις φίλων για το «ναι» ή το «όχι» που τελικά άλλοι θα έπρεπε να πουν.  Όταν πας στον γιατρό του υποδεικνύεις ποια θεραπεία είναι η σωστή για σένα; Λες στον χειρουργό αν πρέπει ή δεν πρέπει να σου αφαιρέσει τον όγκο; 
Γιατί εκλέγονται οι πολιτικοί; Ποια είναι η δουλειά τους τελικά; Τι τους έχουμε; Θυμούνται ποτέ ότι απευθύνονται σε ανθρώπους;

Περιμένω. Αυτούς που θα είναι ηγέτες. Ανθρώπων. Το 2015.

1/7/2015

Οι άνθρωποι περιμένουν ο ένας πίσω από τον άλλον για τα 60 ευρώ της ημέρας. Βρίζονται στα Μέσα κοινωνικής Δικτύωσης κι ετοιμάζονται να φάνε ζωντανό όποιον τολμά να ομολογήσει ότι δεν θέλει να τα κάνει λίμπα, γιατί έκανε τον αγώνα του για το αντίθετο τόσα χρόνια. Ο εχθρός της κακής κατάστασης είναι η χειρότερη. Πάντα μπορούν να γίνουν χειρότερα τα πράγματα και οι άνθρωποι. Κρινόμαστε από τα παιδιά μας για τη διαχείριση στα δύσκολα. Πανικός και υστερία παντού. Τα πιτσιρίκια κοιτούν με απορία. 

Αν δεν μπορείς να αντέξεις αυτό που βιώνουμε όλοι, σε παρακαλώ σώπασε. Κλείσε το στόμα σου και κάτσε να υποφέρεις ως αξιοπρεπής άνθρωπος. Σκέψου. Κάνε τον απολογισμό σου και δες το μέλλον σου.  

Πόσο λυπάμαι τις ώρες που πήγαν χαμένες στα τσιμεντένια κτίρια των σχολείων. Να παραιτηθούν οι διευθυντές των σχολείων… οι πρυτάνεις… οι υπουργοί παιδείας… όχι οι πολιτικοί…

Λείπουν οι ηγέτες. Λείπουν και οι άνθρωποι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News