Παρατηρώντας τη ζωή στην Ελλάδα και τη λειτουργία της χώρας σε καθημερινό επίπεδο διαπιστώνεται η χαώδης απόσταση από τα οργανωμένα κράτη που αποτελούν μαζί με εμάς την Ενωμένη Ευρώπη.

Αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει μια χώρα με τα προηγμένα Ευρωπαϊκά Κράτη όταν εν έτη 2018 ακόμη δεν έχει καταφέρει να διαχειρίζεται τα απορρίμματα της;

Τι μας συνδέει με τα εκπαιδευτικά συστήματα των άλλων χωρών όταν, οι μαθητές πάνε στο σχολείο για να μελετήσουν για το απογευματινό τους φροντιστήριο;

Ποία η κοινή μας διαδρομή όταν ένας νόμος (αντικαπνιστικός) που έχει ψηφιστεί εδώ και αρκετό διάστημα παραβιάζεται από τον ίδιο τον Υφυπουργό Υγείας μέσα στο υπουργείο Υγείας;

Τι θέση μπορεί να κατέχουμε στην Ε.Ε. όταν επιτρέπουμε στην Εκκλησία να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις;

Ποια η κοινή μας μοίρα με τους υπολοίπους συμπολίτες της Ευρώπης όταν ένα κομμάτι του πληθυσμού μας ασπάζεται ναζιστικές ιδεολογίες ή πιστεύει ότι, ένας άνθρωπος προτίθεται να χαρίσει την αμύθητη περιουσία του προκειμένου να αποπληρωθεί το χρέος της χώρας, αρκεί βέβαια οι ίδιοι να πληρώσουν ένα ποσό για την εγγραφή στο «κόμμα» του;

Πως ζητάμε να ανήκουμε στον στενό πυρήνα του Δυτικού πολιτισμού, όταν εξακολουθούμε να πετάμε σκουπίδια από το αυτοκίνητο στο δρόμο, όταν αδιαφορούμε για τα ρέματα που οι ίδιο μπαζώνουμε και στη συνέχεια απαιτούμε να αναλάβει κάποιος άλλος την ευθύνη που μας αναλογεί;

Αλήθεια, ποία μπορεί να είναι η σχέση μας με τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη όταν αδυνατούμε να ανεχθούμε τη διαφορετικότητα στη σεξουαλικότητα και οι άνθρωποι που δικαιωματικά προσπαθούν να την προασπίσουν τίθενται στο περιθώριο;

Πως συνεχίζουμε και βρισκόμαστε σε αυτή την ένωση χωρών εφόσον αποδίδουμε ολοκληρωτικά στην ένωση αυτή όλες τις ευθύνες για την οικονομική μας κατάρρευση και παράλληλα ψηφίζουμε «ΟΧΙ» στην παραμονή μας στο Ευρώ;

Ποια νοητή γραμμή γίνεται να μας συνδέει με τους πολιτισμούς των άλλων χωρών όταν, τα παιδιά τους πηγαίνουν να εκπαιδευτούν σε καθαρά, βαμμένα κ με υψηλό τεχνολογικό εξοπλισμό εκπαιδευτικά ιδρύματα (όλων των βαθμίδων) ενώ τα δικά μας παιδιά εκπαιδεύονται στο πως να βρομίζουν και να ρυπαίνουν τους χώρους όπου περνούν τη περισσότερη ώρα της ημέρας τους;

Τέλος, σε όλα τα προηγμένα κράτη αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό σαν ένα δομικό στοιχείο της κοινωνίας, σαν μια διασκέδαση, μια ώρα ευχάριστης ξεγνοιασιάς από τα όποια προβλήματα τους, ενώ εμείς ακόμη προσπαθούμε να διοργανώσουμε ειρηνικά έναν αγώνα ποδοσφαίρου.

Είναι δεδομένο ότι, αρκετοί θα έχετε υπόψη σας αρκετά ακόμη που μας χωρίζουν με τους πολιτισμούς των άλλων χωρών, όμως θα ήθελα να κλείσω με ένα ερώτημα, μια σχέση διατηρείται εφόσον, τα κοινά στοιχεία των μερών που την αποτελούν είναι περισσότερα από όσα την χωρίζουν. Τείνω να πιστεύω ότι το μόνο που μας ενώνει είναι το Ευρώ.

Εσείς;

---

* Ο Αλέξανδρος Αλαμάνος είναι κοινωνικός λειτουργός

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News