Τίποτα δεν φεύγει χωρίς να μας διδάξει αυτό που χρειάζεται να ξέρουμε. Λίγο πριν εκπνεύσει η φετινή χρονιά, ένα πράγμα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε με σιγουριά. Μετά το 2020  δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Το έτος ήταν σκληρό με την ανθρωπότητα, ισοπεδωτικό με τα όνειρα και τις επιθυμίες της. Οι παρακαταθήκες του θα το μαρτυρούν για πολύ καιρό.

Η αναδρομή της χρονιάς που πέρασε, όπως συνηθίζεται ειδικά αυτές τις μέρες, ξεκινά με τα νέα να φτάνουν από την Κίνα. Οι ειδήσεις για την εξάπλωση του ιού πληθαίνουν τρομακτικά, αφού δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από το να αναπνεύσεις την λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος. Στο ενδιάμεσο παύση, αγωνία, φόβος, ζωή κάτω από την σκιά του ιού.

Τι χρονιά κι αυτή…

Είδαμε νοσοκομεία να φυτρώνουν σχεδόν σε μια νύχτα. Είδαμε το προσωπικό τους στην πρώτη γραμμή σ’ έναν πόλεμο με αόρατο εχθρό, είδαμε ανθρώπους να φεύγουν χωρίς κανέναν δίπλα τους, χωρίς να μπορούν να αποχαιρετήσουν όπως θέλουν τις οικογένειες τους.  Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο άσπλαχνη εκδοχή αυτού του ιού.

Είδαμε μάχες και έξω από τα νοσοκομεία. Ήταν αυτές που δόθηκαν με τον βίαιο εγκλεισμό, με την μοναξιά, με την αγωνία για το μέλλον. Είδαμε οθόνες να γίνονται παρηγορητικές παρουσίες. Για λίγο μόνο. Γιατί μετά σβήνουν και δίνουν πάλι την θέση τους στην απουσία. Στερηθήκαμε την αγκαλιά, την ζεστασιά της επαφής, αναθεωρήσαμε τις αξίες, εκτιμήσαμε τα μικρά, συνειδητοποιήσαμε πως κανείς δεν είναι άτρωτος απέναντι στον θάνατο.

Αν κάπως έπρεπε να χαρακτηρίσουμε αυτή την χρονιά, θα ήταν η χρονιά της παύσης. Η χρονιά που ο κόσμος ακινητοποιήθηκε. Το γραφείο, το γυμναστήριο, όλα μεταφέρθηκαν στο σπίτι. Είδαμε πόλεις άδειες, αεροδρόμια για πολύ καιρό με «κομμένα τα φτερά», σχολικές τάξεις στο σπίτι, παραστάσεις από τον καναπέ. Είπαμε «Χριστός Ανέστη» από το μπαλκόνι, τραγουδήσαμε, χειροκροτήσαμε και θυμηθήκαμε πως ακόμη κι έτσι η ζωή συνεχίζεται. Αυτή την χρονιά πασχίσαμε να χωρέσουμε όλο τον κόσμο στο σπίτι μας.

Είδαμε σε δέκα μήνες να κατασκευάζεται εμβόλιο, του οποίου τα πρώτα «τσιμπήματα» σήμερα γεννούν την αισιοδοξία πως σιγά-σιγά η ζωή θα ξαναβρεί την παλιά της ρότα. Μπορεί η πανδημία και η βαριά της κληρονομιά να μας απασχολεί και μετά το τέλος του 2020, όμως η μάχη συνεχίζεται με την ελπίδα πως τη νέα χρονιά θα πάρουμε πίσω όσα στερηθήκαμε την φετινή.  Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως μετά από κάθε βαθύ σκοτάδι πάντα έρχεται το φως…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News